شش ساله اینو گوش می‌کنم ولی بالاخره یه روزی با دوست‌دخترم تو روز ولنتاین بلند بلند می‌خونمش.

من سخت پیش میاد از یکی اینقدر بیزار بشم که مرده زنده‌ش واسم فرقی نکنه یعنی رسما باید خیلی بد گند بزنه طرفم و وقتی اتفاق می‌افته واقعا دیگه یکی به بدترین شکل ممکن گند زده.

خیلی خسته‌م.

دیگه دلم نمی‌خواد برم اونجا. سوار اون مترو بشم. دیگه دلم نمی‌خواد راجع به اون چیزها چیزی بشنوم. حتی شنیدن پت‌نیم‌‌ها حالم رو بهم می‌ریزه. آهنگ‌ها درد دارن، چایی‌ها از هر روزی تلخ‌ترن، لیموها دیگه ترش نیستن، عسل شیرین نیست، صورتی دیگه قشنگ نیست، موسیقی دیگه زندگی نیست، شعرها دیگه خوندنی نیستن، نوشته‌ها دیگه نوشتنی نیستن، عشق دیگه زیبا نیست، گیتار دیگه دوست داشتنی نیست، تمام سرگرمی‌ها دیگه لذت بخش نیستن. هیچ چیز دیگه جالب نیست و قرار نیست از این شکست بزرگ من رو نجات بده. آخر دُنیا دردش شبیه به همینه، وحشتناک و سنگین. چیزی که ترجیح می‌دم هیچوقت حسش نکنم.

دوست ندارم برم. آدم رفتن نیستم. اینبار اما رفتن دردش کمتر از موندن بود. نخواستم بشینم و ببینم. نخواستم بمونم. اما انگاری از جهنم به جهنم رفتم. اینقدر زیاده که حتی نمی‌تونم نفس بکشم. حتی نمیتونم حسش کنم. دلم می‌خواد همه‌ش ایزوله بشم و تماما خاموش بشم و یک ثانیه وجود نداشته باشم. دوست دارم حرف نزنم و برم و هیچوقت برنگردم تا روبرو نشم با این چیزها اما نمی‌شه.

جدی یک چیزی داخلم مرد. مطمئنم یک چیزی داخلم مرد. یک سوگواریِ وحشتناک. کابوس. امیدوارم به دردش عادت کنم. میدونم که اون راه دردش از این قرار بود بیشتر باشه ولی کاش این روزها زودتر تموم شن نمیتونم هر روز بمیرم. نمی‌تونم. از سه و بیست‌ و هشت دقیقه‌ی صبح متنفرم.

میگرن مادرت و پدرت رو باهم طعمه‌ی کوسه کردم.