نیکولو ماکیاولی [مَکیاولی] یکی از بزرگترین متفکران سیاسی تمام دوران هاست که عظمت تفکر سیاسی او تاثیر گذار بر بسیاری از مکاتب و حکومت ها و افراد حاکم است. برای داشتن یک شِمای درست از این متفکر پیشنهاد می کنم اول کتاب ماکیاوللی برای همه را مطالعه کنید؛ [اسلاید دوم] کتابی کم حجم، مفید و ارزان. پاتریک بوشرون با بررسی تمامی آثار این متفکر، تاریخی که در آن می زیست و موشکافی در ابعاد دیگر این متفکر سیاسی و ادیب، جزئیات مهمی از دیدگاه او را در اختیار مخاطب قرار می دهد. بعد به سراغ آثار برتر او از جمله شهریار بروید. اما در این پست می خواهم نمایش نامه «ماندارگولا» را معرفی کنم، اثری که بسیاری از جمله وُلتر در ستایش آن سخن گفته اند. و این جنبه دیگر توانایی ماکیاولی ادیب است که پس پرده حواشی کمتر به آن پرداخته شده. خود ماکیاولی می گوید: «من می خواهم مردم را آن طور که هستند نشان دهم نه آنگونه که باید باشند.» نمایش نامه «ماندارگولا» (مهر گیاه) یک کمدی است درباره مردم فلورانس که هیچ کس از تیغ بُرَّنده قلم نویسنده در امان نیست. قصه اما درباره یک مرد و خدمتکار اوست که در حال گفتگو از عشق نافرجام ارباب هستند. جایی که مردی عاشق زنی شوهر دار می شود و می خواهد از او کام بگیرد. در این راه او دست به دامن یک دغلباز می شود تا شرایط را برای رسیدن به مقصود برایش فراهم کند... تصویر کلی این نمایش نامه که تیپ هایی از افراد مختلف هستند، مثل کشیش، پزشک، زنی متدین و با حیا، فردی خرافاتی و... تنها منحصر به مردم فلورانس نیست. جایی که آدم ها برای منفعت شخصی دست به هر کاری می زنند و سخن حافظ اینجا بسیار نغز به عمق مطلب اشاره دارد: "نیک چون بنگری همه تزویر می کنند" و این عظمت نیکولو ماکیاولی است که با گذشت چند قرن هم چنان حرف تازه در آثارش به روشنی هویداست.

@sajjadniroumand

و اگر من گاهی می خندم به این جهت است که راه دیگری برای تسکین غم خود ندارم.

نیکولو ماکیاولی.

@sajjadniroumand

من هیچّی رو فراموش نمی کنم. همه چی یادم می مونه. همه اونایی که بهم نارو میزنن و همه اونایی که بهم خوبی می کنن یادم می مونه.

