مربی سالکان، شیخ المشائخ مختارالأمة، مفتی سید مختارالدین شاه صاحب، دامت برکاتہم

(کلامی که مفتی سید عدنان کاکاخیل صاحب، دامت برکاتہم العالیہ، ده سال پیش در روزنامه منتشر کرده‌اند)

خورشید رشد و هدایت، قطب الارشاد حضرت شیخ الحدیث مولانا محمد زکریا کاندهلوی رحمه الله، در آسمان معرفت، درخششی بی‌نظیر داشت. از اقصی نقاط عالم، افرادی که در جستجوی نام خدا و راه هدایت بودند، به سوی مدینه می‌آمدند، جایی که حضرت شیخ الحدیث مولانا محمد زکریا رحمه الله در آنجا اقامت داشت و انتظار ورود به خاک مبارک مدینه را می‌کشید. این بزرگوار بیش از نیم قرن در مدرسه مظاهر العلوم واقع در استان سہارنپور، به خدمت حدیث و تدریس مشغول بود و به بهترین نحو، علوم نبوی را آموزش می‌داد.

هزاران مرید که در سراسر جهان پخش شده بودند، با ترک مشغله‌های خود به مدینه منوره آمده و فقط به یاد خدا مشغول بودند. ایشان به هر آمده‌ای، راه رسیدن به خدا را می‌آموختند.
در این زمان، محفل بزرگی برگزار شده بود و صدها نفر از زیارت حضرت شیخ بهره‌مند می‌شدند.
در میان آنها، جوانی از قطر نیز حضور داشت که از یک خانوادۀ روحانی معروف در استان خیبر پختونخواه (پاکستان) بود. این شخص جوان، مانند بسیاری دیگر از مردم دیار خود در قطر به تجارت پارچه مشغول بود. او برای حج به حرمین شریفین آمده بود و به خاطر وابستگی‌اش به خاندان بزرگان، چگونه می‌توانست از دیدار اهل الله بی‌بهره بماند؟ قسمت او را به خدمت حضرت شیخ الحدیث رساند.

جمعیت زیادی در حال بیعت بودند و او نیز به آرامی گوشه‌ای از چادر پهن شده را گرفت و با ادب گفت: "من بیعت می‌کنم با حضرت اقدس مولانا خلیل احمد سہارنپوری به دست زکریا."

حضرت شیخ، به عموم جمعیت توصیه‌های ابتدایی را ارشاد فرمودند. این جوان با پندهای شیخ، از آنجا به قطر بازگشت و در تمام مدت سال، به انجام معمولات ابتدایی که شیخ به او یاد داده بود، با جان و دل مشغول شد و هیچ نقصی در آن‌ها نگذاشت. سال بعد، دوباره در محضر حضرت شیخ مجمعی نشسته بودند و این جوان نیز حضور داشت.

وقتی برای مصافحه به حضور شیخ نزدیک شد، حضرت دست او را گرفت و فرمود: "نامت چیست، پسر؟" نام خود را گرفتند. "از کجا هستی؟" منطقه‌اش را معرفی کرد. "کی بیعت کردی؟" گفت: "سال گذشته." "چه معمولاتی را داری؟" گفت: "همان چند تسبیحات ابتدایی که حضرت برایم فرمودند."

چگونه از یک مرشد کامل، گوهری نایاب میتواند پنهان بماند، به وی اجازه و خلافت عطا فرموند. شاید آن جوان در آن زمان نیز از مفهوم خلافت آگاهی نداشت. او با کمال معصومیت به مرشد عرض کرد: "حضرت، دیگر هم‌مسلکان من اذکاری طولانی انجام می‌دهند و با صدای بلند ضرباتی می‌زنند، به من نیز چنین چیزی عنایت فرمایید."

مرشدی کامل که دارای ذوق مجتهدانه‌ای است، لبخندی زد و فرمودند: "شما به این‌ها نیازی ندارید، فقط همان تسبیحات اولیه را که برایتان داده شده، ادامه دهید."

قربان شوم بر فراست مؤمنانه حضرت شیخ الحدیث!
از این قصه چهل سال می‌گذرد و آن جوان نو رسیده امروز به پیر کهن‌سال تبدیل شده است. این شخصیت عظیم که بر مسند کربوغہ شریف(پیشاور-پاکستان) جلوه‌افروز است، به نام مختار الأمة حضرت مفتی سید مختارالدین شاه صاحب، در سراسر دنیا به عنوان پیشوای طریقت و راهنمای شریعت شناخته می‌شود. کربوغہ شریف به اسم ایشان به‌عنوان یک علامت ضروری شناخته شده است.

نگاه بلند حضرت شیخ تأثیر شگرفی مانند کیمیا بر آن جوان گذاشت و او تجارت پارچه را رها کرده و به علوم نبوت روی آورد.
در مدت کوتاهی، تمامی کتب را خوانده و تعلیم گرفت. او به منظور تمرین و تربیت در فتوای دینی، قصد رفتن به دارالعلوم کراچی را داشت. شیخ الاسلام مفتی تقی عثمانی صاحب، دامت برکاتہم، به طور غیرمعمول، پس از چند ماه، اجازه فتوای دینی را به او مرحمت فرمودند. (این در حالی است که از آن زمان تا کنون، نصاب خواندن تخصص افتاء در این مدرسه سه سال است، اما ایشان در حدود شش ماه همه نصاب را کامل کردند.) به این ترتیب، تکمیل علوم ظاهریه به پایان رسید.

پس از آن، ایشان از جد بزرگوار و نامور خود، حضرت سید عمر شاه کربوغوی، که شیخی نامدار در سلسله قادریہ غفوریہ و صاحب ارشاد در این منطقه بودند، نیز اجازه و خلافت دریافت کردند.

اکنون، این پیر کهن‌سال در کربوغہ شریف نشسته و به طور گسترده علم، معرفت، تزکیه و سلوک را به دیگران عطا می‌فرمایند.

بیچتے جو دوائے دل
دکان اپنی بڑھا گئے

فروشنده داروی دل،
دکان خود را وسیع دارد.