اما این حرفای من برمیگرده به چندتا چیز یک، من فکر میکنم وقتی اینجا جمله‌ای مینویسم، از یک دغدغه‌ی سطحی یهویی صحبت میکنم، جوری مینویسم که مطمئنم اونی که باید، اون منظور اصلی و ناخودآگاهی که پشت حرفام هست رو میفهمه. تمام آدم‌هایی که اینجا هستن یک جوری هم فازن…

خوشحالم که همیشه ارتباط محکمی بین شخصیت و افکار خودم با تو حس کردم پ اینبار هم مستثنا نیست. جوابش ساده‌س چنین افرادی سطحی و پوزرن و «فکر میکنن باید اینکار رو کرد»
نمیخوام زیاد سخت بگیرم اما اکثر آدم‌ها رو از ساده‌ترین چیزها میشه شناخت و پی‌برد به اینکه چیزی بارشون نیست، مطالعه‌ای ندارن، باهوش نیستن، توانایی خیلی چیزها رو ندارن و زندگیشون در چنین چیزهای مزخرفی معنی شده و واسش سگدو میزنن.

من این روزا دومین باره دارم راجع به همچین چیزایی اینجا صحبت میکنم که این حرفا و صحبت‌ها چه تاثیری روی «ناخوداگاه» آدم‌ها میذاره. که دفعه‌ی قبل خیلی زودتر از الان حرفام رو پاک کردم
ناخودآگاه اون بچه ۱۲ ساله. ناخودآگاه اون پسری که کل حقوقش ۱۲ تومنه. ناخودآگاه اون دختری که توو یه رابطه عاشقانه‌س اما تا الان کادوی خوبی از دوست پسرش نگرفته. و حتی ناخودآگاه اون زنی که چندین ساله ازدواج کرده و همسرش هیچوقت از این کارا براش نکرده.

فصل مورد علاقه‌م رسید

میسوزه دلم برای اونایی که از عشق گربه محرومند

برای داغی و سنگینی چشم‌ها بعد از گریه.
برای این طوفانِ بی‌صدایی که تووی این آرامش در جریانه.

یعنی چی که اینجا برف نمیاد. دیگه دارم ناراحت میشم

خواب بد ازم انرژی میگیره

چقدر دیدن این ویدیو آرومم کرد

گاهی فقط از دور قشنگه. نزدیک که میشی دیگه شبیه جوری که فکر می‌کردی نیست. گاهی لازمه نزدیک شی ببینی فقط خیال می‌کردی.