زینب بایزیدی، زندانی سیاسی سابق و‌ از دوستان دوران دانشگاه  «پخشان عزیزی» ویدیویی از این زندانی محکوم به اعدام منتشر کرده که در حال خواندن سرودی درباره زنان کرد است.
ویدیویی که زینب بایزیدی، زندانی سیاسی سابق، از «پخشان عزیزی» منتشر کرده، تصویری از مقاومت و ایستادگی زنان کرد در برابر سرکوب را به نمایش می‌گذارد. عزیزی که به اعدام محکوم شده، در این ویدیو سرودی درباره مبارزه زنان کرد می‌خواند؛ سرودی که از دل تاریخ پررنج اما پرفروغ مبارزات زنان برخاسته است.

صدای او پژواکی است از تمامی زنانی که در برابر ستم ایستاده‌اند، زنانی که تنها حامی‌شان چراغی است که خود برافروخته‌اند. در کلماتش، تعهد به ادامه راه و امید به روشنایی فردا موج می‌زند. این ویدیو نه‌تنها گواهی بر شجاعت او، بلکه سندی از پایداری زنان در برابر سرکوب و تلاش برای برابری پ آزادی است.
او در این ویدئوی کوتاه، می‌خواند:
“ من دختر کوردم برخاسته از دل انقلاب ستمدیدگان
ضد ستمگر
تنها حامیم چراغی است که بر افروخته است
می آیم ، می آیم ، می آیم ،
تا روشنایی و افق نمایان شود .
چرا که ندای من ، ندای تو ، ندای زن سرکوب شده است”
صدای زندانیان سیاسی باشیم
#نه_به_اعدام

در ساختار اقتصادی و سیاسی کنونی ایران، قدرت در دستان مجموعه‌ای از اقشار بورژوازی قرار دارد: از سرمایه‌داران تجاری-مالی گرفته تا بخش‌های صنعتی، بوروکراتیک-نظامی و مذهبی، که با شبکه‌های گسترده‌ی وابسته به خود، نظم حاکم را شکل داده‌اند. در چنین شرایطی، مبارزات مردمی و خیزش‌های پیاپی را نمی‌توان صرفاً رویارویی با یک نیروی انتزاعیِ شر در فضای شیعه‌گرایی حاکم دانست، بلکه این اعتراضات بازتابی از نبرد طبقاتی علیه سیستمی است که بورژوازی در اشکال مختلف خود، ستون اصلی آن را تشکیل می‌دهد.
برای درک این‌موضوع احتیاجی نیست به خود زیاد زحمت بدهیم، کافی است شبکه‌های اجتماعی را مرور کنیم تا با چهره‌ی واقعی مافیای قدرت و ثروت روبه‌رو شویم: جامعه‌ای که در آن شکاف طبقاتی روزبه‌روز عمیق‌تر شده و تضادهای آشکار آن، در متن زندگی روزمره‌ی مردم فوران می‌کنند. در همین حال، فرزندان و وابستگان طبقه‌ی حاکم، در رستوران‌های مجلل، کافه‌نایت‌ها و پنت‌هاوس‌های چندصد میلیاردی، زندگی انگلی خود را ادامه می‌دهند.
آمارهای رسمی، هرچند دستکاری‌شده خودی‌های رژیم، عمق این بحران را نشان می‌دهند: ۳۰ درصد از مردم ایران زیر خط فقر زندگی می‌کنند، ۵۷ درصد دچار سوءتغذیه‌اند، و ۲۵ درصد در حاشیه‌نشینی مطلق به سر می‌برند. در حالی که تورم افسارگسیخته و کاهش مداوم ارزش ریال، هر روز زندگی فرودستان را سخت‌تر می‌کند، این اقتصاد بحران‌زده به موتور تولید ثروت برای اقلیتی کوچک از وابستگان به حکومت و الیگارشی مالی آن تبدیل شده است.

🟣 پنجاه و پنجمین هفته از کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" در ۳۵ زندان سراسر کشور
🔸 محکومیت زندانی سیاسی پژمان سلطانی به اعدام و هشدار کارزار نسبت به اجرای حکم اعدام پخشان عزیزی

