လုပ်သမျှ ဖြစ်မလာတဲ့အခါ၊ တည်ဆောက်ထားသမျှတွေ ပြိုပျက်သွားတဲ့အခါ၊ သူတို့အတွက် ရှင်သန်နေတာပါ ဆိုတဲ့ မိဘ သို့မဟုတ် သားသမီး ဆုံးပါးသွားလို့ ကိုယ့်မှာ ဆက်ရှင်သန်စရာ အကြောင်းပြချက် မည်မည်ရရ မရှိတော့တဲ့အခါ အချိန်တွေရဲ့ တန်ဖိုးကလည်း ကျသွားတတ်တယ်။

🔳 တကယ်တမ်းကျ အသက်ဆိုတာ အချိန်တွေနဲ့ တည်ဆောက်ထားတာပဲ။ အချိန်တွေ ဖြုန်းနေခြင်းက အသက်ကို ဖြုန်းနေခြင်းလည်း ဖြစ်တယ်။ ဘဏ်အကောင့်ထဲ ငွေဘယ်လောက်ကျန်သေးလဲ၊ ဖုန်းဘေလ် ဘယ်လောက်ကျန်သေးလဲ စစ်သလိုလည်း စစ်လို့ရတဲ့ကိစ္စ မဟုတ်ဘူး။

စဉ်းစားကြည့်ကြည့်။ ခုနေ ကိုယ့်မှာ ကင်ဆာဖြစ်နေတယ်၊ ၆ လ ၁ နှစ်ပဲ ခံတော့မယ် ဆိုတာ သိလိုက်ရရင် ကိုယ် ဘာတွေလုပ်မလဲပေါ့။ အနီးဆုံး စဉ်းစားရင်တော့ မနက်ဖြန်သာ သေရမယ်ဆို ဘယ်လိုနေမလဲ။

🔳 ကျွန်တော့်မှာဆို လုပ်မယ်ဆိုပြီး အချိန်ဆွဲထားတဲ့ တိုးလိုးတန်းလန်းတွေ အများကြီးရှိတယ်။ အဲဒါတွေကို ကုန်းရုန်းလုပ်မိမယ် ထင်တယ်။ သေအံ့ဆဲဆဲများ ဖြစ်နေမယ်ဆိုရင်တော့ “ငါ ဒီတစ်ခါများ မသေဖြစ်လိုက်ဘူး၊ ဒီတောင်ကို ကျော်နိုင်လိုက်တယ်ဆို ဒါတွေ ငါသေချာလုပ်မယ်၊ နောက်ဘယ်တော့မှ အချိန်မဆိုင်းတော့ဘူး” ဒီလိုတွေးနေမိမယ် ထင်တယ်။ “ဒီတစ်ခါလေးပဲ အခွင့်အရေး ထပ်ပေးပါ၊ ဒါတွေ လက်စသတ်သွားချင်လို့ပါ” ဆိုပြီး တန်ခိုးရှင်တစ်ယောက်ယောက်ဆီလည်း ဆုတောင်းနေမိမလား မပြောတတ်ဘူး။

ခုကတော့ Balance ဘယ်လောက်ကျန်သေးလဲ သေချာမသိပါဘဲနဲ့ ဒီအချိန်တွေကို စိတ်အလိုလိုက်ပြီး ဖြုန်းမိနေတုန်းပဲပေါ့။

🔳 ကျွန်တော်တို့ရဲ့ စိတ်အခြေအနေ၊ ဖြတ်သန်းနေရတဲ့ ဘဝပုံစံတွေပေါ်မှာလည်း မူတည်ဦးမှာပါ။ တစ်နေ့ သေမှာတော့ လူတိုင်း သိကြတာချည်းပဲလေ။ သို့သော် ဘယ်သူမှတော့ အချိန်တိုင်း အချိန်တိုင်းကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချနိုင်မနေကြပါဘူး။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအတွေးလေးကိုတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မကြာမကြာလေး Remind ပြန်လုပ်စေချင်ပါတယ်။ ဒါဆို အရင်လောက်တော့ သတိလက်လွတ်နဲ့ အချိန်တွေ ဖြုန်းမိမနေ၊ ဆိုင်းမိမနေတော့ဘဲ အကျိုးရှိတာတွေ ပိုလုပ်ဖြစ်လာလိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။

ဒေါက်တာ ဖြိုးသီဟ
၂၀.၁၀.၂၀၂၄

“မသေဖြစ်ရင် ပိုချစ်ကြမယ်”

