منظور از پل‌های پشت سر پل‌هایی هستن که رفتن تو کونمون؟

پل‌های پشت سرم رو خراب می‌کنم و از پل بعدی می‌پرم پایین.

نه تنها پل‌های پشت سر بلکه پل‌های رو به رو و پلی که الان روش هستم رو هم به آتش می‌کشم.

من هر چی کون داشتم تا این سن پاره شد دیگه کونی واسه‌م نمونده که تلاش کنم واسه مهاجرت.

چه می‌دونم مثلا یک نفر بیاد بگه من دارم مهاجرت می‌کنم و خیلی تنهام و حالا که تو هم تنهایی بیا بریم در خانه‌ی ۱۳۵۷۶۶۷کیلومتریم در فلان (بهترین) کشور خارجه با همدیگه تنها باشیم.

مهاجرت باد آورده می‌خوام.

هفت صبح به خاطر دانشگاه بیدار می‌شی با خودت می‌گی چرا؟ که چی؟ اصلا ارزشش رو داره؟ هدفم از این کار چیه؟ هدفی دارم اصلا؟ اصلا چرا باید طبق هنجارهای جامعه‌ی انسانی پیش برم؟ و آخرش هم در حالی که تصمیمت رو برای ادامه‌ی زندگی در یک کلبه‌ی جنگلی گرفتی مقنعه‌ت رو سرت می‌کنی.

حالا اینکه می‌گن تو دانشگاه نریدن براتون هم کسشره البته. اتفاقا تو دانشگاه خیلی هم ریدن برامون. بهمون هم. به زندگیمون هم.

جالب‌ترین قسمت دانشگاه اونجاست که ‌ ‌ ‌‌ ‌‌ ‌

نمی‌دونم اینکه اول یا آخر حرفام می‌گم نمی‌دونم معنی می‌ده اصلا یا نه ولی خب می‌گم دیگه به هر حال نمی‌دونم.