گم شدن چیزی

@shakhsaar

فواره ای سفید و سراسیمه را
                      فقط می‌دیدی
[که اول شب
               اول بازی
                        به پیشواز تو می‌آمد
و پوشه های پر از خستگیِ روز را
و کیف خالی از تپشِ کاغذها را
از دست تو ___
و عقربه ی ساعتی که لای شاخ و برگ درختان
به جستجوی آن دقیقه‌ی موعود
                            گم شده بود

در پارک‌های کوچک
                      اما
                       چیزی برای ابد
                                        گم شده است
چیزی که یکسر آن را
پروانه به دست گرفت و
                             برد
و پشت هفت برگ کتاب
                              پنهان کرد

پس
   ارواح عاشقی که آخر شب
از اتوبوس های بی‌در و پیکر
به راه می‌افتند
در پارک‌های کوچک
چیزی برای گم‌کردن
                         پیدا کرده اند.
چیزی که هست
گم شدن چیزی‌ست
و اتفاق‌های بزرگی که می‌افتد
              در پارک‌های کوچک:
وقتی رو‌به‌روی تو، مردی در آینه‌ای ناپیدا
در پی چیزی
               آنقدْر می‌دود
                             که آخر کار
                               به جز باد
چیزی برای گم کردن، پیدا نمی‌کند
اما تو اول شب
اول بازی
فواره‌ای سفید و سراسیمه را
                     فقط می‌دیدی
گرچه کنار نیمکت تو
                   چیزی برای ابد
                                   گم شده بود.

#علی_باباچاهی

خرابات تعین بر حبابت خنده‌ها دارد
سبو بر دوش اوهامی، هوا پُر کرده آوندت

@shakhsaar

#بیدل_دهلوی

دوستان و همراهان عزیز اگر تمایل دارید شعر شما را در کانال شاخسار به اشتراک بگذارم، می توانید اثر خود را ارسال کنید. چنانچه مناسب بود با هشتگ «#شعر_شما» در کانال قرار می‌دهم. ☺️?

زیور آیینه‌ی دل روشنی باشد نه عکس
خانه‌ی تاریک را شمعی به از صد صورت است

@shakhsaar

#کلیم_کاشانی

بطالت خواب‌های طولانی را
هنوز سخت باور دارم
و می دانم
ارتفاع روبرو
هرگز حقیقت محض نیست.
این جمله را
بر کاغذی خاکستری
در جیب های مردی
که خود را از آسمان خراش
به بیرون پرتاب کرد
پیدا کردند.

#حسن_اجتهادی
@shakhsaar

#با_هم_بشنویم؟

«ستودن» عینیت بخشیدن به «غیر من» است. عملی جدلی (دیالکتیکی) است که به انسان به عنوان انسان شخصیت می‌بخشد و او را از جانوران متمایز می‌سازد و مستقیما با بعد آفریننده‌ی زبان او ارتباط دارد. «ستودن» ایجاب می‌کند که انسان در مقابل «غیر من» خود بایستد تا آن را بفهمد. به این دلیل عمل دانستن بدون «ستایش» چیزی که باید دانسته شود صورت نمی‌پذیرد. اگر عمل دانستن عملی پویا باشد _ و هیچ دانستنی هرگز به درجه‌ی کمال نمی‌رسد _ آن‌گاه آدمی برای دانستن نه تنها موضوع را «می‌ستاید» بلکه باید همیشه «ستایش» قبلی خود را «بازستاید». وقتی که ما «ستایش» پیشین خود را «باز می‌ستاییم» (همیشه ستایش از چیزی است) در آن واحد هم عمل «ستایش» را «می‌ستاییم» و هم موضوع «ستوده» را، به نحوی که بر خطاهایی که در «ستایش» پیشین خود کرده‌ایم چیره می‌شویم. این «بازستایی» ما را به درکی از‌ ادراک پیشین راهبر می‌شود.

@shakhsaar

کنش فرهنگی برای آزادی
پائولو فریره
ترجمه احمد بیرشک

زمستان تنهایی است
تابستان سفر است
بهار پلی است میان این دو
تنها پاییز است که در همه‌ی فصول رخنه می‌کند

علی احمد سعید #آدونیس
ترجمه فؤاد روستایی
@shakhsaar
#با_هم_بشنویم؟

از خویش جهان را ز غم خویش نهان کن
کاگه نشود لب که تو را ورد زبان چیست

#کلیم_کاشانی
@shakhsaar
#با_هم_بشنویم

ز شوق دوست زانسان چشم حسرت بر قفا دارم
که رو هم گر به راه آرم نمی‌بینم مقابل را

@shakhsaar

#کلیم_کاشانی