🔳 မနက်က စကားဝိုင်းတစ်ခုမှာ ပန်းချီဆရာမ နုယဉ် ရွတ်သွားတဲ့ ကဗျာစာသားလေး။ မူရင်းရေးသူကတော့ ဆရာမောင်ပို လို့ သိရတယ်။

တနေကုန် အဲဒီစကားလေးကိုပဲ စိတ်ထဲ စွဲကျန်နေမိတယ်။

ဖတ်သူတစ်ဦးအနေနဲ့ ခံစားမိတာကတော့ သေအံ့ဆဲဆဲ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အတွေး။ “ငါ ဒီတစ်ခါများ မသေဖြစ်ဘူးဆို ပိုချစ်လိုက်မယ်၊ ချစ်ပြမယ်” ဆိုတဲ့ စိတ်ကူး။ ဒါမှမဟုတ် နောင်တလည်း ဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ်ပေါ့။

🔳 ကိုယ်တိုင်တော့ အဲဒီလို ငါသေတော့မလား မသိဘူး ဆိုပြီး တစ်ခါမှ ကြုံရတာမျိုး မရှိဖူးသေးဘူး။ ရောဂါကြီးကြီးမားမား မဖြစ်ဖူးတာလည်း ပါမယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ခင်တဲ့သူတွေလည်း အဲဒီလို အခြေအနေ မရောက်ဖူးသေးဘူး။

သို့သော် တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ နောက်ကျသွားတာမျိုးတော့ ခဏခဏ ကြုံဖူးတယ်။ ဥပမာ ဖုန်းတို့၊ လပ်ပ်တော့ပ်တို့ထဲက ဖိုင်တွေကို မရွှေ့ထားမိသေးချိန်မှာ ပျက်သွားတာမျိုး။ ဒီတစ်ခါ မပျက်ဘဲသာ ပြန်ကောင်းသွားရင် ငါ ချက်ချင်းရွှေ့ထားလိုက်တော့မှာ ဆိုတဲ့ အတွေးဝင်တယ်။ ဒီတစ်ခါလေးပဲ ပြန်ကောင်းပေးပါ ဆိုပြီး ပြောနေမိတာပေါ့။

🔳 ဒီကာလကတော့ အရင်ထက်စာရင် နေ့မြင်ညပျောက်တွေ များလာတယ်။ သေကွဲမဟုတ်တောင် ရှင်ကွဲ ကွဲရတာတွေ ပိုကြုံလာရတယ်။ အဲဒီ ရှင်ကွဲ တွေကလည်း “ပြန်ဆုံကြမယ်နော်” လို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြောနေကြပေမဲ့ “ဆုံချင်မှလည်း ဆုံရတော့မယ်" ဆိုတာကို နှစ်ယောက်လုံးက သိနေကြတဲ့ ရှင်ကွဲမျိုးတွေ ဖြစ်နေတာ။

ဒါကြောင့်လည်း “မသေဖြစ်ရင် ပိုချစ်ကြမယ်” ဆိုတဲ့ စကားလေးက ထိထိရှရှ ဖြစ်နေစေတာပေါ့။ ဒီတစ်ခါများ မခွဲဖြစ်ကြရင်၊ မင်း တခြားနေရာ၊ တခြားမြို့၊ တခြားနိုင်ငံကို မပြောင်းဖြစ်ရင်၊ တောထဲ ပြန်မဝင်ဖြစ်ရင် ပိုချစ်ကြမယ် ဆိုပြီး ပြောင်းရွတ်နေမိတယ်။

ဘာဖြစ်ချင်လဲလို့ မေးရင် တတ်နိုင်သမျှ နောင်တနည်းချင်တယ်။ မလုပ်ပေးလိုက်ရတဲ့ ကိစ္စတွေ၊ မပြောလိုက်ရတဲ့ စကားတွေ၊ မပြသလိုက်ရတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ နည်းနိုင်သမျှ အနည်းဆုံးပဲ ဖြစ်ချင်တော့တယ်။ အတူရှိတုန်း အခိုက်အတန့် မေတ္တာထားကြမယ်။ အပြန်အလှန် နားလည်မှု ပေးကြမယ်။ ဂရုစိုက်ကြမယ်။ အမှတ်တရကလေးတွေ ဖန်တီးကြမယ်။ ဒါကိုက ဒီကာလအတွက် အကောင်းဆုံးသော ဘဝနေနည်းတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

🔳 တစ်ခါတလေကျလည်း ဒါတွေကို မသိဘူး မဟုတ်ဘူး။ သိပါတယ်။ အတူရှိနေတုန်း တန်ဖိုးထားရမယ် ဆိုတာ ပြောသလောက်တော့လည်း လွယ်မနေပြန်ဘူး။

