دلیل کسشر هم نیاره کسی برای کارش. صاف وایسا سینه رو بده جلو بگو تو که هیچی، ده تا شوهر/زن هم داشته باشم توجه‌شون برام کافی نیست. می‌خوام صد نفر، بلکه هزار نفر یا حتی هزاران نفر لایکم کنند. منو، زندگی‌ام رو، داستانم رو، غذاهام رو، دوستامو، جاهایی که می‌رم رو، چالش‌های زندگی‌ام رو، امتحانام رو، درسم رو، کارم رو، همه‌چیزم رو.

هیچوقت این «میل به اشتراک‌‌گذاری اخبار و تصاویر زندگی‌ شخصی» برای دیگران رو درک نکردم. شما وقتی عکسی از خودت در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنی داری یک statement می‌دی: این منم، منو ببینید، لایک کنید و ازم تعریف کنید. خودشیفتگی خالص. دیگه در متواضع‌ترین حالت ممکن دنبال اینی که برای یک لحظه هم که شده «موضوع بحث یا تفکر دیگران» باشی.
این موضوع تا وقتی که زوجی نداشته باشی قابل‌درکه. ولی ما امروزه می‌بینیم شخص عکس خودش تو اتاق خوابش رو می‌گذاره در اینستاگرام. صمیمی‌ترین و بی‌آلایش‌ترین لحظات یک انسان. ناراحت، خوشحال، لخت، پوشیده، رسمی، غیررسمی. این‌طوری‌اند که: ناراحتی‌ام توجه‌ات رو جلب نکرد؟ این‌جا رو داشته باش: من در مهمانی! مهمونی‌ام رو دوست نداشتی؟ ببین نظرت راجع به کافه‌ای که امروز رفتم چیه؟ نه؟ نیستی‌اش؟ خب ببین یه چیزی دارم این یکیو عمرا رد کنی: موهامو کراتینه کردم. چطوره؟ نه؟ خدایی‌اش این عکسمو همین امشب تو آینه اتاق خوابم گرفتم.
راستی در جریان باش، من همزمان که آخر هفته‌ها خیلی شیطونم، در طول هفته بد انسان کاری‌ای هستم. مثلا این‌جا در فلان ایونت بودم. باید باشی و شرکت‌مون رو ببینی. میز کارم تمیز، کار عالی. تا این‌جا اگه نظرت جلب نشد در جریان باش که ورزش هم می‌کنم. بذار یه چندتا عکس از باشگاه‌مون نشونت بدم.
و این چرخه باطل برای ارضای میل به دیده شدن، مرکز توجه بودن، کسب محبوبیت و... فرد قدری ارضا بشه. دریغ از این که مثل اعتیاده و شما هر دفعه دوز بالاتری می‌طلبی.
حالا فکر کن همه این‌ها زمانی اتفاق بیفته که شما خانواده داری و در رابطه عاطفی هم هستی. به قول سعید سکویی آدم حالش به هم می‌خوره، می‌خواد بالا بیاره. بابا این‌ توجه و عشق رو باید از شریک عاطفی‌ات و اعضای خانواده‌ات بگیری کودن. دیگه نهایتا از دوستای نزدیکت. اونا هم از طریق پیام‌رسان، نه شبکه‌های اجتماعی.
بعد بدتر از اون زمانیه که شما می‌بینی شریک عاطفی‌ات چنین کاری می‌کنه و نه تنها جلوش رو نمی‌گیری، بلکه استانداردهات رو پایین می‌آری و همراهی‌اش هم می‌کنی. یه دفعه یه کمپین پروموشن هم براش برو دیگه.
خلاصه اگه شریک عاطفی‌ات این‌جوریه، بهش بگو که بس کنه و اگه مخالفت کرد متاسفم ولی او به خیابان‌ها تعلق دارد.

این چنل
برای کسی که امروز هستم مایه شرمساریه

بچه ها میدونید خودشیفتگی من صرفا مکانیزم دفاعی در مقابل کیری بودن شخصیتم و مواجه نشدن با خود واقعیمه دیگه؟

یبار با چاک نوریس مچ انداختم
مساوی شد

برام مهمات بزارین یکم آب یا یه بسته چیپس اگه دارین لطفا

که صد البته قابل ذکره از اونجایی که میانگین آی کیو ایران از سگ گلدن رتریور ۱۵ تا بالاتره همینکه طرف جای ریدنشو بلده ینی مید اینتلجنسه
و نتیجتا مید هیومر ایران میشه یوتوب فارسی و سپهر خلسه و فرشاد سایلنس
که متاسفانه اینا حتی لو هم نیستن چون طبق اخرین تحقیقاتی که شخصا انجام دادم کسایی که اینا براشون خنده داره حتی دد جوکس رو هم متوجه نمیشن
بر اساس تجربیات شخصیم این ویدیو رو قابل اتکا میدونم
ولی داخل ایران توی یه لیگ دیگه ای از آی کیو پایین قرار داریم نتیجتا هیومر که تاثیر کاملا مستقیمی از خلاقیت و هوش میگیره هم به شدت سطح پایینی داره
من ادعای هوش نمیکنم(حداقل اینجا نه) ولی از طرف خودم و چندی از دوستان چنل دار این رو به قطعیت میتونم بگم که حتی مخاطب هامون هم شوخی و جدیمون رو تشخیص نمیدن(اشاره به ویدیو)

مشکل این نیست که با جنگ نباید شوخی کرد
مشکل اینه شوخیاتون هم کصشر و کصنمکانه‌اس اخه