Me after every brilliant step I take in my life :
This was nothing. I should’ve done better. I deserve death and nothing more.
So true.

بعد از یک ماه خونه نشینی و کار دورکاری باید بگم نه استراحت زیاد به من اومده نه کار دورکاری. فایده اش نزدیک به صفر بود برام.

اعتراف به بعضی مسائل، قطعا برای خیلی از آدم ها نشدنی و سخته. در این مورد من هم مستثنی نیستم. بهتره بهش فعلا اشاره ای نکنم. از ده روز پیش در وضعیت بهتری ام و با اینکه هنوز فکر می کنم با به قهقرا رفتنم فاصله ای ندارم، اما حداقل کمی وقت دارم که نفس تازه کنم و نفس بکشم.
وضعیت زانو هنوز هم خوب نیست. اما باز هم چیزی نمی گم شاید همه چیز بهتر بشه.
فعلا، موقتا، همه چیز خوبه. تا بعد.

تو این ۶۰ روز همه چی خوب بود، به جز روز ۵۷ که فقط ۹ ساعت فست بودم. فعلا همه چیز داره به آهستگی پیش میره و یاد گرفتم تو این مورد کمتر حرص بخورم و بیشتر منتظر نتیجه باشم ☘️

این هفته خیلییی هفته پرفشاری بود واقعا! از نظر فکری زیر حجم بالایی از افکار متلاطم بودم و واقعا نمی دونستم چی کار کنم. امروز با مشاورم صحبت کردم و با خیلی از صحبت‌هاش آروم شدم و فکر می کنم بعدش تونستم بهتر فکر کنم. فعلا با این وضع پیش میریم ببینم چی میشه!

پنیک‌ اتک. الان بعد از چند وقت به زانوم نگاه کردم و دیدم به اندازه یک توپ تنیس که پاره شده باشه، زانوم ورم کرده. یعنی قشنگ میمیرم و زنده می شم تا که فردا بشه و برم دکتر 😭😂

بعد از هر فعالیت ورزشی، انگار مغزم باز می شه و دلم می خواد کلی حرف بزنم. اما الان پر از دغدغه های وسواسی طوری هستم و نمی تونم خیلی حرف بزنم 🥺

تو این وضعیتی که هستم، قطعا باید یه تمثالی‌ از «زغالی که در فشار زیاد به الماس تبدیل شد» ازش بوجود بیاد و گرنه من که دیگه نمی دونم چی بگم.

و یکی از شرکت های مورد علاقه ام، رزومه ام رد کرد 🫶🏻

در ۲۴ ساعت اخیر، بیشتر از ۷۰ صفحه کتاب خوندم. بعد از چند وقتش رو، دیگه زشته که بگم 🤧