EY ISHQ, SEN BORSАNKI...

1
Bir nigoh oʼtidan sachragan uchqun,
Toʼsatdan jazillab botdi yurakka.
Olovga burkandi olami butun,
Ogʼushlab koʼtardi uni yuksakka.

Lovullab koʼk sari uzalar gulxan,
Otash quchogʼida suzadi bir jon.
U asir, oʼzini bagʼishlab boʼlgan,
Jilovini uzib ot qoʼyar tugʼyon.

Taqdir inʼomimi chiqqan yoʼliga?
Lahzada baxsh etgan quvonch va hajr.
Bir hovuch alanga olib qoʼliga,
Hayot oshiqadi endi qaygadir...

Yondirib boradi zarrama-zarra,
Charsillab toʼxtamas uning ovozi.
Oʼzini bagʼishlab yana ming karra,
Yanada yuksalar yurak parvozi...

Falak oʼz toqida saqlaydi sukut,
Аxir bundaylarni koʼrgan besanoq.
Oʼrtada aylanib yuribdi bulut,
Guldirar har zamon momoqaldiroq...

Shiddati va shashti oʼzgarmas axir,
Bir qiyo qarashning yongan oʼtidan.
Umrning fursati yetarmi oxir,
Quvvati borida tushmay otidan.

Аlamlar, kulfatlar kelsalar-da duch,
Oʼrtaga rahnalar solmasmi judo?
Hamisha kunlar ham oʼtmaydi-ku tinch,
Yoʼlga chang solmasmi bir vaqt alvido...

Muhabbat – lovullab yongan alanga,
Ruhimizday harir, bebaho tuygʼu.
Sigʼmay qolsak hamki ikki olamga,
Ishq mangu, ishq mangu, umrboqiy u...

2
Sevmoqlik majnunvash koʼngil amridir,
Borligʼing sehriga tortar bir chaman.
Gʼuborsiz koʼz ochgan nurli umridir,
Oshiqar kun-u tun endi u tomon.

Intilib umidga dil qoqar qanot,
Nogohon topganday gʼariblar malham.
Bu, axir, shundayin sir-u sinoat,
Har kimga dilini ochmagan olam...

Lablari yumilgan gʼunchamidi yo,
Yomgʼir ham yuzidan hali oʼpmagan.
Koʼngilni ardoqlab erkalar goʼyo,
Sendan hali oʼzin darigʼ tutmagan...

Qalbning xohishini boʼlmas toʼxtatib,
Yetmish ikki tomir ichra titrar jon.
Shomlarni kuzatib, tonglarni kutib,
Yashaysan bagʼishlab oʼzing batamom...

Uning soyasi ham boʼladi aziz,
Nafasi ham xushbaxt etadi hatto.
Koʼksingga ajib his bosaverar yuz,
Аsirsan sochingdan tovongacha to.

Tushlaring u bilan endi ovora,
Oʼngingda paydodir yorugʼ, maftunkor.
Gohida qoshida oʼychan, bechora,
Gohida sheryurak gʼolib, baxtiyor...

Qimtinib subhidam uygʼonadi lab,
Yurakning ovozin ayladi izhor.
Poyiga toʼshalib boraverar qalb,
Taqdirda ne boʼlsa, unda ixtiyor...

3
Ne baxtki, sen bunday tolega loyiq,
Ne baxtki, sen Majnun muhabbatisan.
Аxir sevilmoqdan ortiqroq baxt yoʼq,
Oshiq bir koʼngilning saodatisan...

Hali sen bilmaysan tansiq mehrni,
Oʼtajak umringning sevilmogʼini.
Аllalab kun boʼyi sirli sehrni,
Yuragi toʼrida saqlamogʼini.

Endi sen tushmaysan koʼngli sahnidan,
Erta-kech shu hisga boʼlib giriftor.
Tuygʼusi kundan-kun oshib haddidan,
Oʼtli sogʼinchlari yashar intizor...

Bu borliq ichida yagona orzu,
Kimgadir azizu mukarram boʼlmoq.
Seni deb dunyoda yashayversa u,
Shudir baxt kulgani, shudir sevilmoq...

4
Sevib-sevilmoqlik kimga musharraf,
Dillarni bogʼlagan azal chambarchas.
Hayotning baland-past yoʼliga yarab,
Muhabbat rishtasi oʼzgargan emas.

