آئین نوسردیل توسط آشوریان در سراسر جهان برگزار می‌گردد. این یک جشن خاص ویژه آشوریان است که سرچشمه آن مربوط به سالیان دور از سرزمین‌های سومریان، اکدیان و بعدها امپراتور آشور می‌باشد.

ریشه‌ی این مراسم از جشن هایی در طول تابستان که مجسمه ها و مسیر راه #خدای_آشور و به صورت تشریفاتی همراه با آبی که در سرتاسر خیابان‌های شهر حمل می‌شد، نشأت می‌گیرد. ?

مردم در جمعیت پرازدهام شهر این مراسم را تماشا می‌کردند و باید منتظر می ماندند تا توسط پادشاه برای برکت دادن فصل تابستان با پاشیدن #آب_مقدس دریافت کنند. ?

گفته می شود نام نوسردیل (موسردیل) از ریشه‌ی #آشوری آمده است؛ نوسردیل از دو کلمه ی (مار-یس mar-yis) پاشیدن (بپاش) و ایل یا اِل il-el (خدا) تجزیه شده است.

هنگامی که آشوریان در قرن اول میلادی به #مسیحیت روی آوردند، جشن نوسردیل از *حضرت ادّی مقدس (تادئوس) که توسط حضرت توما فرستاده شده بود به منظور دعوت به غسل تعمید و برای جمعیت کثیری از آشوریان توسط پاشیدن آب مقدس گنجانده شده است.

آیین نوسردیل همچنان بعد از هزاران سال در حال برگزاری است و مردم برای این روز بسیار خوشحال و هیجان زده هستند. ??

Happy Nusardil! 6774

ܥܹܐܕܵܐ ܕܢܘܼܣܲܪܕܐܝܼܠ (ܡܘܼܣܲܪܕܵܐ) ܗܵܘܹܐ ܒܪܝܟ݂ܵܐ!

St. Addai (Thaddeus)
#آشور #نوسردیل #موسرده #آشوریان #سومریان #اکدیان #تعمید ✝️ #آب_پاشی #جشن_آب_پاشی #جشن_آب #امپراتور_آشور ?* #ܐܫܘܪ #ܢܘܼܣܲܪܕܐܝܼܠ #ܡܘܼܣܲܪܕܵܐ 6774 #ܥܹܐܕܵܐ

تموز، یا نام اصیل ترش «دوموزی»، فرزند نین گیشزیدا «خداوندگار چوب» بود، و پدرش نینازو «خداوندگار فال بینی به واسطه ی آب» نام دیگرش انکی به شمار می‌رفت.

#ایشتار «ایزدبانوی عشق و جنگ» نام دیگرش #اینانا عاشق او شد، اما این عشق به دلیلی رازآمیز و بی شک ناخواسته، موجب مرگ #تموز گردید.

تموز «#ایزد درو» نیز همچون خوشه ی ذرت که داس دروگر آن را به هنگام شکوفایی و‌ رسیدگی کامل قطع می‌کند، در اوج جوانی به دام مرگ می‌افتد و به جهان زیرین فرو رانده می شود.

#ایشتر که سخت دلباخته‌اش بود، در مرگ او دل شکسته می‌شود و با سوگواری های اندوهناک در میان سیل همراه با جمعی از مردان و زنان، گریان به راه می‌افتد. این سنّت در میان مردم دائمی گشت و هر سال بدان هنگام که زیر آفتاب داغ تابستان رها می‌شود و باروری ندارد، با سرود های ویژه‌ی مراسم تدفین برای مرگ تموز سوگواری می‌کردند. به همین گونه در #جبیل (بیبلوس، شهری در لبنان)، در مرگ #آدونیس (ایزد باروری) سوگواری های عمومی به راه می‌انداختند.

ایشتار به مناطق دوزخی فرود آمد تا با خواهرش، ارشکی گال (ملکه‌ی دوزخ و مردگان)، به خاطر «تصاحب عاشق جوانی خویش» بستیزد. تموز به خانگاه #ایزدان بازگشت و از آن پس بر دروازه‌ی آنو بازماند و در آن جا با پدرش نین گیشزیدا به نگهبانی پرداخت.

