اصلا یادم نمیاد چطوری رسیدم خونه. همین یکم پیش‌ از خواب پریدم، دیدم وسط پذیرایی خونه افتادم. بلند شدم دیدم همه خوابن، کلی گشتم تا گوشیم رو پیدا کنم. هنوزم چیزی یادم نمیاد. فقط می‌دونم انقدر بهم فشار اومد امروز که هیچوقت دوست ندارم بهش فکر کنم. احساس می‌کنم…

اصلا یادم نمیاد چطوری رسیدم خونه.
همین یکم پیش‌ از خواب پریدم، دیدم وسط پذیرایی خونه افتادم. بلند شدم دیدم همه خوابن، کلی گشتم تا گوشیم رو پیدا کنم. هنوزم چیزی یادم نمیاد. فقط می‌دونم انقدر بهم فشار اومد امروز که هیچوقت دوست ندارم بهش فکر کنم.
احساس می‌کنم کل امروز یه خواب طولانی بود، هنوزم گنگه همه چیز برام. انگار هنوزم خوابم.

ظهر داشتم آماده می‌شدم برم خونه مامانبزرگم، اومدم جلوی پنجره دیدم یه شاهین با یه فاصله‌ی کمی از پنجره روی یه یاکریم وایساده.
اولش فکر کردم اشتباه گرفتم، بعدش دقت کردم دیدم نه واقعا شاهینه؛ ولی بچه شاهین.
نمی‌دونم چرا عکس نگرفتم ولی خیلی خوشگل بود (بله یاکریم شکار کرده بود بره بخوره).

زندگی سخته. زندگی کردن خیلی سخته. کار کنی و درس بخونی و دنبال پیشرفت توی حوزه‌ات باشی. من این سه ماه دقیقا به نقطه‌ای رسیدم که مجبور شدم بپذیرم خیلی وقت‌ها نمی‌تونم حتی نزدیک به کامل یا خوب باشم. خیلی از سفارش‌هام عقب‌ افتاد. که بار خیلی سنگینی روی دوشم…

زندگی سخته. زندگی کردن خیلی سخته.
کار کنی و درس بخونی و دنبال پیشرفت توی حوزه‌ات باشی. من این سه ماه دقیقا به نقطه‌ای رسیدم که مجبور شدم بپذیرم خیلی وقت‌ها نمی‌تونم حتی نزدیک به کامل یا خوب باشم.

خیلی از سفارش‌هام عقب‌ افتاد. که بار خیلی سنگینی روی دوشم بود. مشکلات زندگی شخصیم. و سنگینی خیلی زیاد درس‌ها. هر روز دانشگاه رفتن، و رفت و آمد ۵ ساعته.
درآمدی که نیومده می‌ره. و اخبار سنگین و وضعیت خراب اقتصادی و سیاسی ایران.

اینا سنگینه. هنوزم هستن، من هنوزم سفارشایی دستم هستن که برای خیلی وقت پیشن. بهم احساس خیلی بدی می‌دن و بار سنگینی هستن. با این‌حال هر امتحان بالای ۲ هزار صفحه تکست باید بخونم. و ببافم مداوم.

اما می‌دونید، خیلی زور داره وقتی تا اینجا اومدم به این خاکستری ببازم. به زور سرپام، و سعی می‌کنم همه چیزو بالاخره یه طوری به نحو خوبی حالا نه عالی، به پایان برسونم.
به زور سرپام، و بیدار می‌شم یا می‌خوابم. ولی سرپام.
خیلی جاها هم گند زدم. ولی درس گرفتم.

بالاخره یاد گرفتم که نمی‌تونم هیچوقت هیچوقت همه جا خوب و کامل باشم و بدون اینکه بپذیرم خیلی جاها ممکنه حسابی گند بزنم، نمی‌تونم ادامه بدم و بگذرم ازش.

وقتی که وارد دانشگاه می‌شیم، یک سیلی محکم می‌خوره توی صورتمون، که هیچ اهمیتی نداریم. ایده‌هامون، سوالامون، مشکلاتمون. می‌شیم فقط یک سری عدد دانشجویی. فرقی هم نداره که کدوم دانشگاه درس بخونیم، خودمونیم و خودمون. همش بستگی به تصمیمات خودمون داره و هیچکس در این راه همکاری نمی‌کنه.

ما هممون، نه فقط من، ایده‌های خیلی زیادی داریم. ولی حتی بهمون نگاه هم نمی‌شه.
تا از اساتید بابت رفرنس و منابع بیشتر می‌پرسی، بهت می‌خندن. کسی نیست که تو رو جدی بگیره، یا حتی توی انجمن راهت بدن.

برای من مخصوصا، به عنوان کسی که از قبل ورود به دانشگاه توی انجمن دانشجویی عضو بود، خیلی تحمل این انکار وجودم سخت بود. نه چون خودم رو بالاتر می‌دیدم، هرگز. چون حتی اونجا هم جدی گرفته نمی‌شدم خیلی.
برنامه‌ها هر جایی که هستیم به یه مشکلی می‌خوره و خب هممون می‌دونیم این سیستم آموزشی چقدر زیاد مشکل داره.

دویدن و تلاش کردن براش شبیه دویدن روی یک تردمیله. تنهایی و فقط خودتی که تصمیم می‌گیری تسلیم این جو سنگین و خاکستری بشی، یا راهت رو هر طوری هست زنده نگه‌داری. این خیلی مهمه. ما از جایی به بعد چون خیلی مسیر زندگیمون مختص خودمون می‌شه، فقط خودمون هستیم که اون آینده رو با کوچیک‌ترین تصمیماتمون رقم می‌زنیم. و جو طوریه که جا زدن خیلی راحته، و ادامه دادن خیلی سخت.

من این انجمن رو زدم، فقط برای یادآوری به خودم، که هستم. و می‌تونم. و انجامش می‌دم. حتی شده به هزینه خودم. و نیازی نیست تا کسی باشه که ببینه. خودم بهتر از هر کسی می‌دونم چه کارهایی رو کردم و می‌تونم انجام بدم و می‌تونم در راهش قدم بردارم.

Would you have been able to let go?
Of illusions of right and of wrong?
And if they came to die;
Would you have rode on?