ဘယ်လိုမှ ရှေ့ဆက်လို့ မရနိုင်တော့တဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေ၊ ဆုံဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ လူတွေ၊ ဆိုင်လို့ မရတော့တဲ့ မျက်နှာချင်းတွေ အများကြီးရှိတယ်။

🔳 မိဘတွေကို သက်ရှိထင်ရှားရှိတုန်း ဂရုစိုက်ပါ ဆိုတာတောင်မှ လူတိုင်းအတွက် လွယ်တဲ့ကိစ္စ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့နဲ့ ကိုယ်ရဲ့ ဆက်ဆံရေး အတိမ်အနက်၊ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပေးထားကြတဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာ အတိမ်အနက်၊ ဒါတွေကလည်း အများကြီး စကားပြောသေးတယ်။

ပုံမှန်အရတော့ မိဘဆိုတာ ကိုယ့်အပေါ် ကျေးဇူးရှိတယ်။ ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီလိုပဲ ခံယူသလို၊ လူမှုပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ဒီလိုပဲ မြင်တယ်။ ဒါကြောင့် မိဘအပေါ် ဂရုမစိုက်မိခြင်းအတွက် ကိုယ်တိုင်လည်း Guilty ဖြစ်သလို ခံစားရပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ဒီလိုပဲ အပြစ်တင်တတ်တယ်။

အရွယ်အားဖြင့်လည်း မိဘတွေက ဒီလောကထဲကနေ အရင်ထွက်ခွာကြရတာ များတယ်။ ဒီအခါ ကျန်ခဲ့တဲ့ သားသမီးမှာ နောင်တတွေ တပွေ့တပိုက်နဲ့ပေါ့။ သူတို့ပေးခဲ့တဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာတွေကြောင့် ဘယ်လိုမှ ရင်းနှီးလို့၊ နွေးထွေးပေးလို့ မရတော့တာက တစ်ဖက်၊ ကျေးဇူးတရား ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ငါ သားသမီးတာဝန် မကျေခဲ့ဘူး ဆိုတဲ့ စိတ်က တစ်ဖက်။ တစ်သက်တာ ထမ်းပိုးသွားပေရော့ပဲ။

🔳 ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် တတ်နိုင်သမျှတော့ နောင်တနည်းအောင် ကြိုးစားကြရတာပါပဲ။

ဘဝက သံပုရာသီး ပေးလာရင် သံပုရာရည် ဖျော်သောက်လိုက် ဆိုတဲ့ စကားတောင် ရှိသေးတာပဲ မဟုတ်လား။ မိဘဆိုတာလည်း ကိုယ်ရွေးချယ်လို့ ရခဲ့တဲ့အရာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီလိုပဲ၊ ကိုယ့်ဘဝထဲကို ဘယ်သူဝင်လာပါ၊ ဘယ်သူဝင်မလာပါနဲ့လည်း တားလို့ မရဘူး။

သံပုရာသီးနဲ့ တူတဲ့သူတွေလည်း ပါလာမယ်။ စပျစ်သီးနဲ့ တူတဲ့သူတွေလည်း ပါလာမယ်။ အပြင်မှာက ဆူးတွေနဲ့ အထဲမှာတော့ အရသာတွေ ပျစ်နှစ်နေတဲ့ ဒူးရင်းသီးလို လူတွေလည်း ပါလာမှာပဲ။

ကိုယ်တတ်နိုင်တာကတော့ သူတို့အတွက် ဘယ်လိုလူမျိုး ဖြစ်ပေးမလဲ၊ သူတို့ကို ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲ ဆိုတာပါပဲ။

🔳 တစ်ခါတလေကျ လူတွေအပေါ် ကောင်းပေးလိုက်တယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်တယ်၊ သဘောထား ကြီးပေးလိုက်တယ် ဆိုတာ ဘယ်သူ့အတွက်မှ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ် နောင်တနည်းချင်လို့ လုပ်ပေးလိုက်တာ သက်သက်လည်း ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ စိတ်ထားသိပ်ဖြူစင်နေလို့ မဟုတ်ပါဘူး။

ဒါကြောင့် ဘယ်သူက ငါ့အပေါ် မကောင်းဘူး၊ ကောင်းတယ်၊ မိဘက ဘယ်လို၊ ရည်းစားက ဘယ်လို၊ သိပ်တွေးမနေဘဲ ကိုယ့်ဘက်က နောင်တရစရာ မရှိအောင် လုပ်ပေးလို့ရတာ လုပ်ပေးလိုက်စေချင်တာပါပဲ။

