به یه دوستیم پیغام دادم و سراغ یه‌کتاب و یه دی‌وی‌دی نایاب و خیلی عزیز رو گرفتم که پنج سال پیش بهش «قرض» داده‌م،
پاسخ آمد که «مهاجرت کرده‌م و «اگه» (!) هنوز داشته باشمش، تو یه کارتنی در انباری مامانمه».

داستان غم‌انگیز دو کلمه‌ای؟ عادی شدن.

من خیلی وقت بود که «جوان‌ترین» عضو جایی نبودم بچه‌ها.
ولی دیروز در پژوهش صوتی دوست عزیزمون درباره‌ی ماهی سیاه کوچولو و امروز در‌ جلسه‌ی اموریات صنفی،
رگباری حاصل شد. :)
و راستش خیلی خیلی چسبید.

ولی، اگه شجاع‌تر بودم، چی کار می‌کردم؟

بین «با» موتور رقصیدن و «ترک» موتور رقصیدن تفاوت‌هایی هست، که امروز که داشتم با موتورم در خیابون‌های شهر ویراژ می‌دادم و به جان‌هایی که به خواست خودشون دیگه بینمون نیستن و به «تَن» و به کلاف‌های پیچ‌درپیچ اضطراب فکر می‌کردم بهش رسیدم.

علاوه بر تمام چیزهایی که احساس می‌کنم ازشون عقبم که نمی‌دونم واقعین یا نه، یک «عقبم!» دیگه هم بهم تزریق شده که تا بفهمم کاذبه یا واقعی، دق می‌کنم احتمالا.

نور توی چشمام داره برمی‌گرده. :)

احساس رهاشدگی، جداماندگی، عدم تعلق و درنتیجه بی‌اهمیتی می‌کنم.

لعنت بهت استانبول.

برام یه کمی مهر روانه می‌کنین؟