هر اومدن بی وفا رفتنی داره

"The first principle is not to fool yourself – and you are the easiest person to fool"
Richard feynman

بنظرم تصویر ذهنی که به عنوان یه الگو از افراد داریم فقط با دیدن یه فرد خلاف اون چهارچوب از بین می‌ره. وگرنه شما هرچقد تلاش کن بازم اون چهارچوب چسبیده بهت و ولت نمی‌کنه.

همیشه انتظار یه اتفاقی که بخواد زندگی رو مختل کنه رو دارم. پذیرش همین موضوع گذر ازش رو آسون‌تر می‌کنه.

به اتفاقاتی که هفته‌ی پیش ترمزم رو کشید و از همه چیز عقب انداختم و تجربه‌ای که در راستاش بدست آوردم فکر می‌کنم. نمی‌دونم. ارزشش رو داشت؟

استادمون می‌گه هنوز پاییزه. فقط نمی‌دونم چرا هوا بهاریه و ما منتظر برف و بارون نشستیم.

قسمت ناراحت کننده‌ی این قضیه اینجاست که بعضی از دانشجوها فکر می‌کنن درست می‌گه.

خیلی بده که فکر کنی تمام علمِ یک زمینه‌ای در دستای توئه و مطلقا هیچکسی روی کره‌ی زمین نیست که مثل تو بتونه تدریسش کنه. و به جای تشویق دانشجو به مطالعه‌ی بیشتر، بهش بگی تو خنگی و کسی هم که اون بیرون تدریس می‌کنه، از تو خنگ‌تر؛ چون دانشجوی من نیست.

قبلا تحملشون واسم آسون‌تر بود. اما الان تعداد کلاسایی که با این آدما دارم بیشتر شده و آه. دانشگاه بس.

دیگه استرس قبل رو ندارم. تمام زندگیم تو دانشگاه خلاصه نشده. وقتی استادا راست تو چشمامون نگاه می‌کنن و می گن "می‌ندازیمتون" ذره‌ای اهمیت نمی‌دم. باید خیلی چیزای دیگه یاد بگیرم که درسای دانشگاه در مقابلشون ذره‌ای اهمیت ندارن.