گاهی دلم میخواهد تمام غم های دنیا رو برای خود بدانم، تا با انفجاری تمام آنها را به سرزندگی مبدل کنم.
میخواهم، آنقدر اشک بریزم، که دیگر ندانم، غم و درد چیست.
تا دیگر نبینم، آدمی درد و غم را تحمل می‌کند.

ای کاش، میتوانستم.

لیلی...

نوید افکاری 30ساله شد ?

سکوت شما یعنی حمایت از ظلم و ظالم.

میدانی، حس میکنم خانه ای که ستون هایش را بنا کردم، آنقدر که باید محکم است.
پس هرچه فریاد کنم و گله مندی داشته باشم، موردی نیست.
گویا آغوشی گرم داری که میگذارد ساعت ها در آن تنیده شوی و اشک بریزی.
به هر حال، چای را دم گذاشته ام، قلم و کاغذ را به دست گرفتم و برای تو می‌نویسم!
مبل کنار پنجره احساس قدیمی بودن دارد، کتاب خواندن در آنجا را دوست دارم.
امروز به گذر عمرمان فکر میکردم، تو بار دیگر سفر رفتی و من تنها در خانه به انتظار تو می‌نشینم.
البته که، در بیمارستان بیماران زیادی را چشم به انتظار دیدم، تعداد کمی به وصال رسید.
تعداد بسیاری خسته و درمانده چشم بستند و دیگر انتظار نکشیدند.
از انتظار میترسم.
اما از گذر عمرمان آن هم در انتظار ترس بیشتری دارم.
دلتنگی سویدای جانم را پریشان میکند، اما تو خوب میدانی من بر آن چیره ام.
امیدوارم پاریس مثل همیشه تورا دوست خود بداند و زیر آن خاک های شور، تنت آرام باشد.
مراقب خودت باش عزیز جانم.

میدانی، ای کاش زمانی که بیمار بودی من را طبیب خود میدیدی و اینگونه تنها به خواب نمیرفتی!

" نامه ای از آلما به جک "" ۲۲ جولای ۱۹۴۰"

این همه زیبایی قلبمو تصاحب کرد