HURLIKDAN HALOVAT TOPGAN BU YURAK

Ufq ham qizarib, gulgun tong otdi,
Quyosh shitob bilan kelmoqda qaytib.
Oqshom o‘tganini vaqt ham unutdi,
Nur kezar atrofda qo‘shiqlar aytib.

Kengliklar yastangan mas'um, xokisor,
Oshiqar ziyoga tutib ko‘ksini.
Borliq turfalanib bormoqda oshkor,
Osmon shabnamlarda ko‘rar aksini.

Gullar topgan kabi o‘z makonini,
Kulgichi barq urar yanoqlarida.
Boshiga ko‘tarib qushlar inini,
Polapon ovozi yangrar barida...

Yer-u ko‘k oralab goho zavq toshar,
Goho shavq tizginin eplolmay halak.
Jilg‘alar toshlarga urilib shoshar,
To‘sh urib yelpinar unga sinchalak.

Ana g‘o‘zalarning bo‘yi cho‘zilib,
Ko‘k sari intilib yozmoqda qanot.
Quchog‘ida mitti gulchalar ilib,
Egatlar ichida kezadi hayot.

Boshoqlar to‘lishgan – ta'zimda bug‘doy,
Iliq taft bag‘rida ulg‘ayar rizq-ro‘z.
Bu kunga yetguncha dehqon – hotamtoy,
Qancha zahmat chekdi kecha-yu kunduz…

Choshlanar bu yerda hademay xirmon,
Mehnat-u mashaqqat aylar sarhisob.
Insonga berilgan bu ulug‘ imkon,
Umr kitobini bezar bobma-bob.

Kenglikka tikilib boqar binolar,
Boshlari go‘yoki ko‘kka yetgudek.
Sudralgan bulutlar to‘xtab sin solar,
Yuzidan bo‘salar olib ketgudek...

Shu'lalar toshadi qilgancha jilva,
Dunyo go‘zalligi tomchida ayon.
Hayajon ulashib hapriqqan dilga,
Yetaklab boradi ezgulik tomon.

O‘zlikni o‘ylagan vijdonlar uyg‘oq,
Qaddini ko‘tarib borar nomus-or.
Yurt esa oboddir, el-ulus quvnoq,
Intilmoq davridir, boshqasi bekor!

Ammo chekinmoq yo‘q, chekinmoq nadir,
Chumchuqdan qo‘rqqanlar tariq ekarmi?
Shijoat baxsh etsa qanoat, sabr,
Asli sher bo‘lganlar bo‘yin egarmi?!

Qiyoski, ota bor uyda farog‘at,
Egali har yerning bahori bordir.
Bu yurtga jon tikkan fidolar faqat,
Ertani nurafshon etmoqqa qodir!

Bir lahza tin bilmas, olg‘a intilar,
Dovondan dovonga tikkancha ko‘zni.
Yorug‘ kun kelishin chin qalbdan bilar,
Axir shu maqsadga chog‘lagan o‘zni.

G‘alvali dunyoda ko‘p erur o‘yin,
Osonmas asramoq Vatanni axir.
Girdoblar ichida bo‘lsa-da qiyin,
Ul oqil elparvar g‘olib baribir...

Hurlikdan halovat topgan bu yurak,
Borar umidlarni asrab-avaylab.
U xalqning ichida girdikapalak,
Yurar yurt ishqini qalblarga joylab.

Mehr-u muhabbatdan jo‘shar begumon,
Goh matonat, goho sabot bo‘lar u.
Yuksak parvozlarga undab har zamon,
Navqiron avlodga qanot bo‘lar u.

Oldinga talpinar tolmas shijoat,
Erta-kech millatning g‘amin yeydi u.
Odamlar shod bo‘lsa, topadi rohat,
Mudom xalq dardini dardim, deydi u.

Shonli karvonlarning sarboni yanglig‘,
Toliqmas, horimas, yo‘l tortar ravon.
Oydin niyatlarning davroni yanglig‘,
Elni boshlab borar hur manzil tomon.

