زنده باد اشتباهِ خوبِ من.

من دلم می‌خواد بازم از اینا بنویسم. اما در حال حاضر توان نوشتنش رو در خودم نمی‌بینم.

قیافه‌ی ستاره خانم:

وقتشه با ستاره خانم فن‌فیک بنویسم

درست متوجه شدید
بنده یک ستاره فن هستم.

توی جهان موازی من و ستاره خانم دوتا آدم آلمانی خشکل مشکلیم که داخل یه کانون زبان با جو گرم و صمیمی کار می‌کنیم. یه جایی که مخصوص بچه‌هاست، پر از رنگ و کاردستی و نقاشیه و برای رسیدن به اون جای دنج باید نیم ساعتی رو توی جاده‌های جنگلی رانندگی کرد.
من در اون جهان معلم زبان چینی خواهم بود و ستاره خانم دبیر محبوب زبان انگلیسی.
ستاره خانم زنیه که همیشه یه گیره مو با طرح آبنبات (بن بن) می‌زنه روی موهای طلاییش، لباس‌های دامنی و خال‌دار رنگارنگ می‌پوشه و هروقت که من رو می‌بینه با چشم‌هاش می‌خنده و سعی می‌کنه دست و پا شکسته با اون چند کلمه‌ی چینی که ازم یاد گرفته بهم سلام کنه.
من و ستاره خانم بیشتر اوقات فراغتمون رو به مزه مزه کردن نوشیدنی‌های جدید و صحبت کردن راجع به افسانه‌های چین باستان می‌گذرونیم.
در اون جهان من مرد ایده‌آل ستاره خانمم، یه آدم خجالتی که همیشه زیرزیرکی معلم خوش‌ذوق انگلیسی رو نگاه می‌کنه.
شاید ستاره خانم اون جهان هم هر از گاهی لبخندهای محبت‌آمیزی حواله‌ام کنه اما فکر می‌کنم اونجا هم قلب ستاره خانم جایی گیره. یه جایی بین قصه‌ها، داستان‌ها، لبخندها و اشک‌هایی که خودش خلق کرده؛ و همین حقیقت اون معلم شیفته‌ی زبان چینی رو عقب نگه می‌داره. چون فرقی نداره ستاره خانم توی کدوم دنیا باشه، به هرحال قصه‌هاش رو با خودش می‌بره.
اما آیا یک معلم زبان چینی دست و پا چلفتی که توی زندگی قبلیش تهذیب‌گری زبانزد با سرنوشتی شوم بوده، می‌تونه در این برهه‌ی جدید زمان جای خودش رو توی دل معلمی که دیوانه‌وار عاشق چین باستانه باز کنه؟
جواب این سوال حتی در جهان موازی و خیالات من هم معلق خواهد موند.
شاید جواب، پیش ستاره‌ها باشه.

جدی از شدت غم گلبم سنگین شده.

این موارد در مورد اسماعیلی‌ها برای من جالب بود. گذاشتم این‌جا که شما هم بخونید.