🔳 “မသေဖြစ်ရင် အလုပ်ပိုလုပ်မယ်” ဆိုတဲ့ အတွေးလေးလည်း တွေးမိတယ်။

စိတ်တွေ လေလွင့်နေတဲ့အခါ အချိန်တွေ ဖြုန်းမိကြတာ သဘာဝပါပဲ။ ဘာမှ လုပ်ချင်ကိုင်ချင်စိတ် မရှိတဲ့အချိန်တွေ၊ မျှော်လင့်ချက် ကင်းမဲ့နေတဲ့ အခိုက်အတန့်တွေ ဘယ်သူ့မှာမဆို ရှိဖူးကြတယ်။

🔳 ကျွန်တော်တို့ဘဝမှာ အမှားလုပ်ခဲ့မိတာတွေ၊ ပျက်ကွက်ခဲ့ဖူးတာတွေ အများကြီး ရှိပါတယ်။ ရည်းစားဟောင်း၊ အိမ်ထောင်ဖက်ဟောင်းအပေါ် ဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ်။ မိဘအပေါ် ဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ်။ သားသမီးအပေါ် ဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ်။ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ယောက်အပေါ် ဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ်။

သူတို့အကြောင်း စဉ်းစားမိလိုက်တိုင်း ငါမှားခဲ့တာ၊ ငါလွန်ခဲ့တာ၊ ငါပျက်ကွက်ခဲ့တာလို့ ခံစားနေရတာပေါ့။

စိတ်ထဲကနေပဲ ကြိတ်ပြီး တောင်းပန်မနေနဲ့။ တခြားလူတွေရှေ့မှာပဲ ကိုယ် သူ့အပေါ် မှားခဲ့ကြောင်းတွေ သွားပြောမနေနဲ့။

ကာယကံရှင်ဆီလည်း ဆက်သွယ်လိုက်။ ဖွင့်ဟဝန်ခံလိုက်။ တောင်းပန်လိုက်။

🔳 ဘယ်သူမဆို အမှားလုပ်ခံရပြီးရင် တောင်းပန်ခြင်းနဲ့ ထိုက်တန်သလို၊ ကိုယ်လည်း လွတ်မြောက်ခြင်းနဲ့ ထိုက်တန်တယ်။ ဒါကြီးကို တစ်သက်လုံး ထမ်းပိုးမထားနဲ့။ နောင်မှရတဲ့ နောင်တတွေကို မလိုချင်နဲ့။ သက်ရှိထင်ရှား ရှိနေကြတုန်း ဒီအစိုင်အခဲတွေကို အရည်ဖျော်လိုက်တာက နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် ပိုကောင်းပါတယ်။

ဒေါက်တာ ဖြိုးသီဟ
၁၇.၁၀.၂၀၂၄

“ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းအကြောင်း”

🔳 သီတင်းကျွတ်ဆိုရင် လူကြီးသူမတွေ၊ ဆရာသမားတွေ၊ ကိုယ့်အပေါ် ကျေးဇူးရှိတဲ့သူတွေကို ကန်တော့ကြတယ်။ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မနောကံနဲ့ ပြစ်မှားမိတာရှိရင် ခွင့်လွှတ်ဖို့ ပြောကြတယ်။

ရိုးရာဓလေ့တစ်ခုအနေနဲ့ ပြောကြတာ များပေမဲ့ အဲဒီလို ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းမှာ အရေးကြီးတဲ့ အနှစ်သာရတွေ ရှိပါတယ်။

သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေ့ကို ပဝါရဏာနေ့လို့လည်း ခေါ်ကြတယ်။ သံဃာတော်တွေ အချင်းချင်း မိမိမှာ အပြစ်ကြီး အပြစ်ငယ်ရှိခဲ့ရင် ခွင့်လွှတ်ဖို့၊ လမ်းမှန်ကို ပြပေးဖို့၊ သွန်သင်ဆုံးမပေးဖို့ ပဝါရဏာ ပြုကြတယ်လို့ ဆိုတယ်။ အဲဒါကို ယူပြီးမှ လူဝတ်ကြောင်အချင်းချင်းလည်း ပြောကြတဲ့သဘောပေါ့။

🔳 Sorry needs change.