Umid chechak otgay har dil qa'rida,
Ko‘zlarda quvonchning otashi yongay.
Eldoshin ko‘tarib yelkalarida,
Oqillar hamisha xalqqa suyangay.

Tonglarni uyg‘otar ezgu xushxabar,
Odamlar ko‘ngliga joylar so‘zini.
Jonin nisor etgan ul zot mo‘'tabar,
Baxshida aylamish elga o‘zini.

Bugun ilm-u irfon bog‘i ko‘rk ochgan,
Tan oladi hatto bu jahon ahli.
Xalqning xizmatiga yugurgan, shoshgan,
Ul elparvar inson sharafga haqli.

Tashabbus, g‘oyalar dilda jamuljam,
Bobolar ruhini shod etgay har kun.
Bunchalar betakror kuch-g‘ayrat, chidam,
Borlig‘in bag‘ishlab ishlaydi butun.

Xalqning qudrati ham unga zo‘r tayanch,
Bunyodkor shashtiga yo‘qdir hech qiyos.
Uning zakovati bebaho bir ganj,
Bu ko‘hna olamda buyukligi rost.

Niyatim shul mening, orzu, ahdim but,
Mudom yashna yurtim, mudom ko‘rkli bo‘l.
Eldoshim, sen uning qo‘llaridan tut,
Toki muqaddas va sharafli bu yo‘l!

Toki xotirjamlik ne'mat atalsa,
Toki qadrlasa uni dun, bashar.
Tillardan umrbod tinchlik taralsa,
Bu Vatan yana ming, million yil yashar.

Dillarga ziyoli damni naqsh etgan,
Uni aziz bilmoq shavkatdir, shondir.
Bizga shunday baxtli tole baxsh etgan,
Jonajon shu zamin — O‘zbekistondir!

*© O‘tkir Rahmat*

#Surur|@Otkir_Rahmat

ҲУРЛИКДАН ҲАЛОВАТ ТОПГАН БУ ЮРАК

Уфқ ҳам қизариб, гулгун тонг отди,
Қуёш шитоб билан келмоқда қайтиб.
Оқшом ўтганини вақт ҳам унутди,
Нур кезар атрофда қўшиқлар айтиб.

Кенгликлар ястанган масъум, хокисор,
Ошиқар зиёга тутиб кўксини.
Борлиқ турфаланиб бормоқда ошкор,
Осмон шабнамларда кўрар аксини.

Гуллар топган каби ўз маконини,
Кулгичи барқ урар яноқларида.
Бошига кўтариб қушлар инини,
Полапон овози янграр барида...

Еру кўк оралаб гоҳо завқ тошар,
Гоҳо шавқ тизгинин эплолмай ҳалак.
Жилғалар тошларга урилиб шошар,
Тўш уриб елпинар унга синчалак.

Ана ғўзаларнинг бўйи чўзилиб,
Кўк сари интилиб ёзмоқда қанот.
Қучоғида митти гулчалар илиб,
Эгатлар ичида кезади ҳаёт.

Бошоқлар тўлишган – таъзимда буғдой,
Илиқ тафт бағрида улғаяр ризқ-рўз.
Бу кунга етгунча деҳқон – ҳотамтой,
Қанча заҳмат чекди кечаю кундуз…

Чошланар бу ерда ҳадемай хирмон,
Меҳнату машаққат айлар сарҳисоб.
Инсонга берилган бу улуғ имкон,
Умр китобини безар бобма-боб.

Кенгликка тикилиб боқар бинолар,
Бошлари гўёки кўкка етгудек.
Судралган булутлар тўхтаб син солар,
Юзидан бўсалар олиб кетгудек...

Шуълалар тошади қилганча жилва,
Дунё гўзаллиги томчида аён.
Ҳаяжон улашиб ҳаприққан дилга,
Етаклаб боради эзгулик томон.

Ўзликни ўйлаган виждонлар уйғоқ,
Қаддини кўтариб борар номус-ор.
Юрт эса ободдир, эл-улус қувноқ,
Интилмоқ давридир, бошқаси бекор!

