آخرین باری که همو دیدیم گفت:«خیلی چیزا حسرتش موند و می‌مونه، مثل همون بغل طولانی مدتی که نشد.»

پلک‌ بِپَرونی‌ دیگه‌ هیچ‌ کدوم‌ از ما‌ پیش‌ هم‌ نیستیم، مثل‌ الان‌ که‌ فرسنگ‌ ها از هم‌ دوریم. انقدر دوریم‌ که‌ الان‌ دارم‌ باهات‌ رسمی‌ حرف‌ میزنم! وگرنه‌ ما کِی‌ با هم‌ از این‌ حرفا داشتیم؟

-سجاد افشاریان، تئاتر بک تو بلک

‎god, if you’re reading this please no more تجربه شد

گاهی رفتن و گذشتن پیوسته تنها چیزیه که از دستت برمیاد. شاید خیلی دلش رو داشته باشی یه نامه خداحافظی هم بنویسی و بچسبونی به در یخچال و بعد در رو به روی خاطراتت ببندی و راهت رو بگیری و بری. شاید هم نه، تصمیم می‌گیری بدون هیچ توضیحی عازم کوچه و خیابون بشی و از خودت یه تصویر زیبا اما محو به جا بذاری. تو می‌شی همون جمله‌ی «نمی‌دونم چیشد رفت، همه چیز خیلی خوب بود» و کلی علامت سوال. بعد برای همیشه تنهایی بار حقیقت رو به دوش می‌کشی تا اون تصویر خیالی حداقل برای یک نفر شما باقی بمونه، موقع رفتن هم همه چیز رو توی ذهنت دیکته می‌کنی تا پشیمون نشی و برگردی و بگی گور بابای منطق! من اونو می‌خوام.

«تو چشمات پر از اشک می‌شن
انگار نگفته حرفامو می‌خونی»

من یکی واقعا آمادگی امتحان ترم‌هارو ندارم، دیگه شوخی بس.