تاکی میخوای اینجوری ادامه بدی؟
مگه تو قبلن اینجوری بودی؟
چرا سعی نمی کنی از لجن زار بیایی بیرون؟
چرا ازین لجن زار نفرت نداری؟
چرا خودت نیستی؟
چرا دلت برای خودت نمی سوزه؟
چرا به فکر ۱۰ سال آینده ت نیستی؟
اصلا جدیدا خودت رو دیدی؟
(باید به خودم اینها رو میگفتم)

آخرین بار که بهت زنگ زدم و یادته؟ وقتی رفتی شروع امتحانام بود من و با آمبولانس از دانشگاه وسط جلسه امتحان راهی بیمارستان کردن به خاطر حمله عصبی... حالم خیلی خیلی بد بود و هست، الان ۱۰ ماهه حالم دیگه خوب نشده. وقتی از بیمارستان اومدم اوضاع خیلی بد بود فقط تو رو می‌خواستم، سلول به سلول وجودم بودنت و التماس میکرد، بهت زنگ زدم ولی چی شد؟ گفتی بهت زنگ نزنم همه چیز تموم شده حتی سعی نکردی آرومم کنی، تو که میدونستی من جونم به تو وصله چطور دلت اومد بی‌دلیل بگی نمیخوامت؟ تو که میدونستی اولین تجربه‌ی منی؟ چطور انقدر بی‌رحم بودی؟ باشه قبول من و نمیخواستی ولی چرا از اولش نگفتی؟ کاش الان بهم زنگ نزنی بگی دلم برا صدات تنگ شده چون من وقتی بهت زنگ زدم داشتم جون می‌دادم، میدونی من همیشه صدات میکردم "جونم" وقتی رفتی من جون کندم نه دل، الانم همه‌ی جونم تنگه برات ولی خب نمیشه دیگه.

حتی وقتی که ازت متنفر شدم هم دوستت داشتم
حتی وقتی بخاطرت گریه هم دوست داشتم
حتی وقتی دوسم نداشتی هم دوست داشتم
حتی وقتی رفتی هم دوست داشتم
حتی وقتی خودمو دوست نداشتم تو رو دوست داشتم
حتی وقتی هیچکس دوست نداشت دوست داشتم
حتی وقتی گفتم دوست ندارم هم دوست داشتم
علیرضا من خیلی دوستت داشتم...
^داشتم^

بمونه به یادگار.

برای همه شما می‌نویسم که تو زندگیم بودید
من بالاخره دارم میرم و خوشحالم از رفتن
لطفاً دیگه هیچ وقت من رو به یاد نیارید چون من تا وقتی بودم هم مثل سایه بودم پس بعد از من ناراحت نباشید چون من بالاخره میتونم مثل پرنده ها آزاد باشم و تنها خواسته ام اینکه فردا رو بخاطر من رنگی ترین لباستون رو بپوشید و به همدیگه مهربونی کنید

هیچ حرفی با کسی ندارم
یه کاغذ خالی با بوسه‌ی رژ قرمز میزارم رو میز تا خانواده ورشدارن
یدونه ام میزارم رو میز اون دختر ..

نمیدونم گوش کردی یا نه،ولی این لعنتی.