@lolivash

دیگر چه ارزشی دارد اگر زیر خاک باشم؟

«دیروز یکنفر در حضور من
اسم تورا به زبان آورد
طوری شدم که انگار
گل رز خوشبویی به اتاق افتاده باشد.»

دلم رفاقتی از جنس سایه و لطفی می‌خواد.

انگشت به انگشت
و رگ به رگ دستانت را سپاسگزارم
که در روزگار آوارگی خانهٔ من بودند
و به وقت توفان سرپناهم
و آن‌گاه که میهنم را
از زیر پایم بیرون کشیدند،
دستان تو وطنم شدند.

آقای ابی عزیزم :)
وقتی خندیدم، وقتی گریه کردم، وقتی بغض کردم و
کسی نبود به حرفام گوش بده، وقتی تنها یه گوشه
بودم داشتم گلای قالی رو نگاه می‌کردم و هیچی
نمی‌گفتم، وقتی با دوستام بیرون بودم وقتی سفر بودم
وقتی عاشق شدم وقتی شکسته‌ شد
فقط و فقط صدای شما دست منو می‌گرفت می‌برد
یه دنیای دیگه، همش فکر می‌کنم اگر شما نبودین
نصف خاطراتم با کدوم صدا می‌خواست جون بگیره.

*این اجرا از باتو جزو بهترین اجراهایی بود که شنیدم و دلم نیومد حرفای دلمو نگم. :))

هیچی به اندازهٔ این دلگرم کننده و قشنگ نیست که یکی با تموم وجودش بهت باور داشته باشه.

لینک ناشناس :» t.me/HidenChat_Bot?start=1426007323

جزئیات برام قابل ستایشه.

زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام
آن‌هایی بودند که شکست خورده بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آنهارا پر از شفقت، ملایمت و توجه عمیق عاشقانه می‌کرد.
زیبایی این افراد اتفاقی و بی‌سبب نبود.