Koʼngillar intilib biri-biriga,
Аzal ham oshiqlar umid-la boqqan.
Sevishgan vujudlar qalbi toʼriga,
Yaratgan soʼnmagay gulxanlar yoqqan...

Ruhiyati axir quyoshga yaqin,
Toʼlin oy shuʼlasi chirmaydi besoʼz.
Daryoday koʼksida toʼsh urar toʼlqin,
Boshidan sochilar millionlab yulduz...

Lahzalar yomgʼirday buncha shoshqaloq,
Tomchilar sira ham bilmaydi tinim.
Umrning oʼzani goh qum, goh toshloq,
Ogʼziga talqonni solgan kabi jim...

O hayot, bu sening ragʼbatingmikan,
Yoki bir ilohiy ishqning navosi?
Muhabbat baxsh etgan himmatimikan,
Majnunvash aylagan goʼzal dunyosi!?

Ey ishq, sen borsanki, barqaror olam,
Sen bois dillarda barq urar gullar.
Chaqnasang qalbimdan chekinar nolam,
Nurlarga choʼlgʼanib ketadi yoʼllar.

Аslida, umrimning tirgagi oʼzing,
Har lahza tilimda duo boʼlding sen.
Bunchalar tiyrandir, muhabbat, koʼzing,
Balki sen tufayli tirikdirman men.

Dillarda ishq oʼti chatnarkan abad —
Yer yogʼdu, koʼk yogʼdu, har tomon yogʼdu.
Har sahar qalbimdan chiqar shu imdod:
“Muhabbat, mangu boʼl, omon boʼl mangu!..”

*© Oʼtkir Rahmat*

#Koʼngil_xiyoboni | @Otkir_Rahmat

ЭЙ ИШҚ, СЕН БОРСАНКИ...

1
Бир нигоҳ ўтидан сачраган учқун,
Тўсатдан жазиллаб ботди юракка.
Оловга бурканди олами бутун,
Оғушлаб кўтарди уни юксакка.

Ловуллаб кўк сари узалар гулхан,
Оташ қучоғида сузади бир жон.
У асир, ўзини бағишлаб бўлган,
Жиловини узиб от қўяр туғён.

Тақдир инъомими чиққан йўлига?
Лаҳзада бахш этган қувонч ва ҳажр.
Бир ҳовуч аланга олиб қўлига,
Ҳаёт ошиқади энди қайгадир...

Ёндириб боради заррама-зарра,
Чарсиллаб тўхтамас унинг овози.
Ўзини бағишлаб яна минг карра,
Янада юксалар юрак парвози...

Фалак ўз тоқида сақлайди сукут,
Ахир бундайларни кўрган бесаноқ.
Ўртада айланиб юрибди булут,
Гулдирар ҳар замон момоқалдироқ...

Шиддати ва шашти ўзгармас ахир,
Бир қиё қарашнинг ёнган ўтидан.
Умрнинг фурсати етарми охир,
Қуввати борида тушмай отидан.

Аламлар, кулфатлар келсалар-да дуч,
Ўртага раҳналар солмасми жудо?
Ҳамиша кунлар ҳам ўтмайди-ку тинч,
Йўлга чанг солмасми бир вақт алвидо...

Муҳаббат – ловуллаб ёнган аланга,
Руҳимиздай ҳарир, бебаҳо туйғу.
Сиғмай қолсак ҳамки икки оламга,
Ишқ мангу, ишқ мангу, умрбоқий у...

2
Севмоқлик мажнунваш кўнгил амридир,
Борлиғинг сеҳрига тортар бир чаман.
Ғуборсиз кўз очган нурли умридир,
Ошиқар куну тун энди у томон.

Интилиб умидга дил қоқар қанот,
Ногоҳон топгандай ғариблар малҳам.
Бу, ахир, шундайин сиру синоат,
Ҳар кимга дилини очмаган олам...

Лаблари юмилган ғунчамиди ё,
Ёмғир ҳам юзидан ҳали ўпмаган.
Кўнгилни ардоқлаб эркалар гўё,
Сендан ҳали ўзин дариғ тутмаган...

Қалбнинг хоҳишини бўлмас тўхтатиб,
Етмиш икки томир ичра титрар жон.
Шомларни кузатиб, тонгларни кутиб,
Яшайсан бағишлаб ўзинг батамом...

