با این استاده سلف استادیم بهتر می شه( چون درس نمی ده)، حتما ترم بعد باهاش بر می دارم دوباره(کس دیگه ای غیر این ارائه نمی ده).

خوبیِ دوستی ۱۰ سال به بالا اینه که نابالغ ترین رفتارای ممکن رو از همدیگه دیدید و دیگه چیزی بدتر از اینا نمی تونه شوکتون کنه.

می گه تو مترو یه مرده چسبیده بود بهم. نگران دستمالی شدن بودم ولی پیاده که شدم، دیدم گوشیم نیست.

از دو هفته قبلِ فرجه دارم درس می خونم. این دو روز سر جمع شاید یه ساعت استراحت کرده باشم و مثل مرده ی آراسته شده تو تابوت، در یک راستا دراز می کشم، دستام رو روهم می ذارم، پاهام رو جفت می کنم، چشما رو می بندم و پتو رو تا فرق سرم می کشم. فکر می کنم که عادت کردم به رویه و تمایلم به اهمال کاری، قبلِ من خاکسپاری شده.

من سال ۹۶ یه رمان نوجوان نوشتم. چاپ اولش که تموم شد گفتم یه ویرایش بزنم و بعد بره دوم ولی هیچ وقت نزدم و هیچ وقت دیگه ننوشتم. فکر می کردم هر کاری کنم یه داستانِ شکست خوردس. اثری که مثل بچت دوستش داری ولی با آرمان و کمالی که در نظر داری سازگار نیست و بعد کم کم طردش می کنی.
همون موقعی که یکی از نسخه هاش رو به یکی از دوستام دادم، خواهرزادش پنج شیش سالش بود. دیشب دیدم بچه از گوشی دوستم  ویس فرستاده و قشنگ سلام و خودش رو معرفی کرده و نظرش رو راجع به کتاب گفته . انقدر خوشش اومده که سیصد صفحه رو یه روزه خونده. آخر ویسشم می گه مشتاقانه منتظر کتابای بعدیتم.
بعدِ هفت هشت سال، داستان و شخصیت هایی که فراموششون کردی، توسط یکی خونده و دوست داشته می شن. خیلی وضعیت جالب و قشنگ و بغضی کننده ایه =)))

من اغلب غذام رو تو خونه، تنها می خورم ولی گاهی اوقات به خودم میام می بینم با دوتا آدمِ دیگه در سکوت، پشت میز شامم و فقط صدای قاشق و چنگال و جوییدن میاد و حس می کنم داخلِ یه مکانِ عمومی گیر افتادم.

ولی وسط وبینار یه کودکِ درونی گوشه ی مغزم، مظلومانه همش می گفت: یعنی عیب نداره اگه به این چیزا باور داشته باشیم؟
انگار قبلا کتکش زده بودم، انداخته بودمش یه گوشه. =))

هر چیز جدیدی که می شنوم نگرانِ کج فهمی ام ولی مشکلی نیست، می ذارم همه چی تو سرم چرخ بخوره. به مرور سرعت چرخیدن کندتر می شه و بالاخره یه جا، چه ثابت چه موقت، می شینه.

واقعا دارم تجربه ی یه آدم از آدمخواری رو برای بقا می خونم. پشمام‌.