Аммо чекинмоқ йўқ, чекинмоқ надир,
Чумчуқдан қўрққанлар тариқ экарми?
Шижоат бахш этса қаноат, сабр,
Асли шер бўлганлар бўйин эгарми?!

Қиёски, ота бор уйда фароғат,
Эгали ҳар ернинг баҳори бордир.
Бу юртга жон тиккан фидолар фақат,
Эртани нурафшон этмоққа қодир!

Бир лаҳза тин билмас, олға интилар,
Довондан довонга тикканча кўзни.
Ёруғ кун келишин чин қалбдан билар,
Ахир шу мақсадга чоғлаган ўзни.

Ғалвали дунёда кўп эрур ўйин,
Осонмас асрамоқ Ватанни ахир.
Гирдоблар ичида бўлса-да қийин,
Ул оқил элпарвар ғолиб барибир...

Ҳурликдан ҳаловат топган бу юрак,
Борар умидларни асраб-авайлаб.
У халқнинг ичида гирдикапалак,
Юрар юрт ишқини қалбларга жойлаб.

Меҳру муҳаббатдан жўшар бегумон,
Гоҳ матонат, гоҳо сабот бўлар у.
Юксак парвозларга ундаб ҳар замон,
Навқирон авлодга қанот бўлар у.

Олдинга талпинар толмас шижоат,
Эрта-кеч миллатнинг ғамин ейди у.
Одамлар шод бўлса, топади роҳат,
Мудом халқ дардини дардим, дейди у.

Шонли карвонларнинг сарбони янглиғ,
Толиқмас, ҳоримас, йўл тортар равон.
Ойдин ниятларнинг даврони янглиғ,
Элни бошлаб борар ҳур манзил томон.

Умид чечак отгай ҳар дил қаърида,
Кўзларда қувончнинг оташи ёнгай.
Элдошин кўтариб елкаларида,
Оқиллар ҳамиша халққа суянгай.

Тонгларни уйғотар эзгу хушхабар,
Одамлар кўнглига жойлар сўзини.
Жонин нисор этган ул зот мўътабар,
Бахшида айламиш элга ўзини.

Бугун илму ирфон боғи кўрк очган,
Тан олади ҳатто бу жаҳон аҳли.
Халқнинг хизматига югурган, шошган,
Ул элпарвар инсон шарафга ҳақли.

Ташаббус, ғоялар дилда жамулжам,
Боболар руҳини шод этгай ҳар кун.
Бунчалар бетакрор куч-ғайрат, чидам,
Борлиғин бағишлаб ишлайди бутун.

Халқнинг қудрати ҳам унга зўр таянч,
Бунёдкор шаштига йўқдир ҳеч қиёс.
Унинг заковати бебаҳо бир ганж,
Бу кўҳна оламда буюклиги рост.

Ниятим шул менинг, орзу, аҳдим бут,
Мудом яшна юртим, мудом кўркли бўл.
Элдошим, сен унинг қўлларидан тут,
Токи муқаддас ва шарафли бу йўл!

Токи хотиржамлик неъмат аталса,
Токи қадрласа уни дун, башар.
Тиллардан умрбод тинчлик таралса,
Бу Ватан яна минг, миллион йил яшар.

Дилларга зиёли дамни нақш этган,
Уни азиз билмоқ шавкатдир, шондир.
Бизга шундай бахтли толе бахш этган,
Жонажон шу замин — Ўзбекистондир!

© Ўткир Раҳмат

#Сурур|@Otkir_Rahmat

MINNAT ZINDONIGA TUShMASIN INSON...

Umrida ne kunlar ko‘rsatadi bo‘y,
Nelarni boshidan kechirmas inson.
Gohi qiynay boshlar tasodifli o‘y,
Ko‘zlari yoshlanib turganda vijdon.

Ko‘rgan-kechirgani bo‘ladi saboq,
Har kuni oladi undan ko‘p ma'no.
Gohida qalbida yonmaydi chiroq
Boshiga yoqqanda minnat-u ta'na...