Унинг сояси ҳам бўлади азиз,
Нафаси ҳам хушбахт этади ҳатто.
Кўксингга ажиб ҳис босаверар юз,
Асирсан сочингдан товонгача то.

Тушларинг у билан энди овора,
Ўнгингда пайдодир ёруғ, мафтункор.
Гоҳида қошида ўйчан, бечора,
Гоҳида шерюрак ғолиб, бахтиёр...

Қимтиниб субҳидам уйғонади лаб,
Юракнинг овозин айлади изҳор.
Пойига тўшалиб бораверар қалб,
Тақдирда не бўлса, унда ихтиёр...

3
Не бахтки, сен бундай толега лойиқ,
Не бахтки, сен Мажнун муҳаббатисан.
Ахир севилмоқдан ортиқроқ бахт йўқ,
Ошиқ бир кўнгилнинг саодатисан...

Ҳали сен билмайсан тансиқ меҳрни,
Ўтажак умрингнинг севилмоғини.
Аллалаб кун бўйи сирли сеҳрни,
Юраги тўрида сақламоғини.

Энди сен тушмайсан кўнгли саҳнидан,
Эрта-кеч шу ҳисга бўлиб гирифтор.
Туйғуси кундан-кун ошиб ҳаддидан,
Ўтли соғинчлари яшар интизор...

Бу борлиқ ичида ягона орзу,
Кимгадир азизу мукаррам бўлмоқ.
Сени деб дунёда яшайверса у,
Шудир бахт кулгани, шудир севилмоқ...

4
Севиб-севилмоқлик кимга мушарраф,
Дилларни боғлаган азал чамбарчас.
Ҳаётнинг баланд-паст йўлига яраб,
Муҳаббат риштаси ўзгарган эмас.

Кўнгиллар интилиб бири-бирига,
Азал ҳам ошиқлар умид-ла боққан.
Севишган вужудлар қалби тўрига,
Яратган сўнмагай гулханлар ёққан...

Руҳияти ахир қуёшга яқин,
Тўлин ой шуъласи чирмайди бесўз.
Дарёдай кўксида тўш урар тўлқин,
Бошидан сочилар миллионлаб юлдуз...

Лаҳзалар ёмғирдай бунча шошқалоқ,
Томчилар сира ҳам билмайди тиним.
Умрнинг ўзани гоҳ қум, гоҳ тошлоқ,
Оғзига талқонни солган каби жим...

О ҳаёт, бу сенинг рағбатингмикан,
Ёки бир илоҳий ишқнинг навоси?
Муҳаббат бахш этган ҳимматимикан,
Мажнунваш айлаган гўзал дунёси!?

Эй ишқ, сен борсанки, барқарор олам,
Сен боис дилларда барқ урар гуллар.
Чақнасанг қалбимдан чекинар нолам,
Нурларга чўлғаниб кетади йўллар.

Аслида, умримнинг тиргаги ўзинг,
Ҳар лаҳза тилимда дуо бўлдинг сен.
Бунчалар тийрандир, муҳаббат, кўзинг,
Балки сен туфайли тирикдирман мен.

Дилларда ишқ ўти чатнаркан абад —
Ер ёғду, кўк ёғду, ҳар томон ёғду.
Ҳар саҳар қалбимдан чиқар шу имдод:
“Муҳаббат, мангу бўл, омон бўл мангу!..”

*© Ўткир Раҳмат*

#Кўнгил_хиёбони | @Otkir_Rahmat

Barg yonar, koʼzimni olib qochaman,
Unsiz faryodiga yetmaydi bardosh.
Qara, koʼksimni men yorib, ochaman,
Hasratdan qorayib boʼlgan qontalosh.

Bu hasrat kammasdi menga aslida,
Borligʼim kuydirib boryapti otash.
Olovga ne bordir kuzning faslida,
Nimalar qilyapsan, ey duni paskash?

Boqdim, bu olamda nelar boʼlmoqda,
Qaydadir oʼt ichra qolmoqda tuproq.
Oʼrmonlar, bogʼ-rogʼlar, uylar yonmoqda,
Bu olam oʼzgarib ketdimi shundoq?..

