«یحییِ عزیز من
ناگهان خیلی کم پیش می‌آید که زن‌های عاشق از عشق دست بردارند،‌ و اما دست برداشتن زن‌ها از عشق، بزرگ‌ترین اتفاق غمگینی‌ست که می‌تواند برای یک مرد بیوفتد.»

«نمی‌دانستم از کجا شروع کنم و از چه چیزی بگویم؟ فقط می‌دانستم اگر کسی به من بگوید گریه نکن چیزی نیست، بی‌وقفه و شدید خواهم گریست.»

تو فکر می‌کنی من زنده مانده‌ام؟ نه عزیزِ من، دوام آوردن که به معنای زنده بودن نیست.

نگفت دوستت دارم اما در پایان نوشت «ممنونم که به دنیا آمدی، این تو بودی که به عمرم ارزش بخشیدی.»

کافکا تو یه یادداشتی میگه “خوب نیستم، با تلاشی که الان میکنم که به زندگی ادامه بدم، میتونستم اهرام مصرو بسازم.”

یادم باشد بعدها به او بگویم که چیزی را هرگز نداشتن، بهتر است تا داشتن و از دست دادنش.

کاش پرنسس دایانا بودم؛
زیبا، اروپایی، پرنسس، محبوب، اسکینی، ثروتمند، اصیل، سلطنتی، اولد مانی، خوش استایل و البته مرده.

بیست و خوردی سالمه ها
ولی انگار تازه بازنشسته شدم از تامین اجتماعی

‏کجای راهو اشتباه رفتم که مامانم حامد همایون و حمید هیراد گوش میده من داریوش و هایده؟

«یحیی
من پرندگانی را می‌شناسم که وقتی بال‌شان را بُریدند، دویدن را یاد گرفتند. پرندگانی که نام مستعارشان، زن است.»