موهات،موهاتو ببند پریزاد.

حال درد بر نوک قلم می‌رقصد
تاریکی بر کلمات فرمانرواست، تاریکی ... تاریکی؟
تاریکی،به یک قوی سیاه می‌ماند
زیباست اگر به زیر مهتاب باشد، زیباست اگر دریاچه ای برای خود داشته باشد
او ستارک گمشده و حیران را به چشم دید
چشمانش تمامی آنها را اشک میدید، اگر پایی برای دویدن داشت، دریغ نمیکرد
اما چه کند؟تنها دارایی اش غمبرک زدن است
چه کنم؟ تمامی شخصیت های زاده ذهنم به سرنوشت قایق ران ختم میشود، قایق ران
اشک هایش خشکیده است
مدتیست ابر سیاه بر دلش می‌آید و نمیبارد
قایق ران، پارو نمی‌زند
قایق ران، به فانوس خیره می‌شود
طلوع را به غروب می‌رساند و غروب را، به شامگاه
لازم است بگویم مهارتش رساندن تیرگی به صبح گرگ و میش است؟
آری، به یاد دارم
در زردی و سرخی باخترزمین... در مغرب!تصمیم گرفت... وجود خود را ناوجود کند
از دریا به سوی او دوید و نرسید،پرتقال کبود دیگر چه کند؟ اشک هایش را نثار قایق ران کرد
تا اگر اقیانوس خشکید اشک های او هموار کننده راه باشد و سختی را بکاهد
قایق ران، آن جرعه های بر مانند را می‌دید و کلام نمیکرد؟
قایق ران عزیز، گوش بسپار به ناقوس ها
زمان سحر، مرگی را اعلام خواهند کرد
مرگی،سرخ تر از غروب.

برگ درخت متولد شد، و فردایش پاییز رسید.

ماریستلا، ماریستلای عزیزم
فانوسِ دریاییِ من.

از غمِ خاموش کلمات زاده خواهند شد.

عاشق شدن به او، مانند قدم گذاشتن به خورشید برای اولین بار بود.

دیدمش،گفتم منم!
نشناخت او؛
نیمایوشیج_