Razm sol!
Cho‘l uzra shig‘alar yomg‘ir,
Qaqragan labiga tushar shivirlab.
Go‘yoki tun bo‘yi ichgandek chog‘ir,
A'zoi badani ketadi terlab.

Beadog‘ biyobon,
Ko‘z ham ilg‘amas,
Qayerdan boshlanib tugar u qayda.
Yomg‘irga farqi yo‘q − chegara bilmas,
Tomchilarning raqsi etadi shaydo.

Tushayotgan suvmas, bulutning mehri,
Har bir zarrasida pinhona himmat.
Borliqni egallar bir zumda sehri,
Va buni olamga qilmaydi minnat!

Yomg‘irlar ortidan mo‘ralar oftob,
Nur yugura boshlar o‘ngu so‘llarga.
O, qaydan kelyapti bundayin shitob,
Gullar qadab chiqar mahzun yo‘llarga.

O‘t-o‘lan nurlarni ichar simirib,
Yuz-u ko‘zlarida yuqlari qolgan.
O‘tloqlar dam sayin qaddini kerib,
So‘lg‘inlik kechmishi tushday yo‘qolgan.

Borini baxsh etib tolmaydi sira,
Uning taftlarida zarra yo‘q illat.
Kun bo‘yi ter to‘kar oftob bechora,
Valekin buni hech qilmaydi minnat!

Olam yashnab ketar, gullaydi bog‘lar,
Supradek kenglikda chopar qizg‘aldoq.
Oynadek yaraqlab boryapti tog‘lar,
Mo‘ysafid yoshida sezilmas charchoq...

Zamin bag‘rin ochar yaxshi-yomonga,
Havoda ham sirli ohang suzadi.
Tushib qolgandayin bog‘i jinonga,
Kim gullar bo‘yidan xushnud kezadi.

Yal-yal yashnab ketar cho‘llar ham hatto,
Qaydan keldi, deysan, bundayin san'at.
Jonli-jonsiz bori anga mahliyo,
Zamin buni zarra qilmaydi minnat!

Dunyoga kelmoqlik ajib saodat,
Bu yorug‘ olamni ato etgan Haq.
Ezgulik yo‘lida topsang halovat,
Shu nurli manzildir, shudir katta baxt!

Kamolga yetkazar ular-ku axir,
Erinmay tanitgan oq-u qorani.
Kuyunchak quchog‘u mehrli bag‘ir,
Boshiga ko‘tarar har bir bolani.

Ota-yu onaning qadri bebaho,
Farzandlar baxtini o‘ylaydi faqat.
Bir umr haqqiga etguncha duo,
Muhabbat-mehrini hech qilmas minnat.

Mo‘'jizalar ko‘char inson diliga,
Joningga jon bo‘lar yaxshi odamlar.
Yaxshilik qiladi nomi – yo‘liga,
Borgan sari go‘yo poydor qadamlar.

Vatan, axir sening kuningga yarab,
Biror g‘isht qo‘yolsak imoratingga,
Armonli har bir dil ketadi yayrab,
Hissa qo‘shdim deya farog‘atingga!

Bobolar himmati ko‘kka bo‘ylagan,
Shundan so‘ylab turar qadim minorlar.
Yo‘q, yo‘q, o‘zinimas, yurtni o‘ylagan,
Aslo minnat qilmas uyg‘oq, bedorlar.

Besh barmoq teng bo‘lmas hech bir zamonda,
Aslida, bunda ham bor ulug‘ hikmat.
Shunday kaslar borki ko‘hna olamda,
Kun kelib xizmatin qiladi minnat...

Ey dil!
Bundaylardan hushyor bo‘l mudom,
Ular ko‘chasidan o‘tma hech qachon.
To ezgulik nuri topmasin barham,
Minnat zindoniga tushmasin inson!..

*© O‘tkir Rahmat*

#Даъват I @Otkir_Rahmat

МИННАТ ЗИНДОНИГА ТУШМАСИН ИНСОН...