တောင်းပန်တယ် ဆိုတဲ့စကားရဲ့နောက်မှာ ပြောင်းလဲလာဖို့ လိုအပ်တယ်တဲ့။ ဆောရီးတစ်ခွန်းတည်းကိုပဲ ထပ်ကာထပ်ကာ ပြောနေပြီး ဒီအတိုင်းပဲ ဆက်လုပ်နေတယ်ဆို အဲဒါ တောင်းပန်တာစစ်စစ် မဟုတ်သေးဘူး။

🔳 လူတွေမှာ တောင်းပန်ခြင်းနဲ့ ပတ်သက်ရင် အစွန်းနှစ်ပါး တွေ့ရတယ်။ တောင်းပန်ဖို့ ဝန်လေးလွန်းခြင်းနဲ့ တောင်းပန်ဖို့ လွယ်ကူလွန်းခြင်းပဲ။

ဝန်ချတောင်းပန်တယ် ဆိုတာ လွယ်တဲ့ကိစ္စတော့ မဟုတ်ဘူး။ မာနကို ချိုးနှိမ်ပစ်ရတယ်။ ကြုံလာမဲ့ ပြစ်တင်ခြင်းတွေကို ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ သတ္တိမွေးရတယ်။ ကိုယ့်ကြောင့် ထိခိုက်သွားသူရဲ့ နေရာကနေ ကိုယ်ချင်းစာပေးနိုင်ရတယ်။ တစ်ခါတလေမှာလည်း ကိုယ်မမှားပေမဲ့ တစ်ဖက်လူနဲ့ ဆက်ဆံရေး အဆင်ပြေဖို့ ကိုယ့်ဘက်က စလျှော့ပေးလိုက်ရတာ ရှိတယ်။ ပြောမယ်ဆို မေတ္တာတရား၊ အကြင်နာ၊ ကရုဏာရှိမှ လုပ်နိုင်တဲ့ကိစ္စပေါ့။

အဲဒါတွေ တစ်ခုခု အားနည်းနေတဲ့သူဟာ မတောင်းပန်တတ်ဘူး။ မှားမှန်းသိနေလည်း ဇွတ်တိုးတယ်။ အကြောင်းပြတယ်။

🔳 သူတို့ကိုယ်သူတို့ အမြင့်မှာ ရှိနေတယ်လို့ ခံယူထားတဲ့သူများဟာ ဘယ်တော့မှ မတောင်းပန်ဘူး။ ဘယ်တုန်းကများ အစိုးရက ပြည်သူကို တောင်းပန်တာ ကျွန်တော်တို့ မြင်ခဲ့ဖူးလို့လဲ။ နိုင်ငံတကာမှာတော့ ဒါက မဆန်းဘူး။ ပြည်သူက ဒီအစိုးရကို ရွေးထားတာကိုး။ အစိုးရဆိုတာ ဝန်ဆောင်မှု ပေးရတဲ့သူပဲ မဟုတ်လား။

ဒါကြောင့် တောင်းပန်ခြင်းဟာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အရည်အသွေး မြင့်မားသူတွေမှာသာ တွေ့ရတတ်တဲ့ စရိုက်လက္ခဏာတစ်ခု ဖြစ်တယ်လို့ ဆိုချင်ပါတယ်။

🔳 နောက်အစွန်းတစ်ဖက်က တောင်းပန်ဖို့ လွယ်ကူလွန်းတာ။

အမှားလုပ်တယ်။ အဲဒီစကား ထွက်တယ်။ ပြီးရင် ဒီအမှား၊ ဒီအပြုအမူကိုပဲ ထပ်လုပ်တယ်။ မပြင်ဆင်ဘူး။ မပြောင်းလဲဘူး။

အဲဒါကလည်း တကယ်ရင်ထဲက လာတဲ့ တောင်းပန်ခြင်းမျိုး မဟုတ်ဘူး။ ပြီးပြီးရော ပြောချလိုက်တာပဲ။ လောလောဆယ် ပြဿနာ ငြိမ်းသွားအောင် လုပ်လိုက်ရုံပဲ။ ပေါ့ပေါ့တန်တန် သဘောထားလိုက်ခြင်းတစ်မျိုးပဲ။

🔳 ဒီအစွန်းနှစ်ပါးစလုံးကို ရှောင်နိုင်ပါမှ တကယ်တန်ဖိုးရှိတဲ့ ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းမျိုး ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။

ခွင့်လွှတ်ဖို့ ပြောတယ်။ လမ်းမှန်ကို ပြပေးဖို့ တောင်းဆိုတယ်။ သွန်သင်ဆုံးမစေတယ်။ ဘယ်လောက်လှတဲ့ အလေ့အကျင့်လဲ။ ဘယ်လောက်ကောင်းတဲ့ ထုံးတမ်းအစဉ်အလာလဲ။ ဒါ နှိမ့်ချမှုရှိမှ၊ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ဘယ်သူ့ကိုမဆို လေးစားမှုထားနိုင်မှ လုပ်နိုင်တဲ့ကိစ္စ။

