بداهه‌ی امشب

#حکمت چهارم
#چهل_حکمت

خرد، از اندیشیدن به و‌ توانایی ارتباط با خوانده‌هاست که به دست می‌آید، و نه خود خواندن-هر چند هم‌ که گسترده و متعدد.

چه مهم درسی‌است واقعا.

پی‌نوشت: همه‌مان می‌شناسیم افرادی از جرگه‌ی پرخوان‌های مطالعاتی تحصیل‌کرده، اما تهی از معنا، شعور و اندیشه را.

? جستجوی موزیک در ملوبات

راه دور نرویم آنقدر استبداد به خوردمان داده‌اند که به بوی تعفنش کَربو شده‌ایم. «استاد»، گروهی نوازنده جوان و درخشان پر از استعداد را دور هم جمع کرده‌است. یکسالی می‌شود که هر هفته می‌آیند و گروهی می‌نوازند. «استاد»، کاری‌‌شان کرده که اینان هر‌ بار ضعیف‌تر…

اوایل قبل از خواب، عکس‌هایمان با یکدیگر را از ابتدای ابتدا تا آن روزی که دیگر نبودی می‌دیدم. در تمام آن عکس‌ها، هنوز چه‌ قدر زیاد دوستم داری.  هر چه عکس و نوا از تو دارم را مرور می‌کنم نه تا که دشنه به جگر خود بزنم، بلکه تا شاید شب باز به خوابم بیایی. هنوز هم برایت نامه‌می‌نویسم. می‌دانی، در بیداری هیچ وقت برایم نامه‌‌ای  در جواب ننوشتی، ولی یکبار خواب دیدم که نوشتی و مثل خودم در پاکت گذاشتی. آخ که چه وهم شیرینی بود از خوشبختی، همان یک دم رویای زودگذارِ دردآور.

عزیزِ جانم،
تقصیر تو چیست؟ من زود به دنیا آمده بودم، آنقدر که تو دنیایم را نشناسی و درکم نکنی. ولی آدمی همیشه زود به دنیا می‌آید، مگر نه؟ و زندگی همیشه همان گلدانی‌است که از آن گلی که می‌خواهیم خالی می‌ماند. می‌دانی، نمیدانم چه‌قدر بگذرد تا  بفهمی این حرفم آن طور که می‌گفتی ادای روشنفکری نیست، ولی خوشبختی کوچه‌ی باریکی‌است که مدام و بی‌امان بر ان سنگ می‌بارد. از جایی به بعد، آنقدر ناچالاک و بزرگ می‌شوی که نمی‌توانی از این باریکه‌راه گذر کنی، و بگویی

سنگ‌های رنجش؟ نوش‌ام!
و تنگی‌اش، نوش‌ام!
و بی‌سرانجامی‌اش، نوش‌ام!
و نوشم هر آنچه کوتاه هم باد و چنین‌تر باد!

راست می‌گفتی، بی‌عشق که نمی‌توان زندگی کرد، و من هم راست می‌گویم که عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد.
داشتم می‌گفتم، عزیزِ جان،
سه-چهار باری شد که از قضا خوابت را دیدم. به زور و زر تلقین توانستم به رویایم بکشانمت، ولی هر بار کم ‌رنگتر...

آه که سن و سال چه زود از کمین به روی آدم میپرند و پنجه بر گلو می‌فشارند، و خواب‌ها چه زود از گوارایی می‌افتند. مگر کسی که در بیداری به دور گردن تو دست انداخته باشد، گواراترین خواب هم می‌تواند جلوه‌ای داشته باشد برایش؟

اوایل که رفته بودی،
مرا سراسر هراس برداشت. هراسِ نبودنت و این که این روح از همه چیز زندگی‌ام اگر برود، چه باید کنم؟ از هر چه داستان و نامه و عیش و معنا و عکس‌های تو در شش دانگ خانه‌ام؟
حال اما نه هراسی دارم و نه تیرِ دردی قلبم را می‌شکافد.
منم و یک راه که پایانش آشکار است، و کوچه‌ی تنگی که راهم را نخواهد برید.
و زندگی، مثل  زندگیِ هر دیگری، در مرزهای بیهودگی
تکه تکه خواهد شد.

سپهر سلیمان

«شاید بهترین درس زندگی مهارت در رام و اهلی کردن ناامیدی باشد.»

برادوی نمایش مضحک زندگی |‌فابریس کارو

و البته شاید مهار‌ و اهلی کردن امید.
امید، خطرناک است. می‌تواند مهلک باشد. امیدِ به روزنه‌ نورهای رونده به درون تابوت است که آرام آرام، شکوه خورشید را از یاد می‌برد‌.