در بابِ رفاقت.
از تموم دفتر کتاب‌های پارسالم میشه یه دفتر خاطرات کامل ساخت انگاری! خط به خطش میون اشک و شادی‌هاست‌. همون روزایی که یه روزی ارزوم فقط تموم شدنش بود و حالا تکرارش‌..
ولی خب، شد دلیلی که از یه بیمعرفت بنویسم. مثلا بگم که:
من انسانِ کاملی نیستم، انسانِ شادی نیستم، انسانِ عاشق پیشه‌ای نیستم. یک انسان معمولی با سطح خیلی پایینی از احساسات هستم اما شما عزیزِ من من، باعث می‌شوی از همان ته‌مانده‌ی احساسم به کمال بهره ببرم.
شما باعث می‌شوی لبخند بزنم، زندگی را احساس کنم و عمیقا بخواهم اکثر رخدادهای روزم را با شما شریک باشم. و بیشتر از قبل بخندم. آنقدری زیاد که دلم درد بگیرد. شما آن‌قدر آرام در رگ‌های من جاری شده‌ای که من نمی‌دانم چطور این‌همه تغییر را پذیرا شدم. فقط می‌دانم یک روز لا به لای اتفاقات روزم، وقتی به تصویر محو لبخندت خیره شده بودم دانستم که تمام قسمت های ذهنم بودنت را تایید می‌کنند و شما به خوبی می‌دانی که من با مغزم آدم ها را دوست میدارم نه با قلبم پس به گمانم معنیِ حرف‌هایم را بهتر از هرکس دیگری می‌فهمی. من بودنت را پذیرا هستم، در قبال شما احساس مسئولیت می‌کنم و این سطح بالایی از مهر است که باید قدردانش باشید! چراکه من، ظرفِ ترک خورده‌ی قلبم را با بی‌اهمیتی پر کرده بودم و حالا بخشی از آن، هر چند کوچک از آنِ شماست.
- به ثمین خانم!.

برای تویی که ابرِ کوچیکِ نگاهت منتظرِ یه بهونه برای باریدنه، چاوشی شاید بتونه یه بهونه‌ی تمیز و بی‌نقص برات باشه.
@Rooogaaaa

قانون ساده‌ای‌ه خب‌! حتی وقتایی که حوصله‌ی حرف زدن با کسی رو ندارم بازم حالم‌ رو بپرس. من واسه حرف زدن با تو همیشه می‌تونم کلمه پیدا کنم.

مژه‌هایم هجوم می‌آورند به هم که یعنی خوابت
آمده است. دلم اما هنوز توانش به بیداری می‌رود.
ایستاده‌ام به تماشای نمی‌دانم‌ها.

|اشتباه.
باور نمی‌کنم کسی پیش از آنکه مرتکب اشتباهاتش شود، متوجه‌اش نشود.
من فکر میکنم هرقدر اشتباهات بزرگ‌تر باشند، کوچه علی‌چپمان هم عریض‌تر می‌شود.
و نکته قابل توجه درمورد من این است که از کوچه‌های تنگ متنفرم!
و انتهای این کوچه‌های عریض، قبرستان است. قبرستانِ تمام آن احوالات، افکار و احساساتی که پیش از کوچه، یا حتی درحین عبور همراهمان بوده است.
و احتمالا همانطور که از قبرستان عبور میکنیم زیر لب می‌گوییم این نیز می‌گذرد...

خیلی خب. اینم اکی شد. به جای ناشناس قبل این جایگزین میشه.
@Fereshteh_rogaBot

تصور می‌کردم زمان مرحم می‌شود.
زمان گذشت و تنها چیزی که تغییر کرد توجهی بود که غالباً معطوف زخم‌های جدید می‌شد.
غالباً و نه دائماً!

و این بار برعکس باقی موارد خواهان نظر کلی‌تون در مورد رگا هستم. رگا تا به اینجا.
وافعا میخونید یا مخاطبم صرفا در و دیوار شده؟ :((
https://t.me/BChatBot?start=sc-19bba22623

اگر عُمر را یک پاره‌خط درنظر بگیریم، باتوجه به تعریفِ پاره‌خط (خطی که ابتدا و انتهای مشخص دارد و تشکیل‌شده از بی‌شمار نقطه‌ی ممتد و پیاپی) لحظه باید یکی از بی‌شمار نقطه‌های موجود باشد. من تصور می‌کنم به‌علت سرعتِ بالای زمان، آن‌قدر رسیدن به مفهوم و درکِ آنیِ…

چه زندگی کسل کننده‌ای شده. آه.