این ناراحت بودنه رو دوست ندارم، ولی اون دو دستی منو چسبیده و ول نمی‌کنه.

گاهی خیلی به آدما دقت می‌کنم از اون دوندگانی‌ که موقع تمرین می‌بینم تا اون آقایی که یک پاش رو از دست داده و گاهی با عصا میاد پیاده روی...
امروز دور آخر در یک آن حس کردم دارم خفه می‌شم، یکم نشستم پادکست رو قطع کردم یهو همه جا بی‌صدا شد اما به همون سرعتی که سکوت شد همه‌ی صدا ها برگشت، صدای پا و دویدن، حرف زدن ها، موج آب، بال زدن پرنده ها، گهگاهی ماشین ها و...
خسته بودم، یه جوری که دوست داشتم اون لحظه محو بشم و توی تخت خوابم زیر پتو فرود بیام.
وقتی بعد غروب مثل همیشه آخرای پخت نونوایی رسیدم، اونقد خسته و پاره بودم که خودمو آویزون و بنده‌ در و دیوار کردم...به کاشی های پشت سر عموی‌ نونوا نگاه می‌کردم و فکرامو بین طرح موج کاشی ها قل می‌دادم.
هرکسی که نونشو‌ می‌گرفت با حوصله یکی یکی سردشون می‌کرد، تا می‌کرد و کنار میزاشت...هیچکس هم پلاستیک نمی‌گرفت، همه یه چیزی از قبل داشتن، حالا یه بغچه‌ای سبد خریدی چیزی...و من مثل همیشه "عمو دستام کثیفه بی‌زحمت همینجوری واسم میزاری پلاستیک؟"
تا خونه پاهامو بزور روی زمین می‌کشم، کسی به صدای لخ لخ کفشام توجهی نمی‌کنه...خودم هم که نمی‌شنوم.
چرا به فروشنده فروشگاه گفتم شب بخیر؟...اصلا اون چرا نگفت عجب کصخلیه و جوابمو داد؟
شبا از سر کوچه تا دم خونه سر به هوا راه می‌رم‌ بلکه ببینم امشب ماه سر از کدوم پنجره درمیاره، چند شبه که نمی‌بینمش.‌
خونه و بحث، و من فقط باشه...از اون حرف، از من باشه، از اون حرف از من باشه، از اون حرف از من باشه، فحش آخر و تمام و از من خنده.
خیلی بهم حال داد که ساکت موندم، یه چیزی ته مغزم می‌گفت بابا حرف بزن، نریز تو خودت...از حقت دفاع کن!
و من داشتم تمام این مدت فکر‌ می‌کردم که اون عشق من رو سرگرمی صدا زد...
ولی از من بازم باشه.
دیدی می‌گن زور نزن خودتو به کسی ثابت کنی؟ من می‌خوام بگما فقط می‌خوام یه چیزی بگم...ولی دروغ نباشه اون آدمه فهمیدن من‌ نیست، یعنی بهتر بگم، ما آدم هم نیستیم!
دیگه مثل قبل تلاش نمی‌کنم اسکیت بازیم رو نشونش بدم، چون تو ذوقم می‌زنه...خب پس انجامش نمی‌دم!
ولی از نویسندگی خوشش میاد، پس بیا نوشته هاتو نشونش بده...خب، بازم نمیخوام!
همش مال خودمه، همه‌ی همش...
الان یه چیزی تو سرم داره میگه "خب حالا باشه، همش واسه خودت...چرا گریه می‌کنی حالا؟!"
نمی‌دونم منِ عزیزم، نمی‌دونم.
یه حسی مثل بابک چمن‌آرا که می‌گفت بعد مرگ همه‌ی عزیزانم، دیگه هیچ بزرگتری نداشتم.
شاید بالاخره رسیدم به اونجایی که باید قبول کنم هیچکسی برام نمونده جز من و خودم و سایه‌ام!
7/13.

۲ دور دریاچه گرم کردن ✅
۱۰ دقیقه تبدیل توتو‌ ✅
۱۰ دقیقه حرکت پرگار‌ ✅
۱۰ دقیقه کریس کراس با مانع✅
۱۰ دقیقه چارلی✅
۱۰ دقیقه مارپیچ تک پا چپ✅
۱۰ دقیقه فوروارد اسنیک❌
۲ دور آخر ✅

و امید واهی...!

وقتی که اظطراب کنترل رایلی رو به دست گرفت و باعث شد پنیک‌‌اتک بهش دست بده رو با گوشت و خون حس کردم، اونجایی که حسادت گفت "بهش آسیب زدیم" و اظطراب گفت "ولی من اصلا ندیدمش"... یاد وقتی افتادم که سال آخر دبیرستان یه بار از عصبانيت سر کلاس قیچی رو به دوستم پرت…

ظاهرا خراب نشده هنوز...

1:13