هر وقت به متنی که لویی برای لیام نوشته فکر میکنم،قلبم میکشنه?

:)?

و اینکه لیام دیگه نیست،وان دی هیچوقت به هم برنمیگرده،اینکه حتی هیچکدوم از پسرا هیچ ری اکشنی از خودشون نشون ندادن،قلبم رو میشکنه..

شناختن وان دایرکشن توی نوجوونیم،باعث شد که یه در جدید از دنیا به روم باز بشه.به این امید میرفتم کلاس زبان که بتونم لیریکس آهنگاشونو بفهمم،یادمه که لیریکس هارو پیرینت میگرفتم و از روشون میخوندم و سعی میکردم که حفظشون کنم.یه انگیزه ی بزرگم برای اینگلیسی یاد گرفتن،فهمیدم مصاحبه هاشون و اهنگاشون بود..
به این فکر میکنم که این پنج تا پسر چقدر زندگی منو تغییر دادن،و چقدر روی زندگی هزاران و ملیون ها نفر دیگه از طرفداراشونم تأثیر داشتن.

We will never get a One Direction reunion EVER?

دیشب که فهمیدم لیام پین مرده،خاطرات نوجوونیم از جلو چشمم رد شد:)

خیلی گیج کنندستتتتتت??

وای تیکه ی دوم فصل آخر توکیو غول چرا اینطوریه؟????

در واقع امیدوار موندن هم به نوع خودش خیلی ازم انرژی می‌گیره. اینطوری که همه جا تاریکه، تو تنهایی، هر دری رو زدی بسته بود و الان کلیدی هم نیست، نگرانی، کورتیزول دائما تو بدنت در حال ترشحه، خسته‌ای از صبر، انتظار و تلاش‌های بی‌نتیجه ولی بازم مردمک چشم‌هات رو گشاد‌تر می‌‌کنی، نفس عمیق می‌کشی و سعی بر آروم کردن خودت داری تا مبادا نور باشه و تو نبینیش.

یادی کنیم از April 29th پارسال:)))