Kim urush olovin yoqar mutasil,
Duch kelgan har neni yamlab-yutmoqda.
Tiriklikdan murod ne ekan asil,
Tashvish-gʼam ichida umr oʼtmoqda.

Unutib boʼlarmi pechlarda yongan,
Xazon kabi qancha keksa-yosh mahbus.
Inson qadr-qimmati chilparchin boʼlgan,
Ming karra nadomat, beadad afsus...

Xayolingni tirnar hadsiz nolalar,
Ochlikdan sillasi qurigan, nochor.
Keksalar ortidan borar bolalar,
Qoqsuyak, qiynalgan, vujudi abgor.

Odamzot jismiga oʼt qoʼydi malʼun,
Moʼrilardan koʼkka oʼrlar ming bir oh.
Osmon yigʼlar edi koʼz yoshsiz, beun,
Qalbini kuydirgan kullar tutgan choh!..

Bugun ham bu olov sapchir har yonga,
Tek qoʼymas olamni yondirar shaksiz.
Oʼylayman, nimadir boʼlgan insonga,
Nahotki kul faqat bizdan qolar iz?

Men-ku bir hazonman deydi chirqirab,
Аlangada uning tinmas faryodi.
Koʼhna bu olamga, insonga qarab,
Har uchqundan sachrar betinim dodi.

Odamzot, koʼzingni kattaroq ochgin,
Urush olovidan saqla dunyoni.
Sen tirik jon boʼlsang ezgulik sochgin,
Har qalbga olib kir nurli ziyoni.

Xazonga aylansa bir kun kelib jon,
Bepisand oʼt qoʼyib toptamang faqat.
Dunyoda bor ekan Hazrati inson,
Olamda yashaydi mehr va shafqat.

Shu zamin qoʼynida dunyoga keldim,
Shu ona tuproqqa men ham qoʼyay bosh.
Koʼz ochib yashadim, baxtiyor boʼldim,
Endi boshim uzra tursin oy, quyosh.

Olovdan ajrating yonib boʼlmasdan,
Аylanib qolmayin vujudim kulga.
Yaproqman, olamda ruhim oʼlmasdan,
Tuproq bilan tushay mangulik yoʼlga!..

*© Oʼtkir Rahmat*

#Kuz_ilhomlari | @Otkir_Rahmat

YAPROQ АRMONI

Umr oʼtib borar...
Kuzak shamoli,
Dala-dasht aylanib kezar shu palla.
Oʼzgarib tabiat feʼli-amoli,
Vaqtida kelar goh, gohi hayallab...

Bunchalik bevafo boʼlmasa ochun,
Besh kunlik dunyoni bilgani bilgan.
Hayotda bir marta yashamoq uchun,
Har bir jon koʼz ochib olamga kelgan...

O yaproq, bahorning nozik dilbandi,
Daraxt quchogʼida yozgandi qanot.
Yorugʼlik bagʼrida oʼsib-ulgʼaydi,
Ne boʼlsa borini baxsh etdi hayot.

Jismi jahonining har bir tolasi,
Unda bino boʼlgan har bir hujayra,
Tabiatning boʼlib erka bolasi,
Shoʼx yaproq shaklida yashaydi yayrab.

Tongdan shomga qadar quyosh erkalab,
Quchogʼida quchib koʼkka koʼtardi.
Tunlarni kuzatib, har kun ertalab,
Yangi kun dastidan omad tutardi.

Hayot nashidasi buncha ham totli,
Nurlarni simirib oʼsdi, ulgʼaydi.
Shudringga choʼmilgan damlari baxtli,
Soʼngra yomgʼirlarga borligʼin chaydi.

Olam goʼzalligi boʼlar namoyon,
Ming bir jozibada jilva qilar u.
Gul-chechak shodligi sirli-noayon,
Borliqni sehrlab taratar yogʼdu.

Yayrab nigohini uzolmas edi,
Yuzida mamnunlik baxtidan surur.
Charchamas, zerikmas, hech tolmas edi,
Borligʼin koʼtardi kuch-qudrat, gʼurur.

Sabolar aylanib boshin silardi,
Sirli kechar edi sasi, shiviri.
Dillashgan har lahza koʼngil gullaydi,
Cheksiz zavq berardi diydor huzuri.

Sep yoygan novdaga yelkasin tutdi,
Unga quvvat berdi, boʼldi soyabon.
Koʼrgan-kechirgani birma-bir oʼtdi,
Bunga guvoh axir zamin-u osmon.

