چسبیده‌ام به تو به سان انسان به گناهش.

حرف می‌زنم، کار می‌کنم، تغییر چندانی نکرده‌ام، سیگار می‌کشم، نگرانم. چگونه رو در روی این همه شب ایستاده‌ام؟!

آدم است دیگر، تحمل می‌کند؛ همه‌چیز را، همیشه..

من تمام دین خود را
در طوافِ چشمِ او
هفتمین دورم کجا بود؟
دورِ اول باختم

راویان قصه‌های رفته از یادیم.

شبیه یک انسان لال، در حسرت شنیدن صدای خودم
شبیه یک انسان کر، در حسرت شنیدن صدای تو..

او تکه‌تکه بیدار می‌شود و تکه‌تکه راه می‌افتد
و تکه‌های بسیارش، مرگ را کلافه کرده است..

-تنها زندگی می‌کنی؟
+نه، یادِ کسی با من است؛ چه کسی
می‌تواند تنها زندگی کند؟!

آیا حقیقتا تمام بزرگسالی همین بود؟اندوه متداوم خویشتن داری؟

می‌جویمت چنان ‌که لبِ تشنه آب را .