زندگیِ موقت و در انتظارِ بررسی: نگاهی به موج قطع همکاری با اساتید

در این یادداشت سعی شده با تکیه بر شهودهایی که کافکا برای ما فراهم می‌آورد در خصوص موج اخیر قطع همکاری‌های دانشگاهی بیندیشیم.

از متن:

زندگی قربانیان همواره در برابر عدم قطعیتی مطلق قرار دارد. عدم قطعیت و شکی عمیق که عامل موقتی‌سازی زندگیِ مسّاح، ساکنان بی‌گناه یا قربانیانی است که اسم‌شان در نهایت اغلب چیزی بیش از مُشتی حروف اختصاری نیست. قربانیانی که هرگز نمی‌توانند به درکی منسجم از اوضاع‌شان برسند یا از (تداوم) موقعیت شغلی‌شان اطمینان یابند.

نامبرده، ارتباط استخدامی، سامانه‌ی تمدید یک‌ساله، ارائه‌ی دستی مدرک، احراز صلاحیت، مشکلات فنی، انجام دقیق امور محوله، پیگیری وفادارانه‌ی وظایف و... همگی اصطلاحاتی آنقدر کافکایی هستند که به ما گواهی دهند که در اوضاع‌واحوالی کافکایی زندگی می‌کنیم.

@white_caws

صدای قانون

"اولیای دولت ما هر هفته در روزنامه‌ی خود قسم می‌خورند که این حرف‌ها همه بی‌معنی و بی‌لزوم است، زیرا‌که الحمدالله در ایران هم قانون داریم، هم امنیت.
جنابان معظم این امنیت را در خورجین کدام وزارت پنهان کرده‌اید که همه‌ی اهل ایران، شب‌و‌روز، به این‌همه آه‌و‌ناله پی آن می‌گردند و در هیچ گوشه‌ی این مُلک به‌جز چماق محصل و شمشیر میرغضب هیچ اثری نمی‌بینند.
اگر امنیت داریم پس این خلایق بیچاره چرا گرسنه و برهنه از وطن عزیز خود به هر جهنم دنیا سراسیمه فرار می‌کنند.
...

اگر قانون و انصاف دارید حقوق زندگی این ملت را چرا به این قیمت‌های دنی به خارجی می‌فروشید.
...

اگر قانون و مروت دارید این صفوف میرغضب‌ها را چرا به این مواظبتِ شب‌و‌روز با خود می‌گردانید.
شان و حقوق چاکران قدیم دولت را با چه قانون وقف سفاهت‌های این الواط مکروه می‌نمایید.
...

این‌همه بندگان خدا و مردمان معقول را به چه انصاف به چه حق به چه حساب گرفتار عقوبت‌های مهیب می‌سازید.
می‌گویید این اشخاصِ مغضوب همه مقصر بودند. بسیار خوب. اما ای جنابان مسلمان بفرمایید در کدام محکمه‌ی شرعی تقصیر آنها را ثابت و به چه قانون جزای آنها را مشخص فرمودید.
می‌فرمایید به‌اقتضای رای جهان‌آرای خودمان قرار دادیم. حرف ما نیز همین است که شما کل احکام خدا را به میل خود منسوخ ساخته و به جای همه‌‌ی قوانین دنیا رای جهان‌آرای خود را قانون ملت قرار داده‌اید.
...

بیدار شوید ای وزاری غافل بیدار شوید زیراکه صدای قانون ایران را بیدار کرده است."

میرزا‌ملکم‌خان، روزنامه‌‌ی قانون، نمره‌ی سیزدهم، اسفند ۱۲۶۸.
@white_caws

برای محسن شکاری

"آمار پله‌ها را همه داریم رفیق
از سلول تا آن اتاق
بیست‌تا باشد
می‌برندت حمام.
چهل‌وپنج تا،
نمی‌شود هواخوری باشد.
هشتاد را که رد کنی
و شروع‌کنی روی پاگرد
کورمال‌کورمال تلو‌تلوخوردن
آخ اگر هشتاد را رد کنی
آن‌وقت فقط یک جاست
که می‌برندت،
فقط یک‌ جاست
فقط یک جا می‌ماند
که ببرند."
آریل دورفمان

#اعدام_نکنید
@white_caws

«مي‌توانستم اين مکان سوت و کور را به اردوگاه موقت يگان‌هايم بدل کنم»
موسولینی در پارلمان ایتالیا و در پاسخ به نمایندگان چپگرا