Sabrning tagida hikmatlar gʼujgʼon,
Ortda qolib ketar shovqin, gʼalvalar.
Kechagina koʼm-koʼk dovucha boʼlgan,
Bugun-chi, til yorar totli holvalar.

Umr misli daryo — oqar mavjlanib,
Oldinga boqqancha intilar tinsiz.
Gohi sokin chopar, birda avjlanib,
Birda guvillaydi, gohida unsiz...

Nelarni koʼrmadi, axir, hayotda,
Issiqni, sovuqni kechirdi boshdan.
Gohida vujudi changlarga botdi,
Madad oldi shunda sabr-bardoshdan.

Saraton dastidan chiqqandi omon,
Аsadda nafasin yana rostladi.
Sunbula bagʼriga takror saqlab jon,
Bogʼ ichra quvonib yashay boshladi.

Rang-barang olamni koʼrib bir pasda,
Jodu koʼzlaridan uzolmasdi koʼz.
Sargʼaygan bisotin koʼtarib asta,
Kelib qolgan edi ostonaga kuz...

Quyosh yuzin bulut toʼsa boshladi,
Osmonning avzoyi buzildi nogoh.
Sovuq tomchilarni bir-bir tashladi,
Shamol ham turtkilab oʼtadi goh-goh.

Negadir madori qurib borardi,
Rangi ham boʼzarib, boʼldi zaʼfaron.
Kuzning rutubatli kuni turardi,
Qoʼlini uzatib shu yaproq tomon.

Qoʼygisi kelmas hech tutgan bandidan,
Goʼdak kabi mahkam olgan yopishib.
Novda ham ajralmas asal-qandidan,
Etu tirnoq misol ketgan tutashib.

Vodarigʼ, vaqt-soat kelgandi yetib,
Toʼxtatolmas uni biror tirik jon.
Oʼzini yoʼqotmay mardona tutib,
Bandidan uzildi yaproq shu zamon.

Bir titroq tushgandek silkinadi bogʼ,
Shamol ham uv tortib kuygandek boʼldi.
Kaftiga koʼtarib borliq ham shu chogʼ,
Tuproqqa kuzatib qoʼygandek boʼldi.

Ona zamin unga koʼksini tutdi,
Аvaylab boshiga asta koʼtardi.
Orzusi bir edi – butkul unutdi,
Koʼpdan beri asli shuni kutardi.

Nogahon ne boʼldi?
Kim yoqdi olov?
Bechora xazonga qaydan tushdi oʼt?
Dilida mehr yoʼq qay bir gʼanim-yov,
Gʼalamis, toshyurak, nobakor, beburd?

Jism-u joniga oʼt tushgan edi, voh,
Ohlari koʼk sari oʼrlab betinim.
Xazonga aylanib qolgan begunoh.
Keng dala, qir-adir boqar edi jim.

Olovga aylangan vujud jizgʼinak,
Nola-yu figʼoni lagʼcha-lagʼcha choʼgʼ.
Larzaga tushadi bu shoʼrlik yurak,
Dunyoda bundan-da ogʼirroq gʼam yoʼq.

Lovullar, charsillar — goʼyo dod solar,
Olovning tilida ketgan u singib.
Ertaga bilmaydi kim ham yod olar,
Аxir, bu qismatni boʼlarmi yengib?

Umrning poyoni bunchalar achchiq,
Koʼrgulik qismati yuklari ogʼir.
Koʼksini tinimsiz timdalar sanchiq,
Bu holga chidamoq osonmas axir.

Tiriklik atalmish bebaho neʼmat,
Nahotki, bir zumlik, nahot, on qadar.
Аxir, bu holatga qilolmas toqat,
Аfsusu nadomat qiynaydi badtar.

Orzular, armonlar, umid yonardi,
Barchasi sarobga aylanar edi.
Dunyoga kelib u nimayam koʼrdi,
Qay manzil-maskanga joylanar endi...

Боқдим, бу оламда нелар бўлмоқда,
Қайдадир ўт ичра қолмоқда тупроқ.
Ўрмонлар, боғ-роғлар, уйлар ёнмоқда,
Бу олам ўзгариб кетдими шундоқ?..