ပြီးရင်တော့ တကယ်လည်း ပြောင်းလဲဖို့ လိုအပ်မှာဖြစ်တယ်။ နောက်က Change လိုက်မလာတဲ့ Sorry ဟာ အလကားသက်သက်ပါပဲ။

🔳 အပြစ်လုပ်ထားတာကို မြိုသိပ်ဖုံးဖိထားရတဲ့ စိတ်ဒုက္ခအကြောင်းလည်း ဆက်ပြောချင်တယ်။

လူမှန်ရင် အပြစ်တစ်ခုခု လုပ်ထားတဲ့အခါ လိပ်ပြာမလုံပါဘူး။ စိတ်က မသက်မသာ ခံစားရတယ်။ အဲဒါကိုမှ စိတ်သက်သာရာရအောင် အမျိုးမျိုး ဖြည့်တွေးရတာပေါ့။ ဥပမာ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်နေမိတယ်ဆို လက်ရှိအိမ်ထောင်ဖက်ကမှ ဂရုမစိုက်တာ၊ ဒီလိုလုပ်တာ ဖြစ်သင့်တယ်၊ သူများတွေလည်း ဒီလိုပဲဟာ၊ ဘာဆန်းသလဲ စသဖြင့် တွေးလိုက်တာမျိုး။ ငွေအလွဲသုံးစားလုပ်တယ် ဆိုလည်း လစာနဲ့မှ မလောက်တာ၊ ငါ ဒီလောက်တော့ ခံစားခွင့်ရှိသင့်တယ်၊ ဘယ်ဘုရား၊ ဘယ်ကျောင်းမှာ ငါ ပြန်လှူနေတာပဲကို၊ ဒီလိုတွေးလိုက်တာပေါ့။

🔳 အခါခပ်သိမ်းမှာတော့ ဒီနည်းတွေက အဆင်မပြေဘူး။ ဘယ်သူမှ မသိတောင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် သိတယ်။ လူတွေက ချီးကျူးနေလေ၊ လေးစားနေလေ၊ သူ့ကိုယ်သူ မလုံမလဲ ဖြစ်လာလေ၊ စိတ်တွေ မွန်းကြပ်လာလေ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မကြည်ညိုနိုင် ဖြစ်လာလေ။

လူတစ်ယောက်မှာ အဲဒီအချက်က အရေးကြီးဆုံးပဲ မဟုတ်လား။ ဘယ်သူမှ မကြည်ညိုတောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကြည်ညိုနိုင်ဖို့ လိုတယ်။ အဲဒါ ပျောက်ဆုံးလာတဲ့အခါ လူက နေမပျော်တော့ဘူး။

🔳 ဒါကြောင့် ခရစ်ယာန်တွေမှာဆို အဲဒီဓလေ့ရှိတာ သိကြလိမ့်မယ်။ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်က ကြည့်ရင် အင်မတန်ကောင်းတဲ့ အလေ့အထတစ်ခုပဲ။

ဗုဒ္ဓဘာသာမှာဆိုလည်း အဇာတသတ်မင်းကို ကြည့်။ ဖခင်ကို သတ်မိတဲ့ နောင်တက ဘယ်လိုဖျောက်လို့မှ မပျောက်ဘူး။ ပူလောင်နေရတယ်။ နောက်ဆုံး ဗုဒ္ဓဘုရားဆီ ဝန်ချပြောကြားလိုက်တော့မှပဲ စိတ်သက်သာရာ ရသွားတာ။

ပြောချင်တာက ဝန်ခံလိုက်ရုံနဲ့ အပြစ်ကျေသွားတယ် မဆိုလိုဘူး။ ထိုက်သင့်တဲ့ ပေးဆပ်မှုကတော့ လုပ်ရမှာပဲ။ သို့သော် မြိုသိပ်ဖုံးကွယ်ထားရတာနဲ့ ဝန်ခံလိုက်ရတာနဲ့က အပြစ်ကျူးလွန်ထားတဲ့ ကာယကံရှင်ရဲ့ စိတ်အပေါ်မှာ အများကြီး သက်ရောက်မှု ရှိတယ်။

ဘယ်လိုမှ ရှောင်လွှဲမရလို့ အပြင်ထွက်လာရတဲ့အခါ တွေ့ရ ဆုံရတဲ့သူတွေက ဘာ Judgement မှ မလုပ်ဘဲ ပြောဆိုဆက်ဆံပေးကြရင် ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ချမ်းသာရမလဲ စဉ်းစားကြည့်ပေါ့။