Умрида не кунлар кўрсатади бўй,
Неларни бошидан кечирмас инсон.
Гоҳи қийнай бошлар тасодифли ўй,
Кўзлари ёшланиб турганда виждон.

Кўрган-кечиргани бўлади сабоқ,
Ҳар куни олади ундан кўп маъно.
Гоҳида қалбида ёнмайди чироқ
Бошига ёққанда миннату таъна...

Разм сол!
Чўл узра шиғалар ёмғир,
Қақраган лабига тушар шивирлаб.
Гўёки тун бўйи ичгандек чоғир,
Аъзои бадани кетади терлаб.

Беадоғ биёбон,
Кўз ҳам илғамас,
Қаердан бошланиб тугар у қайда.
Ёмғирга фарқи йўқ − чегара билмас,
Томчиларнинг рақси этади шайдо.

Тушаётган сувмас, булутнинг меҳри,
Ҳар бир заррасида пинҳона ҳиммат.
Борлиқни эгаллар бир зумда сеҳри,
Ва буни оламга қилмайди миннат!

Ёмғирлар ортидан мўралар офтоб,
Нур югура бошлар ўнгу сўлларга.
О, қайдан келяпти бундайин шитоб,
Гуллар қадаб чиқар маҳзун йўлларга.

Ўт-ўлан нурларни ичар симириб,
Юзу кўзларида юқлари қолган.
Ўтлоқлар дам сайин қаддини кериб,
Сўлғинлик кечмиши тушдай йўқолган.

Борини бахш этиб толмайди сира,
Унинг тафтларида зарра йўқ иллат.
Кун бўйи тер тўкар офтоб бечора,
Валекин буни ҳеч қилмайди миннат!

Олам яшнаб кетар, гуллайди боғлар,
Супрадек кенгликда чопар қизғалдоқ.
Ойнадек ярақлаб боряпти тоғлар,
Мўйсафид ёшида сезилмас чарчоқ...

Замин бағрин очар яхши-ёмонга,
Ҳавода ҳам сирли оҳанг сузади.
Тушиб қолгандайин боғи жинонга,
Ким гуллар бўйидан хушнуд кезади.

Ял-ял яшнаб кетар чўллар ҳам ҳатто,
Қайдан келди, дейсан, бундайин санъат.
Жонли-жонсиз бори анга маҳлиё,
Замин буни зарра қилмайди миннат!

Дунёга келмоқлик ажиб саодат,
Бу ёруғ оламни ато этган Ҳақ.
Эзгулик йўлида топсанг ҳаловат,
Шу нурли манзилдир, шудир катта бахт!

Камолга етказар улар-ку ахир,
Эринмай танитган оқу қорани.
Куюнчак қучоғу меҳрли бағир,
Бошига кўтарар ҳар бир болани.

Отаю онанинг қадри бебаҳо,
Фарзандлар бахтини ўйлайди фақат.
Бир умр ҳаққига этгунча дуо,
Муҳаббат-меҳрини ҳеч қилмас миннат.

Мўъжизалар кўчар инсон дилига,
Жонингга жон бўлар яхши одамлар.
Яхшилик қилади номи – йўлига,
Борган сари гўё пойдор қадамлар.

Ватан, ахир сенинг кунингга яраб,
Бирор ғишт қўёлсак иморатингга,
Армонли ҳар бир дил кетади яйраб,
Ҳисса қўшдим дея фароғатингга!

Боболар ҳиммати кўкка бўйлаган,
Шундан сўйлаб турар қадим минорлар.
Йўқ, йўқ, ўзинимас, юртни ўйлаган,
Асло миннат қилмас уйғоқ, бедорлар.

Беш бармоқ тенг бўлмас ҳеч бир замонда,
Аслида, бунда ҳам бор улуғ ҳикмат.
Шундай каслар борки кўҳна оламда,
Кун келиб хизматин қилади миннат...

