کاش بااین خودم رو خفه نکنم

من اصلا قلم ندارم که بنویسم

من اصلا قلم ندارم که بنویسم

برای اینکه بتونم ببخشمت تمام گلدان‌ها رو آب دادم،
با کتونی‌های سفیدم‌ داخل چاله‌های گِلی پریدم،
موهام رو تا گردنم کوتاه کردم،
لباس‌هایی که هیچوقت اجازه‌ی داشتنشون رو نداشتم؛ پوشیدم،
تمام روز رو خندیدم و وانمود کردم که خوشحالم،
حتی گربه‌ی کوچیکِ غمگینِ روبروی گل‌فروشی رو با خودم به اتاقم آوردم اما، بی‌فایده بود.
بخشیدنِ تو؛
"تویی که تمام احساساتم رو با گل‌های ارکیده‌ای که تو روز تولدت بهت دادم زیر پاهات لِه کردی، تویی که با هر لبخندم جزئی از نور وجودم رو ازم می‌گرفتی، تویی که برای تحقیر من هیچوقت کلمه‌ای کم نیاوردی، تویی که بغض‌هام رو بین دست‌هایی که هرلحظه سخت تر از قبل روی پوستم فرود می‌اومد رو نمی‌دیدی.."
برام غیرممکنه.
تمام روزهام رو تلاش می‌کنم تا بخش زیبا و ترسناک قلبم که متعلق به تو هست رو ازبین ببرم ولی تو فقط پررنگ‌تر از قبل میشی.

-الان تنها آرزو می‌کنم که بتونم ببخشمت و فراموشت کنم .

کیو کیو

شب دوچرخه زرد