فکر نمی‌کردم دفعه‌ی بعدی‌ که رقیه رو می‌بینم، در حال خورد کردن سیب‌زمینی و دم کردن برنج باهاش حرف بزنم.

چمیدونم، مثلا یه کاری کن هوا دیرتر گرم بشه بگو واسه تو کردم.

نیاز به قوت قلب دارم.

بنظرم در هر کاری باید یک اطمینان نسبی حاصل شده باشه، تا اون‌ موقع ارزش وقت گذاشتن و ریسک کردن رو داشته باشه.

نمی‌دونم واقعاً؛ هرچی خدا بخواد.

درحالی که مردای گروه با گرفتنِ خوراکی و آب برای خانوما انرژی مردانه‌شون رو تخلیه می‌کنن، بابای من نشسته می‌گه زهرا پاشو برام دوتا آب بیار تشنمه.

فعلا مطلبی برای ارائه ندارم، می‌تونید گریه کنید.

میشه بزاری چنلت برای مادربزرگم دعا کنن اربعین بلاخره قسمتش بشه؟ :)
تو دلش بد حسرتی مونده

“انگار دلامون به‌هم وصله.” چه جمله‌ی قشنگی.