🔳 ကျွန်တော်ထင်တယ်။ Body shaming လုပ်တဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ နှုတ်မဆက်ဖူးတဲ့သူ မရှိသလို၊ နှုတ်ဆက်မခံရဖူးတဲ့သူလည်း မရှိသလောက် ရှားလိမ့်မယ်။ သူလည်းလုပ်၊ ကိုယ်လည်းလုပ်နဲ့ ပုံမှန်လို သဘောထားနေမဲ့အစား ကိုယ့်တုန်းကလည်း ဒါမျိုးပြောခံရတာ မကြိုက်ဘူးဆို ကိုယ်လည်း သူများကို မပြောမိအောင် ဆင်ခြင်မယ် ဆိုတာမျိုး တွေးကြည့်ရအောင်။ ပြင်ကြည့်ရအောင်။

ကိုယ့်ပုံပန်းသွင်ပြင်ကို ဘာ Judgement မှ အလုပ်မခံရတဲ့အခါ စိတ်အဆင်ပြေသွားတာလေးလည်း ကြုံဖူးကြပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီခံစားချက်ကို သူများတွေဆီလည်း လက်ဆင့်ကမ်းပေးရအောင်ပါ။

🔳 အဲဒီလို Judge မလုပ်သင့်တဲ့အထဲမှာ ပုံပန်းသွင်ပြင်တင်မကပါဘူး၊ သူ့ရဲ့ ရွေးချယ်မှုတွေလည်း ပါပါတယ်။

“ခုထိ အိမ်ထောင်မပြုသေးဘူးလား”
“ကလေးမယူကြသေးဘူးလား”
“ဘာလို့ ကလေးမယူတာလဲ”
“ဘာလို့ ဒီလောက်လစာများတဲ့ အလုပ်ကနေ ထွက်လိုက်တာလဲ”
“ဘာလို့ ဒီမေဂျာကို ရွေးတာလဲ”
“ဘာလို့ နိုင်ငံခြား မထွက်သေးတာလဲ”
“သူများတွေတောင် အလုပ်ပြန်ဝင်ကုန်ပြီ၊ သမီးလည်း ခေါင်းမာမနေနဲ့တော့၊ မိဘတွေကိုလည်း ငဲ့ဦးမှပေါ့”

ဒီလိုမှတ်ချက်တွေ၊ မေးခွန်းတွေကလည်း လူတွေကို စိတ်အနှောင့်အယှက် အတော်ဖြစ်စေပါတယ်။ စေတနာနဲ့ ပြောကြတာ ဆိုပေမဲ့လို့ပေါ့။

🔳 လူအများက ဒါ ဖြစ်သင့်တယ်လို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ ဘောင်တွေ ရှိပါတယ်။ အလှအပနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ဘောင်၊ အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ဘောင်၊ အိမ်ထောင်ရေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ဘောင်၊ ဘာသာရေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ဘောင် စသဖြင့် စသဖြင့်ပေါ့။

လူအများက အဲဒီထဲ အံဝင်နေတိုင်း လူအားလုံးက ဝင်နေကြတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့ရွေးချယ်မှုက အများကို မထိခိုက်သရွေ့ သူ့လွတ်လပ်ခွင့်ပါပဲ။ ဘာမှ ဝင်စွက်ဖက်နေစရာ မလိုပါဘူး။

🔳 Summer Strike ဆိုတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ ရှိပါတယ်။ ကျောင်းသူလေးတစ်ယောက်က အရက်စွဲနေတဲ့ သူ့အဖေ လိုက်ရိုက်လို့ ထွက်ပြေးပြီး မင်းသမီးအိမ်ကို ရောက်လာတယ်။ မင်းသမီးက ဒီမြို့က မဟုတ်ဘူး။ ဆိုးလ်က လူနေမှုဘဝကို စိတ်ကုန်လို့ ဒီနယ်မြို့လေးမှာ တစ်နှစ်လောက် ဒီအတိုင်း လာနေတာ။

ညအိပ်တဲ့အခါကျ ကျောင်းသူလေးက ပြောတယ်။

သူ ဘာကြောင့် မျက်နှာမှာ ဒဏ်ရာတွေရခဲ့တယ်၊ ဘာကြောင့် ဒီကို ညဘက်ကြီး ရောက်လာရတယ်၊ ဘာဆို ဘာမှမမေးလို့ ကျေးဇူးတင်တယ်တဲ့။