Эй дил!
Бундайлардан ҳушёр бўл мудом,
Улар кўчасидан ўтма ҳеч қачон.
То эзгулик нури топмасин барҳам,
Миннат зиндонига тушмасин инсон!..

*© Ўткир Раҳмат*
#Даъват I @Otkir_Rahmat

O hayot,
Qo‘llagin, ko‘targin ko‘nglim,
Hozir yashayapman, baxtliman, biroq,
Yo‘rgakka o‘rading sen oyoq-qo‘lim,
Yorug‘lik olamin ko‘rgan kundanoq.

Nima ham der edim,
Kecha-yu kunduz,
Boshimda onamday turding doim tik.
Oqshomlar allalar aytardi yulduz,
Oy esa charchamas tebratib beshik...

Ilk qadamimda ham tutding qo‘limdan,
Kengliklar qo‘ynida keldi hur uchgum.
Kimlardir tortdilar o‘ng-u so‘limdan,
Yurakka mahramim bo‘lmading bir zum...

Javob ber, nahotki buncha sirlisan,
Yo‘l ko‘rsat o‘tayin qaysi eshikdan?
Jumbog‘ing behisob, ajib turlisan,
Chiqolmay yuribman o‘sha beshikdan...

Qo‘llarim goh ochiq, gohida bog‘liq,
Qadamim o‘lchaydi o‘tayotgan vaqt.
Ruhimni qiynaydi qandaydir og‘riq,
Qayda men izlagan erk ismli baxt?!

Sen axir belagan bu qadim oshyon
Iplarin birma-bir yechib qo‘ysang bas.
Bariga roziman, biroqki ishon,
Bir umr yo‘rgakda yashagim kelmas!

*© O‘tkir Rahmat*

#Ҳаёт I @Otkir_Rahmat

Шаштим ҳам энг учқур тулпорни минди,
Менга писанд эмас минг-минг довонлар...

#Руҳият_мавжлари I @Otkir_Rahmat

Ҳаётим,
Мен сенга суяндим ахир,
Бошим осмондадир, кўксим эса тоғ.
Ғуборлар бўлса ҳам ҳар қанча дилгир,
Қора ранг эмас у кўрганимиз оқ.

Олча гулларидай нигоҳи нафис
Руҳим дунёсида ғунча очар юз.
Кўксимда бир қушча сайрайди – ҳофиз,
Еру кўк оралаб рақс этар юлдуз.

Хайрият дунёда сен борсан энди,
Майли ўтаверсин чопиб шамоллар.
Шаштим ҳам энг учқур тулпорни минди,
Менга писанд эмас минг-минг довонлар...

*© Ўткир Раҳмат*
#Руҳият_мавжлари I @Otkir_Rahmat

Заминдан кўк қадар айланар хаёл...
#мангу_овоз I @Otkir_Rahmat

Борлиқнинг борини илғай олмас кўз,
Заминдан кўк қадар айланар хаёл.
Бу ҳаёт бунча ҳам чопқилайди тез,
Ортидан эргашар умр ҳайрон, лол.

Қушлар учиб борар кун ботар томон,
Уфқнинг юзида қизғиш аломат.
Увада булутлар тутганча осмон,
Беҳудуд кенгликда кўтарган қомат.

Чўққилар гўёки унга етгулик,
Не ҳолат юз берар оёқ остида.
Наҳотки бариси бир кун ўтгулик,
Шу кўҳна тупроқнинг сирли устида?..

Йўлбарсдек ташланса нафс беҳисоб,
Пайт пойлаб изғиса оқшом бўрилар.
Сотқинлар бор қавмда юракда зардоб,
Ёлғонга алмашса элни тўралар...

Ғижимлаб кўксингни тимдалар оғриқ,
Бошингга неларни солар бу савдо.
Бу ҳаёт қилсайди буни бирёғлиқ,
Сал поклаб берсайдинг, эй кўҳна дунё...

Заминдан кўк қадар айланар хаёл...

*© Ўткир Раҳмат*
#мангу_овоз I @Otkir_Rahmat