در روزهایی که حکومت ولایت فقیه بیش از پیش در داخل و خارج منزوی شده است، برای بقای خود به سرکوب و اعدام متوسل شده و این روند را تشدید کرده است. به‌گونه‌ای که از ۲۲ بهمن ۱۴۰۲ تاکنون، قریب به ۱۰۲۱ تن را تنها با چوبه‌ دار به قتل رسانده است.
در این میان، #پژمان_سلطانی، زندانی سیاسی کُرد که در اعتراضات ۱۴۰۳ بازداشت شده بود، در یک روند دادرسی ناعادلانه، به اتهام قتل یک "مامور بسیجی"، توسط شعبه یک بی‌دادگاه کیفری ارومیه به اعدام محکوم شده است. در اقدامی ضد انسانی دیگر، اعاده‌ دادرسی #پخشان_عزیزی، زندانی سیاسی که چند هفته پیش حکم اعدامش توسط دیوان عالی کشور تأیید شده بود، رد شده و اکنون در معرض اجرای حکم اعدام قرار دارد.
در واکنش به این اقدام، عفو بین‌الملل و گزارشگر ویژه سازمان ملل، خانم مای ساتو، این حکم ضدبشری را محکوم کرده‌اند.

کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام هشدار می‌دهد که در صورت خارج کردن خانم پخشان عزیزی از بند عمومی برای اجرای حکم، تدابیر و راهکارهای جدیدی را برای مقابله با این حکم غیرانسانی اتخاذ خواهد کرد و از هیچ تلاشی برای جلوگیری از این جنایت فروگذار نخواهد کرد.
ما از همه مردم و فعالان حقوق بشر می‌خواهیم که به هر شکل ممکن در مقابل اجرای این حکم بایستند. این‌بار نباید سوگوار یکی دیگر از عزیزانمان باشیم؛ باید پیش از وقوع جنایت مقاومت کنیم. این یک آزمون جدی برای همه ماست.
از سوی دیگر، شماری از زندانیان سیاسی در بند زنان و بند ۸ زندان اوین، که نسبت به حکم اعدام و انتقال اجباری دو زندانی سیاسی، #بهروز_احسانی و #مهدی_حسنی، اعتراض کرده و شعار داده بودند، ممنوع‌الملاقات شده‌اند.

نه به اعدام؛ ایستادگی در برابر ماشین کشتار حکومت

ما، اعضای کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، یک‌صدا و متحد در ۳۵ زندان سراسر کشور، تمامی احکام اعدام در ایران را قویاً محکوم کرده و با مقاومت و ایستادگی، فریاد "نه به اعدام" سر می‌دهیم.
ما همچنین به تمامی نهادهای بین‌المللی، سازمان‌های حقوق بشری و وجدان‌های بیدار جهان هشدار می‌دهیم که در ایران، ماشین کشتار و اعدام نه برای اجرای عدالت، بلکه برای سرکوب جامعه و بقای حکومت به کار گرفته می‌شود.
هر اعدام، هزینه‌ای است که مردم ایران برای سرپوش گذاشتن بر جنایات این حکومت پرداخت می‌کنند. از این رو، ما بار دیگر تمام نهادهای مدنی، داخلی و بین‌المللی را به یاری می‌طلبیم و خواهان اقدامی جدی برای متوقف کردن این جنایات هستیم.
اعتصاب غذای زندانیان در ۳۵ زندان سراسر کشور
اعضای کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" روز سه‌شنبه ۲۳ بهمن ۱۴۰۳، در پنجاه و پنجمین هفته، در ۳۵ زندان زیر دست به اعتصاب غذا خواهند زد:
📍 زندان اوین (بند زنان، بند ۴ و ۸)
📍 زندان قزلحصار (واحد ۳ و ۴)
📍 زندان مرکزی کرج
📍 زندان تهران بزرگ
📍 زندان خورین ورامین
📍 زندان اراک
📍 زندان خرم‌آباد
📍 زندان اسدآباد اصفهان
📍 زندان دستگرد اصفهان
📍 زندان شیبان اهواز
📍 زندان سپیدار اهواز
📍 زندان نظام شیراز
📍 زندان عادل‌آباد شیراز (بند زنان و مردان)
📍 زندان برازجان
📍 زندان رامهرمز
📍 زندان بم
📍 زندان کهنوج
📍 زندان طبس
📍 زندان جوین
📍 زندان مشهد
📍 زندان گنبد کاووس
📍 زندان قائمشهر
📍 زندان رشت (بند مردان و زنان)
📍 زندان رودسر
📍 زندان حویق تالش
📍 زندان اردبیل
📍 زندان تبریز
📍 زندان ارومیه
📍 زندان سلماس
📍 زندان خوی
📍 زندان نقده
📍 زندان سقز
📍 زندان بانه
📍 زندان مریوان
📍 زندان کامیاران

هفته پنجاه و پنجم
سه‌شنبه ۲۳ بهمن ۱۴۰۳
#کارزار_سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام

