به یاد افسانه مشهور «ضیافت افلاطون» افتاد:
در زمان‌های خیلی پیش، جنسیت زن و مرد در انسان‌ها یک‌جور و باهم یکی بود تا این که مشیت خداوند بر آن قرار گرفت که آنان را به دو نیمه متفاوت، از یکدیگر جدا کند. از آن زمان افراد بشر در جهان سرگردانند و در جست‌و‌جوی یکدیگرند‌. عشق درواقع آن‌گونه اشتیاق و تمایلی است که ما، به آن نیمه از دست رفته خویشتن داریم.
اگر این افسانه را بپذیریم، در آن صورت هر کدام از ما در گوشه‌ای از جهان، همزادی داریم که با او در گذشته، جسم واحدی را تشکیل می‌داده‌ایم.

بار هستی
میلان کوندرا
@kalamat_k

“دلت را بتکان اشتباهاتت وقتی افتاد روی زمين، بگذار همان جا بماند فقط از لابه لای اشتباه‌ هايت، يک تجربه را بيرون بکش قاب کن و بزن به ديوار دلت. اشتباه کردن اشتباه نيست، در اشتباه ماندن اشتباه است.”
فروغ فرخزاد

آيا در #شاهنامه از قومی يا قبيله‌ای يا ايلی صحبت شده؟ نه. آيا فردوسی گفته خراسانی‌ها از بقيه اقوام ايرانی بالاتر هستند؟ نه؛ تمام صحبت از ايران است. اصطلاح ايران چه ارتباطی با ايل و قوم و قبيله دارد؟ من معتقدم کسانی که اين حرف‌ها را می‌زنند حتی يک‌بار هم شاهنامه را بادقت نخوانده‌اند. همين‌طور يک حرفی می‌زنند و می‌خواهند عقايد و بينش سياسی خودشان را به وسيله يک متن کهن که بين ايرانيان محبوب است، تبليغ کنند. کسانی می‌گويند فردوسی نژادپرست بوده و به او حمله می‌کنند و عده‌ای هم می‌گويند اين ايران‌گرايی، عشيره‌پرستی و عشيره‌دوستی است که اهميت ايران‌گرايی شاهنامه را کم کنند. اين سخنان هيچ‌کدام مستند نيستند و بر متون قديم تکيه ندارند و علمی هم نيستند. اگر ما بخواهيم بينش سياسی امروزمان را وارد متون کهن کنيم، آن‌ها را تحريف کرده‌ايم.

جلال خالقی مطلق
@shahnameh_kalamat

خانه‌ات سرد است؟
خورشیدی در پاکت میگذارم و برایت پست می‌کنم.
ستاره‌ی کوچکی در کلمه‌ای بگذار و به آسمانم روانه کن. -بسیار تاریکم-
«منوچهر آتشی»

زن، شاید اندک شیفته‌ی زمزمه‌های مستانه‌ و دلبربای‌ اویی شود، شاید کمی در خیال خود به آن حرف ها بیندیشد، شاید دلش ضعف برود برای قربانت شوم هایی که بر زبان می‌آوری، شاید خود را در آغوشت تصور کند، میان بازوانت، میان بوسه هایی که بر پیشانی‌اش جای می‌گذاری، شاید دوستت دارم هایی که در یک قدمی لب هایش می‌گویی قلبش را گرم کند، آغوشی برای روح نامطمئن و ناآرام شود، اما هیچ‌یک کافی نیست! زیباست، بوم خارق العاده‌ای را به ارمغان می‌آورد، اما تنها یک بوم نقاشی است، نه زندگی. زندگی پیش روی یک زن نمی‌تواند دلش را تنها به این هزار و یک رنگ خوش کند، تنها حرف و زبان نمی‌طلبد، عمل می‌طلبد! شاید تلخ و یا به روایت برخی ها خودخواهانه باشد، اما یک زن، درست زمانی که عمل را در وجود تو نبیند، عملِ یار بودن را نبیند، چمدان را بسته و می‌رود، حال چه آن چمدان پر باشد، چه خالی. می‌رود، می‌رود. چه خودخواهانه، چه عادلانه، تنها بار بسته و می‌رود.
زندگی چنین است، زندگی را نمی‌توان تنها با لغات و جملات گذراند!

-دیدگاه و حقیقت

Fading in and out
No one hurts me now, cause no one's there
Stars come out
Watching as I drown
Spinning round and round, Always there
Take all I own
Crushed and cold blood and bone
I'm not alone
Just a soul, turned to stone
“آوه،

«این شب‌، پیراهنی‌ست که قواره‌ی تن من و بسیاری نیست، میان هیکل این خردسال مغموم زار می‌زند.»

-و ما نوجوان، جوان، بزرگسال و میانسال های کودکانه هستیم، جلدی با سن های دورقمی و گاه سه رقمی، اما سرشتی زخم‌آلود از کودک.

-