روز جمعه ۱۹ بهمن‌ماه به دعوت دوستان ارجمند گروه فر ایران در نشست کلاب‌هاوسی با موضوع «رویکرد ملیون در انقلاب ۵۷» شرکت خواهم کرد و تلاش می‌کنم به این مهم از منظری تاریخی بپردازم.
@Tirdadbonakdar

این روزها با نزدیک شدن به سالگرد انقلاب ۵۷، گروهی که مجدانه می‌کوشند ملی‌گرایی ایرانی را به سلطنت‌طلبی یا دیگر اقسام اقتدارگرایی فروکاسته و سپس آن را مصادره به مطلوب کنند، مجدداً حملات و اتهاماتی تکراری و عمدتاً کذب را متوجه زنده‌یاد دکتر شاپور بختیار کرده‌اند. چون بختیار کسی است که نقش‌آفرینی تاریخیش در مقطع ۵۷، موقعیتی ایجاد می‌کند که دوگانه مطلوب آن‌ها که یک سویش استبداد سلطنتی باشد و سوی دیگرش آنچه پس از آن شد را نفی می‌کند. بختیار از ملی‌گرایی در بستر دموکراسی گفته بود که این دومی هم البته به شدت مورد نفی و حمله این‌هاست. اما بختیار سرمایه تاریخی نمادینی است که دو ضرورت ملی‌گرایی و دموکراسی را چنین به شیوایی در کنار هم قرار می‌دهد:
«من به عنوان یک ایرانی از شما دو توقع بیشتر ندارم. نخست آنکه همت کنید که مشعل ملی‌گرایی روشن بماند و یاس و ناامیدی آن را خاموش نکند، دوم آنکه نجات ایران را در استقرار دموکراسی و فقط دموکراسی بدانید و سرنوشت کشور را فقط به کسانی بسپارید که با گذشت زمان امتحان پایبندی به آزادی را داده باشند.»
@Tirdadbonakdar

سخنان دردمندانه دکتر ژاله آموزگار در نکوهش مهاجرت گسترده جوانان از ایران بازتاب گسترده‌ای در فضای مجازی داشت. به نظر می‌رسد که برای بیشتر کاربران سخنان این استاد ایران‌شناس به مثابه نکوهشی از جانب مام‌میهن بود که وجدان جمعی جامعه ایرانی اعم از رفتگان و ماندگان…

رئیس‌جمهور در نظام حاکم بر ایران عنوانی پرطمطراق‌تر از واقعیت آن است. چون در نظام‌های جمهوری که دارای چنین مقامی هستند رئیس‌جمهور رئیس‌کشور است. چه آن نظام جمهوری ریاستی باشد و چه پارلمانی و چه مختلط نیمه‌ریاستی/نیمه پارلمانی. تنها تفاوت در این است که در جمهوری ریاستی رئیس‌جمهور علاوه بر ریاست کشور، ریاست قوه مجریه را هم در اختیار دارد ولی در دو نوع دیگر فقط همان رئیس‌کشور‌ است که در نوع پارلمانی صرفاً مقام تشریفاتی و در نوع مختلط واجد اختیارات حاکمیتی هم هست. اما در نظام حاکم بر ایران که البته نام جمهوری دارد، رئیس‌جمهور برخلاف همه جمهوری‌های دیگر جهان فقط رئیس قوه مجریه است، بدون آنکه رئیس‌کشور‌باشد. اما گویا این تنها خصیصه استثنایی ریاست‌جمهوری در ایران امروز نیست، اکنون رئیس‌جمهوری هم داریم که با تجزیه‌طلبان کشورش دیدار می‌کند و لبخند رضایت هم می‌زند، اتفاقی که در هیچ جای جهان نمی‌توان سراغ گرفت که رئیس‌جمهور یا حتی همین رئیس قوه مجریه‌ای چنین کند!
@Tirdadbonakdar

نوزدهم آبان‌ماه امسال هفتادمین سالگرد اعدام ظالمانه زنده‌یاد دکتر حسین فاطمی، معاون نخست‌وزیر و سپس وزیر امور خارجه دولت ملی دکتر محمد مصدق است.
فاطمی مرتکب دو گناه بزرگ شد که برای استعمار و استبداد آنقدر نابخشودنی بود تا به کمتر از ریختن خون او راضی نشوند. نخست نقش‌آفرینی مجدانه او در ملی کردن صنعت نفت ایران و خلع ید استعمارگران از این سرمایه ملی ایرانیان و دیگری مقابله پایمردانه او با استبدادی که پاسداشت میراث استعمار رو به زوال را هم بر رذیلت‌های خود افزوده بود.
اما فاطمی را نمی‌توانستند به گناه اول بکشند و گناه دوم را با اتهام «اقدام علیه سلطنت مشروطه» پیش کشیدند. سلطنت مشروطه‌ای که شاهش پس از صدور فرمانی که مدعی قانونی بودنش بودند، به عادت مالوف خانوادگی از کشور گریخته و سپس با کودتای خارجی ساخته بازگشته بود، باید هم جان کسی را می‌ستاند که خشم استعمارگران را برانگیخته بود. باید هم سوقصد گروه ارتجاعی فدائیان اسلام را به سرانجام می‌رساند…
اکنون هفتاد سال است که جسم فاطمی در خاک وطن آرمیده ولی یاد و نام او برای آزادیخواهان و ملی‌گرایان راستین ایرانی، همواره گرامی است.
@Tirdadbonakdar