#قیام_علیه_اعدام
#ژن_ژیان_آزادی
#اعتراضات_سراسری

@bidarzani

محیط کار یا میدان مرگ؟
زندگی در میان شعله‌های آتش و سقوط پاتیل‌های مرگ

زندگی در ایران جمهوری اسلامی‌زده، بهایی سنگین دارد. اگر شانس یارتان باشد و پس از هزاران مشقت کاری پیدا کنید، جان سالم بردن از طمع بی‌پایان صاحبان سرمایه و بی‌توجهی نظام به ابتدایی‌ترین حقوق کارگران، دیگر معجزه‌ای خواهد بود. در کشوری که استثمار به مرزی فراتر از استثمار رسیده، محیط‌های کار نه تنها محل درآمد، بلکه میدان مین برای کارگران است؛ جایی که هر لحظه ممکن است فقدان تجهیزات ایمنی، جان یک انسان را بگیرد.

روز دوشنبه ۱۲ آذر، در کارخانه «فولاد سرخه» سمنان، سقوط پاتیل مواد مذاب از جرثقیل، عباسعلی طهماسبی را به کام مرگ فرستاد و دو همکار دیگرش را مصدوم کرد. تنها یک روز بعد، مهدی آیتی، یکی از مصدومان این حادثه، در بیمارستان جان باخت. همین هفته، صبح چهارشنبه ۱۴ آذر، در کارخانه روغن نباتی «سه گل خراسان» در نیشابور، چهار کارگر دیگر بر اثر آتش‌سوزی کشته و یک نفر مصدوم شدند. شدت دودگرفتگی علت مرگ سه نفر از آنان اعلام شده است.

این فجایع تنها نمونه‌ای از وضعیت بحران‌زده محیط‌های کاری در ایران است. طبق آمار سازمان پزشکی قانونی، تنها در سال ۱۴۰۲ بیش از دو هزار و ۱۱۵ کارگر در حوادث کاری جان باخته‌اند. کارگران ساختمانی، روزمزدها، و معدنچیان، به‌عنوان اقشاری که در معرض بیشترین خطر قرار دارند، اغلب حتی از ابتدایی‌ترین تجهیزات ایمنی محروم هستند. صاحبان سرمایه، در سایه‌ی بهشت جمهوری اسلامی ساخته، سودهای کلان خود را به قیمت جان این انسان‌ها انباشت می‌کنند.

پاسخ به سوالات بحث درباره همکاری و اتحاد بین نیروهای انقلابی همواره یکی از مهم‌ترین موضوعات بین فعالین جنبش کمونیستی بوده است. مقاله “جنگ میان جنگ و موضع سوسیالیست انترناسیونالیست “که اخیراً در نشریه کار منتشر شده است، ضمن پرداختن  به این که: چگونه نیروهای…

پاسخ به سوالات

بحث درباره همکاری و اتحاد بین نیروهای انقلابی همواره یکی از مهم‌ترین موضوعات بین فعالین جنبش کمونیستی بوده است. مقاله “جنگمیانجنگوموضعسوسیالیستانترناسیونالیست “که اخیراً در نشریه کار منتشر شده است، ضمن پرداختن  به این که: چگونه نیروهای سوسیالیستی در برابر جنگ‌هایی که به بهانه دفاع یا پیشرفت انجام می‌شوند، موضع‌گیری می‌کنند، به بحث اینکه در شرایط کنونی وظیفه‌ی نیروهای انقلابی چیست و در چه بستری می توانند مبارزات مشترک خود را پیش ببرند؟  از منظر فدائیان کمونیست پاسخ می‌دهد در همین رابطه   سوال زیر از طرف یکی از خوانندگان  به دست ما رسیده است .
?

در ۳ سپتامبر ۱۹۳۴، ۶۵ هزار کارگر نساجی در کارولینای شمالی ایالات متحده به اعتصاب پیوستند، که به سرعت در شرق ایالات متحده گسترش یافت. این اعتصاب، پاسخی به کاهش دستمزدها و شرایط سخت کاری بود و به سرعت تبدیل به یکی از بزرگترین اعتصابات کارگری در تاریخ آمریکا شد. تا ۴ سپتامبر، تعداد اعتصاب‌کنندگان به ۲۰۰ هزار نفر و روز بعد به ۳۲۵ هزار نفر رسید.