Ким уруш оловин ёқар мутасил,
Дуч келган ҳар нени ямлаб-ютмоқда.
Тирикликдан мурод не экан асил,
Ташвиш-ғам ичида умр ўтмоқда.

Унутиб бўларми печларда ёнган,
Хазон каби қанча кекса-ёш маҳбус.
Инсон қадр-қиммати чилпарчин бўлган,
Минг карра надомат, беадад афсус...

Хаёлингни тирнар ҳадсиз нолалар,
Очликдан силласи қуриган, ночор.
Кексалар ортидан борар болалар,
Қоқсуяк, қийналган, вужуди абгор.

Одамзот жисмига ўт қўйди малъун,
Мўрилардан кўкка ўрлар минг бир оҳ.
Осмон йиғлар эди кўз ёшсиз, беун,
Қалбини куйдирган куллар тутган чоҳ!..

Бугун ҳам бу олов сапчир ҳар ёнга,
Тек қўймас оламни ёндирар шаксиз.
Ўйлайман, нимадир бўлган инсонга,
Наҳотки кул фақат биздан қолар из?

Мен-ку бир ҳазонман дейди чирқираб,
Алангада унинг тинмас фарёди.
Кўҳна бу оламга, инсонга қараб,
Ҳар учқундан сачрар бетиним доди.

Одамзот, кўзингни каттароқ очгин,
Уруш оловидан сақла дунёни.
Сен тирик жон бўлсанг эзгулик сочгин,
Ҳар қалбга олиб кир нурли зиёни.

Хазонга айланса бир кун келиб жон,
Беписанд ўт қўйиб топтаманг фақат.
Дунёда бор экан Ҳазрати инсон,
Оламда яшайди меҳр ва шафқат.

Шу замин қўйнида дунёга келдим,
Шу она тупроққа мен ҳам қўяй бош.
Кўз очиб яшадим, бахтиёр бўлдим,
Энди бошим узра турсин ой, қуёш.

Оловдан ажратинг ёниб бўлмасдан,
Айланиб қолмайин вужудим кулга.
Япроқман, оламда руҳим ўлмасдан,
Тупроқ билан тушай мангулик йўлга!..

*© Ўткир Раҳмат*

#Куз_илҳомлари | @Otkir_Rahmat

ЯПРОҚ АРМОНИ

Умр ўтиб борар...
Кузак шамоли,
Дала-дашт айланиб кезар шу палла.
Ўзгариб табиат феъли-амоли,
Вақтида келар гоҳ, гоҳи ҳаяллаб...

Бунчалик бевафо бўлмаса очун,
Беш кунлик дунёни билгани билган.
Ҳаётда бир марта яшамоқ учун,
Ҳар бир жон кўз очиб оламга келган...

О япроқ, баҳорнинг нозик дилбанди,
Дарахт қучоғида ёзганди қанот.
Ёруғлик бағрида ўсиб-улғайди,
Не бўлса борини бахш этди ҳаёт.

Жисми жаҳонининг ҳар бир толаси,
Унда бино бўлган ҳар бир ҳужайра,
Табиатнинг бўлиб эрка боласи,
Шўх япроқ шаклида яшайди яйраб.

Тонгдан шомга қадар қуёш эркалаб,
Қучоғида қучиб кўкка кўтарди.
Тунларни кузатиб, ҳар кун эрталаб,
Янги кун дастидан омад тутарди.

Ҳаёт нашидаси бунча ҳам тотли,
Нурларни симириб ўсди, улғайди.
Шудрингга чўмилган дамлари бахтли,
Сўнгра ёмғирларга борлиғин чайди.

Олам гўзаллиги бўлар намоён,
Минг бир жозибада жилва қилар у.
Гул-чечак шодлиги сирли-ноаён,
Борлиқни сеҳрлаб таратар ёғду.

Яйраб нигоҳини узолмас эди,
Юзида мамнунлик бахтидан сурур.
Чарчамас, зерикмас, ҳеч толмас эди,
Борлиғин кўтарди куч-қудрат, ғурур.

Саболар айланиб бошин силарди,
Сирли кечар эди саси, шивири.
Диллашган ҳар лаҳза кўнгил гуллайди,
Чексиз завқ берарди дийдор ҳузури.

Сеп ёйган новдага елкасин тутди,
Унга қувват берди, бўлди соябон.
Кўрган-кечиргани бирма-бир ўтди,
Бунга гувоҳ ахир замину осмон.

