ما طرفدار جلیلی نبودیم ما پیرو مکتبی بودیم که نظرات جلیلی رو نزدیک تر به خودمون می‌دیدیم و کار امروز قالیباف رو هم در راستای آرمان های مکتب خودمون می‌بینیم فلذا ازش تشکر و قدردانی می‌کنیم.
و به قبر پدر هر کسی که تو این شرایط جنگی دنبال گوه خوری انتخاباتیه تف می‌کنیم.

داشتم درباره‌ی قیامت مطالعه می‌کردم و به این رسیدم که یکی از نام‌های مشهور قیامت «یَوْمَ التَّنادِ» ذکر شده:«وَ يَا قَوْمِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنَادِ»
در جریان دعوت موسی، وقتی فرعون کشتن موسی و ساحران ایمان آورده رو قصد می‌کنه، پسرعمو و خزانه‌دار فرعون، به دفاع از موسی طغیان و مردم رو به ایمان به موسی دعوت می‌کنه. اون‌جا مشخص می‌شه که از مؤمنان بوده و مدت‌های طولانی برای حفظ جان، ایمان خودشو پنهان کرده. حزقیل که قرآن تعبیر زیبای «مُؤْمِنٌ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ» مؤمن آل فرعون، رو براش به‌کار می‌بره، شروع به صحبت می‌کنه و جایی وسط صحبت‌هاش برای مردم خودش، دلسوزانه بهشون می‌گه:«ای مردم! از وضعتان در آن روزی که صدا به صدا نمی‌رسد، می‌ترسم!»

مفسران تعابیر مختلفی به کار بردند تا منظور از یوم التناد رو توضیح بدن.
اما مرحوم علامه تعبیر جالبی داره؛ می‌فرماید:«تسميه قيامت به اين اسم، به خاطر اين است كه در آن روز ستمگران يكديگر را با صداى بلند صدا مى‌زنند و داد و فريادشان به واويلا بلند مى‌شود، همان‌طور كه در دنیا به داد و فرياد عادت كرده بودند.»
اهل ستم به داد و فریاد کردن و به قول معروف شلوغ‌کاری عادت دارند و همیشه و هرجا کارشون گیر می‌کنه، شروع می‌کنند به داد و بی‌داد و مظلوم‌نمایی و آه و واویلا گفتن، تا بتونند صحنه رو عوض کنند و از مخمصه بیرون بیان.
مصداقش انقدر زیاده که نیاز به ذکر نیست؛ اما کافیه صحبت‌های طواغیت زمان در همین چند روز اخیر رو ببینید که چطور درحالی‌که ده‌ها هزار زن و کودک بی‌گناه رو به خاک و خون کشیدند و چطور مقاومت سد راه و عامل رسوایی این‌ها شده، از آزادی و عدالت و رفاه و زندگی آرام کنار همدیگه و... حرف می‌زنند و به تعبیری دنبال بچه گول زدن هستند.
این‌ها طوری به این کار عادت کردند که فکر می‌کنند در قیامت هم با این حربه می‌تونند خودشون رو نجات بدن.
غافل از این‌که دیگه راه فراری وجود نداره، یوم التناد آخر خطه و بدون توجه به فریادهاشون، توسط فرشتگان وارد دوزخ می‌شن.

بیایید فرض کنیم قرار است حمله  15 آوریل به اسرائیل را با تسلیحات مدرن انجام دهیم
حمله صهيونيست‌ها به امریکایی‌ها : نتوانستید برابر موشک ها از ما محافظت کنید
از جمله "بی آمریکا ایران را می‌زنیم" تا جمله "آمریکا درست از ما دفاع نکردن"

هرچه از حمله موشکی ایران دورتر می‌شويم اظهار نظرهایی از سوی صهيونيست‌ها منتشر می‌شود که اذهان را بیشتر متوجه عمق آنچه که بر آنها گذشته جلب می‌کند.
شب گذشته رادیو ارتش رژیم صهیونیستی در خبری اعلام کرد که سامانه‌های پدافندی آمریکا تنها موفق به رهگیری دو پرتابه از هشت پرتابه ایران شده است.
به عبارت ساده‌تر تا اینجای کار صهيونيست‌ها از ادعای رهگیری ۹۹ درصد و ۸۴ درصد به رقم جدید ۲۵ و ۲۰ درصد رسيده‌اند.