روز ملخ | ناتانیل وست
علی کهربایی | نشر نو

@sajjadniroumand

فیلم درام هندی "همه آنچه نور می پنداریم" محصول مشترک هند و فرانسه و... به کارگردانی پایال کاپادیا، نویسنده و کارگردان جوان هندی که اثرش برنده جایزه بزرگ کن نیز شده، یک اثر بسیار درخشان است که به زبانی ساده اما عمیق و اینجایی درباره معنای زندگی می گوید. قصه این درام بی نظیر دو پرستار هستند به نام های پرابها(زن سمت چپ تصویر) و آنو (زن سمت راست تصویر). این دو هم خانه هستند و دوستی متعارفی با هم دارند و در یک بیمارستان با هم همکارند. پرابها متاهل است اما شوهرش برای کار به آلمان رفته و دکتری از او خوشش می آید و پیشنهاد ازدواج می دهد. از آن طرف آنو که مسلمان است و از خانه و خانواده فراری، با پسری در رابطه است. زمانی که همکاران دیگر پرابها از رابطه آنو با پسر برای او می گویند، پرابها واکنش بدی از خود نشان می دهد... همه آنچه نور می پنداریم گویی قصه بسیاری از آدم هاست که هم در چنبره محیط و خانواده در بند هستند و هم گیر آدمی اشتباهی افتاده اند. مسئله مهمی که پرابها در فیلم به آن اشاره می نماید این است که: انسان نمی تواند از سرنوشت خود فرار کند؛ که خود مسئله ای فلسفی است. در فلسفه سارتر انسان وانهاده است، یعنی برای زیستن هیچ گونه دستور العملی موجود نیست که آدمی بخواهد از آن استفاده کند و بنابراین خود او می تواند نقشی جدید برای خود بیافریند، در واقع انتخاب کند حتی اگر انتخابی نکند. اما این مهم تا کجا ممکن است؟ بارها با خود اندیشیده ایم که آیا افرادی چون ماسک، زاکربرگ، بزوس و... دیگران اگر در هند یا ایران زندگی می کردند می توانستند به این مهم دست بیابند؟! و معنای دیگر فیلم راز است. رازی که آنو قصد داشت از دوست خود پرابها پنهان نماید در حالی که او می دانست. به نظر یکی از پیام های فیلم همین است، پذیرش دیگری با آنچه انتخاب نموده و رسیدن به بلوغ فکری برای اینکه دیگران را با آن چیزی که انتخاب کرده اند درک کنیم و پذیرا باشیم. سادگی روایت که کار بسیار شگفت انگیز کارگردان جوان است، مفهومی را به تصویر می کشد که تامل برانگیز است و در پشت آن تفکری منحصر به فرد جا خوش کرده. لذت تماشای فیلم و تامل در باب آن را به شما پیشنهاد می کنم.

@sajjadniroumand

من به کسی اعتماد ندارم، چون می دانم همه مرا رها می کنند. مثل مادرم که مرا وسط جاده توی ماشین رها کرد، وقتی مادرم که قرار بود مرا دوست داشته باشد چنین کاری می کند، پس دیگران چه می کنند. [...]راحت تر است که با کسی ارتباط برقرار نکنی و فقط به خودت تکیه کنی. اگر فردا روز کسی مرا از خود براند، کاملاً آماده ام که همه چیز را رها کنم و بروم، اصلاً هم نمی جنگم. دیگر طاقتم طاق شده از بس همه می روند. احتمالاً ایراد از من باشد، اما نمی دانم ایرادم چیست، فقط می دانم مشکل از من است، چون همه می گویند ایراد از آن ها نیست، اما عامل مشترک همه این اتفاق ها من هستم.

از کتابِ در اوج تاریکی
روری اوکانر.

پ ن: صحبت مصاحبه شونده ای که یکبار دست به خودکشی زده بود.

@sajjadniroumand

گفتی که چو خورشید زنم سوی تو پر
چون ماه شبی می کشم از پنجره سر
اندوه که خورشید شدی، تنگ غروب
افسوس، که مهتاب شدی وقت سحر

فریدون مشیری.

@sajjadniroumand

فیلم «وصیت نامه دکتر مابوزه» ساخته «فریتس لانگ» بزرگ، محصول 1933 یک درام جنایی رازآلود بسیار جذاب است. فریتس لانگ از نمایندگان با شکوه اکسپرسونیست آلمانی است و همچنین درخواست هیتلر و گوبلز برای ساخت فیلم برای حزب نازی را رد کرد. این اثر هم سرگذشت عجیبی داشت. مدتی در آلمان ممنوع بود، بعد فایل اصلی از بین رفت و در نهایت با همکاری چند کشور دوباره فایل بازسازی شد که از نسخه اصلی خود سه دقیقه کمتر بود و بعد با سانسور تقریبا ۱۵ دقیقه در آلمان اکران شد. قصه اما درباره یک دکتری است به نام مابوزه که به دلیل مشکلات رفتاری به تیمارستان منتقل می شود. در جهان بیرون، قتل هایی اتفاق می افتد، جنایت هایی رخ می دهد که همه سرنخ ها می رسد به یک نفر؛ دکتر مابوزه. کمیسری به نام لوهمان پرونده را به دست می گیرد تا از این جنایات سر در بیاورد اما سرنخ های او تنها ختم می شود به دکتر مابوزه. دکتری که حتی بعد از این که در تیمارستان می میرد، قتل ها و حوادث هولناک در بیرون هم چنان به نام او ادامه دارند...

@sajjadniroumand

داستان «خسرو و شیرین» از دوره شاهنامه.

@sajjadniroumand

@sajjadniroumand