کارگران اعتصاب‌کننده با ماشین‌های خود به دیگر مناطق رفته و سایر کارگران را به اعتصاب دعوت کردند، کارخانه‌ها را وادار به تعطیلی کردند و شهرها و روستاهای زیادی را تحت تأثیر قرار دادند. اگرچه اتحادیه‌ها در ابتدا این اعتصاب را تحمل و حتی تشویق می‌کردند، اما با گسترش سریع آن، تلاش کردند تا کارگران را متوقف کنند.
با گذشت زمان، تنش‌ها افزایش یافت. در ۵ سپتامبر، برخوردهای خشونت‌آمیزی رخ داد و یکی از کارگران اعتصاب‌کننده و یک مأمور پلیس کشته شدند. این خشونت‌ها در روزهای بعد نیز ادامه یافت و در ۶ سپتامبر، تیراندازی پلیس باعث کشته شدن هفت نفر و زخمی شدن ده‌ها نفر دیگر شد.

با اعلام حکومت نظامی در ۹ سپتامبر، برخوردها شدت گرفت و گارد ویژه به کار گرفته شد. اما کارگران مصمم به ادامه اعتصاب بودند و نیروهای سرکوبگر پلیس با توصل به خشونت درصدد شکستن اعتصاب‌ شدند.
در ۱۱ سپتامبر، اعتصاب‌کنندگان توانستند با ایجاد شوراها و تقسیم غذا و پول، از خود حمایت کنند و در مقابل گارد ملی مقاومت کنند.
تا ۱۳ سپتامبر، نیروهای سرکوبگر متشکل در گارد ملی در بیشتر ایالت‌های نیوانگلند مستقر شدند و برخوردها با اعتصاب‌کنندگان ادامه یافت. نیروهای دولتی و گارد ملی با توحش تمام، اعتصاب را شکستند و کارگران بسیاری را دستگیر و یا به شدت زخمی کردند.
این اعتصاب تاریخی، درس‌های بسیاری برای جنبش کارگری دارد. تجربه این اعتصاب نشان می‌دهد که قدرت همبستگی و اتحاد کارگران می‌تواند به تغییرات عمده‌ای منجر شود. اما در عین حال، واکنش شدید و خشونت‌آمیز حکومت و نیروهای امنیتی نیز نباید نادیده گرفته شود.
اعتصاب به عنوان مدرسه انقلاب می‌تواند به کارگران یاد دهد که تنها از طریق اتحاد و همبستگی می‌توانند به حقوق خود دست یابند و با استفاده از تجارب دیگر کشورها و پیش‌بینی واکنش‌های حکومت‌ها، استراتژی‌های موثرتری برای مبارزه با بی‌عدالتی و شرایط ناعادلانه کاری تدوین کنند. این تجارب نشان می‌دهند که برای دستیابی به تغییرات پایدار و پیروزی ، آماده‌سازی و سازمان‌دهی و تشکل ، حیاتی است.
بدون شک، وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و سطح سازمان‌یافتگی کارگران نساجی آمریکا در آن زمان با شرایط کنونی کارگران ایران قابل مقایسه نیست. کارگران ایرانی، علی‌رغم اینکه در سال‌های اخیر اعتصابات متعددی را سازماندهی کرده‌اند، هنوز نتوانسته‌اند تشکل‌های پایداری ایجاد کنند. این مبارزات عمدتاً پراکنده، بدون سازماندهی و حمایت سراسری بوده است. در این شرایط، وظیفه بزرگی بر دوش کارگران پیشرو است تا برنامه‌ریزی‌شده و هدفمند از تشکیل هسته‌ها و کمیته‌های مخفی و نیمه‌علنی در مراکز کارگری و مناطق محروم غافل نمانند. آنها باید همزمان با مشارکت فعال در مبارزات طبقاتی، به سازماندهی کارگران پیشرو در این کمیته‌ها و هسته‌ها بپردازند تا از همین حالا پایه‌های محکمی برای تشکل‌های صنفی و سیاسی آینده ایجاد شود تا بدین ترتیب زمینه برای سازماندهی اعتراضات همبسته و سراسری فراهم گردد.

?‌ در آستانه سالگرد مهسا (ژینا) امینی؛
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»، به ۲۱ زندان گسترش یافت

کارزار زندانیان سیاسی در زندان‌های ایران در مخالفت با اعدام با عنوان «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» که به شکل اعتصاب غذا توسط زندانیان انجام می‌پذیرد، در سی و دومین هفته خود، در آستانه سالگرد قتل مهسا امینی و آغاز جنبش زن، زندگی، آزادی همچنان ادامه دارد.

در تداوم این کارزار امروز سه‌شنبه ۱۳ شهریور زندانیان سیاسی مشارکت کننده در این کارزار، مجددا علیه صدور و اجرای حکم غیر انسانی اعدام دست به اعتصاب غذا زدند.