این مهم چند سوال را در ذهن مطرح می‌کند که تصمیم سازهای طرفین قطعا اکنون در حال تأمل بر آن هستند :
۱. اگر ایران به 15 آوریل برگشته و به جای تسلیحات قدیمی خود از پیشرفته‌ترین‌ها در حمله استفاده کند وضعیت رژیم چگونه خواهد بود؟
۲. در صورت بازگشت به آن روز خاص آیا صهیونیست‌ها، آمریکایی‌ها، انگلیس و فرانسه و اردن و ... چیزی فراتر از همين‌ها که داشتند و در مقابله با حمله ایران ناموفق بودند دارند که به میدان بیاورند؟
و...

واقعیت این است که اگر قرار باشد نبرد مشابه دیگری در بگیرد همه میدانند که ایران قطعا مدرن‌ترین‌ها را به میدان خواهد آورد و آن هم نه با عدد ۱۰۰ و ۲۰۰ و ۳۰۰ موشک و پهپاد که چنین اعدادی قطعا در شأن ایران نیست. بلکه بحث از عددهایی بزرگتر مطرح خواهد شد.
این نکته تا همین جای کار از این جهت وحشتناک است که صهیونیست‌ها قرار بود ایران و دشمنان خود را به کمک آمریکا در وضعیت "تسلیحات دارد اما جرأت شلیک ندارد" نگه دارند.
وضعیتی که دقیق‌ترین و درست‌ترین نوع از بازدارندگی را در برابر دشمنان نشان می‌دهد.
خط قرمزی که با حمله ایران دیگر وجود خارجی ندارد. چرا که ایران به همه اثبات کرد و اثبات شد که هم تسلیحات دارد و هم جرأت شلیک

به عبارت ساده‌تر حالا رژیم با حماقت خود و حمله به سفارت ایران در وضعیتی که نباید گرفتار شده است.
مسئله اما فراتر از این صحبت هاست.
یک طرف قضیه تسلیحات مدرن ایران است که به صحنه نیامده و طرف دیگر (بعد از اظهاراتی از همین جنس که رادیو اسرائیل داشته) این حقیقت است که در حمله مشابه آمریکا و دیگران قرار است همین سامانه‌ها را برای رژیم به میدان بیاورند که در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن در برابر قدیمی‌ترین تسلیحات ایران رکورد ۲ هدف از ۸ موشک را ثبت کرده‌اند....
ماجرا فقط همین هم نیست. بیایید از توپ و تانک و موشک خارج شویم و سراغ ادراک ها برویم.

تا دیروز صهیونیست‌ها می‌گفتند : آمریکا جلوی ما را گرفته و الا تاکنون بارها به ایران حمله کرده بودیم.
حالا همان صهيونيست‌ها می‌گویند : چرا آمریکا نتوانسته در برابر حمله ایران از ما دفاع کند؟
ما از جمله اول تا جمله دوم فقط ۳۰۰ موشک و پهپاد فاصله داشتیم. ۳۰۰ موشک و پهپادی که اگر به مبارزه با آن بلند می‌شدند ایران یک بار برای همیشه کاری می‌کرد که تمام شرق و غرب عالم از وقوع یک اتفاق جدید به طوری شگفت زده شوند که در کتب تاریخی ثبت شود. مسئله‌ای که به یاری الله در آینده مفصل‌تر می‌توان به آن پرداخت.

فارغ از آن مسئله‌ای که نباید فراموش کرد این است که اظهارات منتشر شده از سوی رادیو اسرائیل نشان می‌دهد که ادراک صهیونیست‌ها به طور کامل تغییر کرده است.
بی آنکه ایران رسانه‌ای داشته و اثری بر ذهنیت آنها از طریق تولید محتوای بر خط گذاشته باشد.
موشک‌ها و پهپاد پیام خود را به درستی منتقل کرده‌اند.
دنیا دنیای گفتگو است. آنها رسانه دارند و ما بایکوت شده‌ایم. این یعنی خواست آنها این بوده ما با موشک هایمان گفتگو کنیم. گفتگویی که ظاهرا پیام ما را به عنوان ملتی که همواره بدنبال تنبیه متجاوز بوده و هستیم به درستی منتقل کرده است.....

