روابط بین انسان‌ها عجیب است. منظورم این است که برای مدتی با کسانی هستی؛ با آن‌ها می‌خوری، می‌خوابی، زندگی می‌کنی، دوستشان داری، صحبت می‌کنی، می‌گردی و بعد، همه‌چیز متوقف می‌شود.

حالا گفتن نداره ولی هیچوقت،هیچی اونجوری که باید نشد.

عزیزای زندگیم انگشت شمارن فقط اونا میتونن کلم و کیری کنن بدبختی با قدرتم دارن کارشون و درست انجام میدن.

چایی تو سرما، بوی قهوه موقع ورود به قهوه فروشی، گل هندونه، تیکه آخر پیتزا، ته دیگای سیب زمینیش، بوی خاک نم خورده بعد بارون، قطع کردن آلارم ساعت ۷ صبح و دوباره خوابیدن، قدم زدن لب دریا، نگاه کردن به آتیش توی شب؛ همه اینا یه طرف، تو یه طرف

ناشناس حرف بزنیم

هیچ چیز دائمی نیست و هيچكس كامل نيست.
‏همه مأيوستان مى‌کنند؛ حتی والدینتان!
‏وقتی این را پذیرفتم دیگر منتظر نبودم کسی از راه برسد و نجاتم دهد یا زندگی را برایم آسان‌تر کند.

باید گریه کنم اما نه برای فاجعه.
برای این، ‌که بازمانده را نجات یافته میدانید.

من انتخاب کردم گمش کنم ،
فقط اینجوری واسم‌عزیز میموند.

یا ارتباطتو با یکی همیشه حفظ کن ،
یا اگه یه مدتی یکیو تنها گذاشتی دیگه سمتش نرو.
چون برگشتنت هیچ سودی نه واسه خودت داره ،
نه واسه اون.