تو را دوست خواهم داشت همان‌طور که اندوه قلب‌های شکسته را دوست دارد.

گاه پیراهن‌ام نم‌دار می‌شود
می‌فهمم باری دیگر از من گذر کرده‌ای
و بر شانه‌ام آرام گریسته‌ای.

به شمایل و وعدهٔ مرگم روزهاست فکر می‌کنم! به دست‌خط‌های خوانده نشده و نگران؛ به گلی که نکاشتم و آوازی که نخواندم!

شکایتی نیست! دوست داشتن‌ات نان است. تاب و توان است! ضمادی بر غم‌ها. شکایتی نیست وقتی‌که هنوز در حوالیِ بارانی‌ یادت پرسه می‌زنم.

مرا به روزهای خوب زندگی‌ام ببريد. آن رنگین‌کمان‌های بعد از باران. افتادن شاخه‌ای گل در دامنم. گرفتن دستانش وقتی‌که غم در استخوانم شتاب می‌کرد و زایش ِشادی وقتی‌که نامم را می‌خواند. امّا هیچ سواری‌ای مرا به آن روزهای دور نمی‌برد. دوباره به جهان ِمسکوت بازمی‌گردم و حاملِ رنج‌های زیستن می‌شوم!

جایی دور، تو دفتر ِشعرت را می‌تکانی
و این‌جا باران می‌گیرد.

قبل از مرگ فرصتی کوتاه می‌خواهم؛ به‌ اندازه‌ی پوست گرفتنِ پرتقالی برای تو!

I

دستمایه‌ی هنرنمایی نوازندگان؛ نیکولو پاگانینی ویولن را از جایی آغاز می‌کند که دیگران ختم کرده‌اند.
کنسرتو ویولن شماره ۱ در ر ماژور اپوس ۶.
تشکیل شده از سه موومان:
1- Allegro Maestoso(تند و باشکوه)
2- Adagio(آرام و بی‌شتاب)
3- Rondo(Allegro Spirituoso)(سرزنده و باروح)

من یک نفر بودم و غمِ تو هزاران نفر!