شما هم بشنوید

غروب یه وقتی گیر آوردم و یکم از کارهای مؤسسه رو دارم انجام می‌دم و همزمان این قطعه‌ی شجریان رِ گوش می‌کنم

نزدیک دو هفته‌ست درگیر دندون درد و درمانش هستم و هم‌زمان ده روز هم هست که دخترا نوبتی مریض می‌شن. هزینه‌های عجیب و غریب دندون‌پزشکی، شب و روز مطب این دکتر و اون درمانگاه برای بچه‌ها، غیبت‌های کلاس‌ها که خیلی وقته از حد مجاز رد شده و فقط خود خدا می‌تونه دل اساتید رو به رحم بیاره که درس‌هام حذف نشه، کارهای مؤسسه که خوابیده و هر روز با شرمندگی به روزهای بعد حواله می‌دم، پروژه‌های پژوهشی که اصلاً نمی‌دونم چجوری دارم جلو می‌برم و... همه‌ی این‌ها یه طرف، دیدن این‌که ثمره‌‌های زندگیت درد می‌کشن و تو هم باید روحیه خودتو حفظ کنی و هم برای این‌که محض چند دقیقه هم که شده لبخند به لبشون بیاد، براشون دلقک‌بازی دربیاری یه طرف؛

خلاصه اومدم این‌جا یکم اندک‌ناله کنم و ازتون بخوام برامون دعا کنید تا این مرحله‌رو هم رد کنیم و با عنایت حضرت معصومه علیهاالسلام وارد مرحله‌ی بعد زندگی بشیم. منم قول می‌دم هربار که حرم می‌رم به یادتون باشم و براتون دعا کنم.

سه روز پیش بانو معصومه حائری، همسر شهید آیت‌الله سید مصطفی خمینی، در قم فوت کرد. خانم حائری دختر مرحوم آیت‌الله مرتضی حائری یزدی و نوه‌ی مرحوم آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی مؤسس حوزه علمیه قم بود.

شهید سیدمصطفی خمینی به همسرش سخت وابسته و دل‌بسته بود و ارتباطی عاشقانه میان‌شان برقرار بود و نامه‌نگاری‌هایی باهم داشتند که چند خطاب عاشقانه از شهید سید مصطفی خمینی خطاب به همسرش منتشر شده:

«دو شب بود ای نازنین معشوقه من و ای مَصی[۲] از جان بهترم! که در خواب و بیداری و مستی و هوشیاری از یاد من بیرون نیستی و همیشه با منی؛ گاهی بود خودت و گاهی به وجود عکست در خیال من...»

«مصی عزیزم! که بهترین یادگار جوانی ام و ای آخرین آمال و آرزوهای من! تو و هر چه منتسب به تو است دوست دارم، تو و هر چه هم نام تو است دوست دارم...»

«مصی جانم! قربانت شوم، چنین نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند.»

«مصی عزیز... ای تاریخ ایام خوش و شیرین گذشته من! ای آن که هر وقت در فکر تو بیفتم در خود می یابمت، در گوشه های قلب ضعیف و نحیف و در لابه لای سینه پر از غصه و هجران می جویمت.
گر جمال یار نبود با خیالش هم خوشم
خانه درویش را شمعی به از مهتاب نیست...»

مصطفی در کنار نامه‌های پر رمز و راز عاشقانه، از پند و اندرز و پالایش روحی همسرش هم غفلت نداشت و در فرصت مناسب او را به خودسازی و پالایش از پلیدی‌ها فرا نصیحت می‌کرد؛ اين‌جا با اشاره به زودگذر بودن دنیا و کوتاهی عمر به همسرش گفته:
«... عزیزم! تا بتوانی حذر کن از سنت[۲] که این سنت خلق کاهش جان است... پس نتیجه این شد که یک عمری کوتاه بسیار کوتاه باید بگذرد. آیا با چه مقدار خوشی مقرون باشد و آیا تا چه اندازه از بلایا و نکبت های روزگار مصون گردد، نمی دانم. قدر مسلم گذشتن عمر است. فوق آن شصت سال بلکه آن که [از] عمر آدمی حساب می شود که لذت می برد چهل نه بگو پنجاه سال است... پس زیاد در فکر دنیای خود نباش. قدری توجه به آخرت به یک دار با سعادت، خانه ابدی، منزلگاه پر افتخار الهی.

لذا از این گونه صفاتی که مذموم شرع و خدا و رسول است احتراز کن، کبر، نخوت و بدگویی که گاهی پیش من هم از دیگران می‌کنی، نکن. خوش نیست که عمر خود را... این حرف ها در گوش ات باشد که بلکه تو هم مرا نصیحت کنی که بلکه سودمند افتد...»

[۱].خانم سید مصطفی «معصومه» نام داشت.از این رو مصطفی او را «مَصی» می گفت.معصومه خانم نیز همسرش را «مُصی» می خواند!
[۲].سنت چشم و هم چشمی و پایبندی به رسوم و تجملات و تشریفاتی که مایه خودنمایی و ظاهرسازی است.

• نهضت امام خمینی، ج۵، صص ۲۷۶- ۲۷۷