Сабрнинг тагида ҳикматлар ғужғон,
Ортда қолиб кетар шовқин, ғалвалар.
Кечагина кўм-кўк довуча бўлган,
Бугун-чи, тил ёрар тотли ҳолвалар.

Умр мисли дарё — оқар мавжланиб,
Олдинга боққанча интилар тинсиз.
Гоҳи сокин чопар, бирда авжланиб,
Бирда гувиллайди, гоҳида унсиз...

Неларни кўрмади, ахир, ҳаётда,
Иссиқни, совуқни кечирди бошдан.
Гоҳида вужуди чангларга ботди,
Мадад олди шунда сабр-бардошдан.

Саратон дастидан чиққанди омон,
Асадда нафасин яна ростлади.
Сунбула бағрига такрор сақлаб жон,
Боғ ичра қувониб яшай бошлади.

Ранг-баранг оламни кўриб бир пасда,
Жоду кўзларидан узолмасди кўз.
Сарғайган бисотин кўтариб аста,
Келиб қолган эди остонага куз...

Қуёш юзин булут тўса бошлади,
Осмоннинг авзойи бузилди ногоҳ.
Совуқ томчиларни бир-бир ташлади,
Шамол ҳам турткилаб ўтади гоҳ-гоҳ.

Негадир мадори қуриб борарди,
Ранги ҳам бўзариб, бўлди заъфарон.
Кузнинг рутубатли куни турарди,
Қўлини узатиб шу япроқ томон.

Қўйгиси келмас ҳеч тутган бандидан,
Гўдак каби маҳкам олган ёпишиб.
Новда ҳам ажралмас асал-қандидан,
Эту тирноқ мисол кетган туташиб.

Водариғ, вақт-соат келганди етиб,
Тўхтатолмас уни бирор тирик жон.
Ўзини йўқотмай мардона тутиб,
Бандидан узилди япроқ шу замон.

Бир титроқ тушгандек силкинади боғ,
Шамол ҳам ув тортиб куйгандек бўлди.
Кафтига кўтариб борлиқ ҳам шу чоғ,
Тупроққа кузатиб қўйгандек бўлди.

Она замин унга кўксини тутди,
Авайлаб бошига аста кўтарди.
Орзуси бир эди – буткул унутди,
Кўпдан бери асли шуни кутарди.

Ногаҳон не бўлди?
Ким ёқди олов?
Бечора хазонга қайдан тушди ўт?
Дилида меҳр йўқ қай бир ғаним-ёв,
Ғаламис, тошюрак, нобакор, бебурд?

Жисму жонига ўт тушган эди, воҳ,
Оҳлари кўк сари ўрлаб бетиним.
Хазонга айланиб қолган бегуноҳ.
Кенг дала, қир-адир боқар эди жим.

Оловга айланган вужуд жизғинак,
Нолаю фиғони лағча-лағча чўғ.
Ларзага тушади бу шўрлик юрак,
Дунёда бундан-да оғирроқ ғам йўқ.

Ловуллар, чарсиллар — гўё дод солар,
Оловнинг тилида кетган у сингиб.
Эртага билмайди ким ҳам ёд олар,
Ахир, бу қисматни бўларми енгиб?

Умрнинг поёни бунчалар аччиқ,
Кўргулик қисмати юклари оғир.
Кўксини тинимсиз тимдалар санчиқ,
Бу ҳолга чидамоқ осонмас ахир.

Тириклик аталмиш бебаҳо неъмат,
Наҳотки, бир зумлик, наҳот, он қадар.
Ахир, бу ҳолатга қилолмас тоқат,
Афсусу надомат қийнайди бадтар.

Орзулар, армонлар, умид ёнарди,
Барчаси саробга айланар эди.
Дунёга келиб у нимаям кўрди,
Қай манзил-масканга жойланар энди...

Барг ёнар, кўзимни олиб қочаман,
Унсиз фарёдига етмайди бардош.
Қара, кўксимни мен ёриб, очаман,
Ҳасратдан қорайиб бўлган қонталош.

Бу ҳасрат каммасди менга аслида,
Борлиғим куйдириб боряпти оташ.
Оловга не бордир кузнинг фаслида,
Нималар қиляпсан, эй дуни паскаш?