جاکومو متئوتی (رهبر مخالفان موسولینی و دبیر کل حزب سوسیال دموکرات ایتالیا) در یک سخنرانی عمومی در تاریخ ٣٠ می ١٩٢۴ در پارلمان ایتالیا به تروریسم سازمان‌یافته و دولتی موسولینی و حزب فاشیست ایتالیا می‌تازد. متئوتی سخنرانی تندی انجام می‌دهد و در طی سخنرانی مستقیماً موسولینی را نشانه می‌رود. در پایان آن سخنرانی که دائماً توسط فاشیست‌های پارلمان متوقف می‌شد، متئوتی به طعنه به دوستانش می‌گوید «حالا می‌توانید برای مراسم خاکسپاری من برنامه‌ریزی کنید».
چنانکه قابل پیش‌بینی است پس از این سخنرانی متئوتی ناپدید می‌شود و موج حمایتی گسترده‌ای با شعار «متئوتی کجاست؟» در حمایت از او در ایتالیا ایجاد می شود. اندکی بعد موسولینی در پارلمان حاضر می‌شود و به رسم تمام فاشیست‌ها مدعی می‌شود که روحش هم خبر ندارد چه اتفاقی برای متئوتی افتاده و «تنها بدترین دشمنان او می‌توانستند مرتکب چنین جنایتی شوند».
مدتی بعد اما پیکر سوخته‌ی متئوتی در جایی خارج از رم و در محیطی جنگلی پیدا می‌شود. در ادامه چزاره روسی (مدیر رسانه‌ای موسولینی) با مدارکی افشا می‌کند که شخص موسولینی دستور ربایش متئوتی را صادر کرده بوده و این کار او با هدف ساکت کردن موج فزاینده‌ی اعتراضات در کشور انجام شده است. در تاریخ ٣ ژانویه ١٩٢۵ موسولینی طی یک سخنرانی در پارلمان «مسئولیت تاریخی» قتل متئوتی را گردن می‌گیرد.
آن سخنرانی نقطه‌ی ورود موسولینی به وضعیت تمامیت‌خواهانه یا اصطلاحاً موج دوم فاشیسم ایتالیا محسوب می‌شود. در میان اعتراضِ چپ‌ها حین سخنرانی موسولینی در پارلمان، او جمله‌ی مشهورش را به زبان می‌آورد و مدعی می‌شود که به راحتی می‌توانسته اين مکان سوت و کور را به اردوگاه موقت يگان‌هايش بدل کند؛ و اگر این کار را پیش از این نکرده، از سر لطفش بوده است.
به نظر می‌رسد یکی از لحظات تعیین‌کننده در سلطه یافتن فاشیسم لحظه‌ای است که در آن دولت تعارف را کنار می‌گذارد، از قلمروی حقوق خارج شده، و به جای توجیه حقوقی/عقلانی تصمیماتش از طریق اشاره به «امکان اعمال زور بیشتر» رفتارش را موجه می‌سازد.
@white_caws

این‌بار برای کشور آزاد

بوکالینی در استحضاراتی از پارناسوس با زبان کنایی خود داستان عبرت‌انگیز مارکوس کاتو، سناتور و تاریخ‌نویس رومی، را نقل می‌کند. کاتو با حروف طلا عبارت معروف «برای کشورت بجنگ (pro patria pugna)» را بر درگاه خانه‌اش حک می‌کند. چند روز بعد اما کاتو درمی‌یابد که دوبیتی اصلی فقط نمی‌گوید که برای کشورت بجنگ، بلکه می‌گوید «برای کشور آزادت بجنگ (pro patria libera pugna)». و چنین می‌شود که مجدداً کتیبه سردر را عوض می‌کند.
نجیب‌زادگان پارناسوس وقتی متوجه تغییر این شعار می‌شوند به شدت به آپولو، به عنوان مالک‌الرقاب پارناسوس، اعتراض می‌کنند. به باور آن‌ها این کلمات، به انضمام آن یک کلمه‌ی اضافه، این قدرت را دارند که همه‌ی عالم را به آتش بکشانند. به زعم آنان کاتو باید به عنوان مردی فتنه‌گر که «آزادی نابجا» را تعلیم می‌دهد به سختی تنبیه شود.
کاتو اما مقاومت می‌کند، و زیر بار تهدیدات نجیب‌زادگان و آپولو نمی‌رود. او حاضر نمی‌شود آن یک کلمه‌ی اضافه را پاک کند و این درگیری دامنه‌دار باعث شکل‌گیری دو مفهوم مختلف از وطن‌دوستی در فلسفه‌ی سیاسی می‌شود: وطن‌دوستی به معنای جمهوری‌خواهانه و وطن‌دوستی به معنای محافظه‌کارانه و ناسیونالیستی.
در سنت جمهوری‌خواهی رومی (و از جمله به باور کاتو) مفهوم وطن حول ایده‌ی «درخانه‌بودن» سازمان می‌یابد. درست برعکس سنتی ناسیونالیستی که در آن خویشاوندی جغرافیاییِ مبتنی بر ملیت (nationality)، مبنای وطن‌دوستی یا دفاع از کشور و موقعیت جغرافیایی قرار می‌گیرد.
بر این اساس در سنت جمهوری‌خواهی وطن جایی است که در آن افراد احساس در‌خانه‌بودن می‌کنند، احساس نمی‌کنند که تصمیمات‌شان در گروی تصمیمات دیگران است، و ارتباط‌شان با همدیگر را ناشی از سلطه و زور نمی‌دانند. به عبارت دیگر این حس‌ در‌خانه‌بودن به معنای «تحت‌سلطه‌نبودن» است که منشاء حس تعلق به وطن قرار می‌گیرد. به نظر می‌رسد دیگر امروز به خوبی می‌توان فهمید که چرا هرقدر جنگیدن برای کشور آزاد زیباست، جنگیدن برای کشور (موقعیت جغرافیایی صرف) مشمئزکننده است.

با اشاره‌هایی به کتاب در باب عشق به میهن، نوشته‌ی مائوریتسو ویرولی، ترجمه‌ی مهدی نصرالله‌زاده
@white_caws