خوش به حال برگ های پاییزی. وقتی خزون و زرد شدن و دیگه جونی توی تنشون نموند میتونن بالاخره از درخت رها بشن ولی آدم خزون و زرد و تیکه تیکه میشه ولی باز هم مجبوره با کالبد بی جونش خودش رو روی شاخه نگه داره. آدم حتی حق نداره بعد از بارها مردن توی زندگی، راحت آروم بگیره و بمیره.

آدم های زیادی نیستن که بشه واقعا باهاشون حرف زد. منظورم از حرف زدن فقط مکالمه داشتن نیست. منظورم وقتیه که کلماتت با اشتیاق از حنجره ات بیرون میان، وقتی جمله هایی که برات درد آورن رو به اون میگی و براش مثل غر به نظر نمیرسن. کسی که برخلاف همه دلت نمیخواد حرف زدنتون تموم بشه، کسی که نمیفهمی زمان کنارش چطور میگذره و دلت میخواد عقربه های ساعت رو با دست هات نگه داری. مکالمه داشتن و حرف زدن واقعی خیلی با هم فرق میکنن. اغلب اوقات مجبورم که یه مکالمه رو ادامه بدم، براش خستم و فقط منتظرم تموم بشه تا سریع برگردم توی لاک خودم. ولی اون حرف زدن واقعی! به خاطر اون سرم رو از لاکم میارم بیرون و دو لیوان چای گل محمدی میریزم. تازه جالب تر و نادر تر از این کسیه که بتونی کنارش سکوت کنی و این سکوت به جای آزاردهنده بودن، آرامش بخش باشه! مثلا کنار هم توی سکوت به آسمون زل بزنین و بذارین باد موهاتون رو با خودش ببره. کسی که وقت گذروندن باهاش لزوما نیاز به کلمات نداره، چون سکوتت رو هم میفهمه.

از این بوک مارک های مگنتی گرفتم و جز نازترین بوک مارک هایین که دارم، قیمتشونم خیلی خوبه💞

من خیلی شاپ معرفی نمیکنم ولی اینجارو واقعا دوست دارم و خودمم از هایلایتر و استیک نوت هاش سفارش دادم و جدی عالی بودن💘 شما هم از دستش ندین✨

رفتن، قایم شدن و فرار کردن وقتی فایده داره که درد ها دیگه همراهات نیان، که بالاخره بتونی از دستشون رها بشی. ولی وقتی تمام کالبدت با غم ها یکی شده، وقتی این غم اسم دومت باشه، دیگه رفتن فایده ای نداره. نه رفتن و نه موندن تورو خلاص نمیکنه، فقط باید تموم بشی. باید برای همیشه تموم بشی.

Oh my ashes, tears and broken bones, you burn every day in the fire of sorrows.

خوابیدن خیلی خوبه ولی تنها مشکلش اینه که بعدش مجبوری بیدار بشی.