در بیانیه صادر شده از سوی زندانیان مشارکت کننده در این کارزار آمده:
«بر کسی پوشیده نیست که جامعه ایران در این سالیان با فجایع گوناگونی در حوزه‌های اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و... روبه‌رو بوده‌است و اعتراضات آنها توسط حکومت با سرکوب، زندان و اعدام پاسخ داده شده است. تحولات اخیر گویای آن است که جامعه ایرانی و شهروندان آن به درک روشنی رسیده‌اند که باید درمقابل این حکومت استبداد دینی مقاومت کرد، مقاومتی که نوک ِ پیکان آن در میان زندانیان تبلور یافته‌است، زندانیانی که اکنون با وجود تمام فشارهای دربند، برای سی‌ودومین هفته پیاپی در کارزار” سه‌شنبه‌های نه به اعدام” در اعتصاب غذا به سر می‌برند».

به گزارش این بیانیه، کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در آستانه سالگرد قتل مهسا امنیتی به ۲۱ زندان شامل زندان اسدآباد اصفهان و زندان بم در استان کرمان گسترش یافته است.

زندانیان اعتصابی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ۱۹ زندان مختلف از جمله زندان اوین (بند زنان، بند ۴، ۶، ۸)، زندان قزلحصار (واحد۳ و ۴)، زندان مرکزی کرج، زندان خرم آباد، زندان نظام شیراز، زندان مشهد، زندان لاکان رشت، زندان قائم‌شهر، زندان تبریز، زندان اردبیل، زندان ارومیه، زندان خوی، زندان نقده، زندان سلماس، زندان سقز، زندان بانه، زندان مریوان، زندان کامیاران، زندان تهران بزرگ، زندان اسدآباد اصفهان و زندان بم از تمام کسانی که در داخل و خارج از کشور از این کارزار که هدف آن لغو اعدام و شکنجه در ایران است، قدردانی می‌کنند و بار دیگر از همه زندانیان در زندانهای مختلف میخواهند به این کارزار‌ بپیوندند. همچنین از تمامی وجدانهای بیدار در سراسر جهان نیز در خواست داریم تا برای لغو اعدام و مقابله با آن از این کارزار حمایت کنند».

کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام
۱۳ شهریور ۱۴۰۳

#قیام_علیه_اعدام
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری

@bidarzani

خبر
کیوان مهتدی آزاد شد

کیوان مهتدی نویسنده، مترجم، فعال کارگری و عضو کانون نویسندگان ایران امروز (یکشنبه ۱۱ شهریور) از زندان اوین آزاد شد.
علاوه بر کیوان مهتدی دو تن از اعضای سندیکای شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران، رضا شهابی و حسن سعیدی نیز عصر امروز از زندان اوین آزاد شدند.
به گفته‌ی وکیل پرونده‌: «بعد از صدور محکومیت شش سال حبس برای این سه نفر، درخواست اعاده دادرسی‌شان از سوی دیوان پذیرفته و پرونده به شعبه‌ هم‌عرض ارسال شد و شعبه‌‌ی هم‌عرض محکومیت هر سه نفر را سه سال و شش ماه کاهش داد. پس از صدور رای جدید این سه نفر مشمول بخشنامه‌ عفو ۱۴۰۱ شدند. ما دوباره به دادسرای امنیت و اجرای احکام لایحه دادیم. دادسرای تهران در نهایت با شمول عفو این سه نفر موافقت کرد و امروز ذیل بخشنامه عفو ۱۴۰۱ آزاد شدند و پرونده مختومه گردید.»
کیوان مهتدی و همسرش آنیشا اسدالهی، مترجم، در اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۱ در پی بازداشت گسترده‌ی فعالان صنفی معلمان و کارگران، به زندان اوین منتقل شدند.
آن‌ها پس از سپری کردن دوره‌ای طولانی در سلول‌های انفرادی، با اتهام‌های «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه نظام»، به‌ترتیب، به ۶ (۵ سال قابل اجرا) و ۵ سال و ۸ ماه زندان (۵ سال قابل اجرا) محکوم شدند. این حکم در دادگاه تجدیدنظر به ۳ سال و ۷ ماه زندان کاهش یافت.
آنیشا اسدالهی همچنان دوران محکومیت خود را در زندان اوین سپری می‌کند.

https://www.facebook.com/share/p/1JEyMkvQQz6mrE6E/?mibextid=oFDknk

Facebook

Log in or sign up to view

See posts, photos and more on Facebook.

نشریه کار کمونیستی - خرداد ۱۴۰۳