عکس اول: لوح بابلی از ایزد تموز ۱۶۰۰ قبل از میلاد
عکس دوم: ایزد تموز
عکس سوم: ایزد تموز و الهه‌ ی ایشتار ❤️
در این عکس از ازدواج دوموزی با الهه ‌ی اینانا (ایشتار) شرح داده شده است. به این صورت که دوموزی در فصل های سرد به مدت نیم سال در جهان زیرین زندگی می‌کرده است. و هنگامی که در فصل بهار از زیر زمین بیرون می‌آید، به هم رسیدن به معشوقه‌اش (نماد عشق)، سبز شدن طبیعت (نماد برکت) و بیداری معنوی (نماد امید و زندگی) باور داشت.

بدین ترتیب نام دوموزی همان تموز در سالشماری آشوری ثبت شده است. ?️

#آشور #باستانی #بین_النهرین #اساطیر_باستانی #خدای_شبان #آشوری #Mesopotamia #Assyrian #Tammuz #Dumizid #Dumuzi #Ishtar #MesopotamianGod #Babylonian

پی نوشت
تموز: Tammuz
دوموزی: Dumuzi
نینازو: Ninazu
انکی: Enki
نین گیشزیدا: Ningishzida
ایشتار: Ishtar
اینانا: Inanna
جبیل: Gibil
بیبلوس: Byblos
آدونیس: Adonis
ارشکی گال: Ereshkigal
آنو: Anu

«میراث اورهان» اولین رمان اوهانسیان و نامزد دریافت جایزه‌های ادبی معتبر، از جمله فینالیست جایزه‌ی پن/فاکنر، فینالیست جایزه‌ی صلح ادبی دِیتِن، نامزد دریافت جایزه‌ی «رمان اول»کانون داستان نویسی فلائرتی-دانن، نامزد جایزه‌ی ادبی بین المللی دوبلین ۲۰۱۷ و منتخب چندین جایزه و سایت ادبی دیگر شده است. این رمان، به این دلیل که سلسله حوادث و رخدادهای تحقق یافته‌ی تاریخی را روایت می‌کند، رمان تاریخی است.

«آلین اوهانسیان» نویسنده‌ی رمان «میراث اورهان»، در سال ۱۹۷۵ در کویت زاده شد و در ۳ سالگی با خانواده‌اش به کالیفرنیا مهاجرت کرد. او کارشناسی ارشد تاریخ دارد و تحصیل در مقطع دکتری را به عشق نوشتن رمان رها کرد. مادرِ مادر بزرگ آلین از جمله شاهدان تبعید ارامنه از ترکیه به صحرای دیرالزّور در سوریه، در جریان نژادکشی ارامنه توسط دولت عثمانی بود که تمام ماجرای خانواده‌اش را زمانی که آلین ۸ ساله بود برای او تعریف کرد. بعدها، اوهانسیان که خود را شیفته‌ی داستان‌هان ناگفته و انسان‌هایی می‌دید که سکوت اختیار کرده‌اند، همان خاطرات را به دست‌مایه‌ای برای نوشتن رمان «میراث اورهان» بدل کرد.

«میراث اورهان» سرگذشت تکان دهنده‌ی خانواده‌ی مِلکُنیان، به ویژه "لوسینه" دختر خانواده است. کمال تورک اوغلو، پدربزرگ اورهان، ساکن روستای کارود از توابع سیواس در آناتولی ترکیه، در وصیت نامه‌اش خانه‌ای را به زنی به نام "صدا" می‌بخشد. کنجکاوی اورهان که تا پیش از وصیت پدربزرگش از چنین وارثی بی‌خبر بود، برانگیخته و همین کنجکاوی سبب می‌شود او تا پایان رمان، در پیِ سرگذشت «صدا» و ارتباط او با پدربزرگش باشد. افشای رازی هولناک و سرگذشتی که در حقیقت بخشی از رنج خانواده‌های ارمنی است که یک سده پیش، در ماجرای خونین نژادکشی ۱/۵ میلیونی آنان در سال ۱۹۱۵ و در راستای تحقق اهداف «پان ترکیستی» اتفاق افتاد؛ در اولین نژادکشی سده‌ی بیستم که الگوی چندین نژادکشی دیگر این سده بود...

?: Orhan's Inheritance 2015

#آشور #میراث_اورهان #معرفی_کتاب #آلین_اوهانسیان #مطالعه_کتاب #نشر_مروارید #ܐܫܘܪ #AlineOhanesian