မင်းသမီးကလည်း ပြန်ပြောတယ်။ အစ်မ ဘာကြောင့် ဒီနယ်မြို့လေးကို ရောက်လာပြီး ဘာမှမလုပ်ဘဲ ဒီအတိုင်း နေနေတာလဲ မမေးလို့ ညီမလေးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်တယ်တဲ့။

🔳 သူများတွေတော့ မသိဘူး။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အဲဒါကို အတော်လေး ခံစားလို့ရတယ်။ ဘာမှမမေးတာက တစ်ခါတလေမှာ စိတ်ကို သက်သာရာ ရစေတယ်။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးမှာ မဖြေချင်တာတွေ၊ ရှင်းမပြချင်တာတွေ၊ ပြည်ဖုံးကားချလိုက်ချင်တဲ့ အတိတ်တွေ ရှိတတ်ကြတာပဲ မဟုတ်လား။

တချို့ကျလည်း ဘာမှ မမေးတာကို စိတ်မဝင်စားလို့၊ ဂရုမစိုက်လို့ လို့ ထင်ကြမှာပါ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ရဲ့ ကြိုက်နှစ်သက်မှုတွေ၊ ဘဝအမြင်တွေ၊ ဖြတ်သန်းပုံတွေမှ မတူကြပဲကိုး။ နားလည်ပါတယ်။

🔳 ကျွန်တော့်အတွက်ကတော့ မဖြေချင်လောက်တာတွေကို မမေးခြင်း၊ သူတို့ရဲ့ ပုံပန်းသွင်ပြင်၊ သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ရွေးချယ်မှုတွေကို အဆုံးအဖြတ် မပေးခြင်း၊ အဲဒီလို စကားတွေနဲ့ နှုတ်မဆက်ခြင်းဟာ လူတွေကို စိတ်ပေါ့ပါးစေတယ်လို့ ခံယူထားပါတယ်။

ဒေါက်တာ ဖြိုးသီဟ
၁၅.၁၀.၂၀၂၄

“ကိုယ့်နှုတ်ထွက်စကားကြောင့် တစ်ပါးသူတွေ စိတ်မဆင်းရဲရစေဖို့”

🔳 စကားလုံးတွေနဲ့ သတ်လည်း သေတတ်ပါတယ်။ လူအကောင်လိုက်ကြီးထိလည်း (ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အဆုံးစီရင်လိုက်လို့) သေသွားနိုင်သလို၊ စိတ်တွေလည်း သေသွားတတ်တယ်။

အဲဒီလောက်ကြီး မဟုတ်တောင် တစ်ပါးသူတွေရဲ့ စိတ်ကို အတော်လေး အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သွားစေတဲ့ စကားတွေလည်း ရှိတယ်။

🔳 ဥပမာဆို Body shaming လုပ်တာပေါ့။ တမင်တကာကြီး ရည်ရွယ်လို့ မဟုတ်ပေမဲ့ နှုတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ဖြစ်ဖြစ်၊ ရယ်စရာအနေနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ထမင်းစား ရေသောက်လိုကို ပြောမိနေကြတာ။

“ပိန်သွားတယ်နော် ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်ဦး”
“ဝလာလိုက်တာ”
“အသားတွေ မည်းသွားလိုက်တာ”
“ဝက်ခြံတွေ အများကြီးပဲ”
“ဝတ်စားထားတာကလည်း ဂွမ်းလိုက်တာ” စသဖြင့် စသဖြင့်ပေါ့။

🔳 ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝန်ခံရရင် ကိုယ်တိုင်ရော မပြောဖူးဘူးလားဆို ပြောဖူးတာပဲ။ နောက်ပိုင်းလည်း အဲဒီလိုတွေ လွှတ်ခနဲ လွှတ်ခနဲ ပြောမိနေတုန်းပဲ။ စိတ်က မရည်ရွယ်ပေမဲ့ အကျင့်လိုကို ဖြစ်နေတာ။ အတော်လေးတော့ ကြိုးစားဆင်ခြင်နေပါတယ်။

ဘာလို့ဆို ကိုယ်တိုင်လည်း အဲဒီလို အပြောခံရတိုင်း စိတ်ညစ်ညစ်သွားတတ်လို့ပါ။ ပြောတဲ့သူတွေကလည်း စေတနာနဲ့ပါပဲ။ စိတ်ပူလို့လည်း ပါတယ်။ ကောင်းစေချင်တာလည်း ပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း သိပ်ပြဿနာ မရှိလှတာ။

🔳 အဲဒါနဲ့ တကယ်သာ Body shaming လုပ်ခံရရင် ဘယ်လိုနေမလဲ စဉ်းစားကြည့်မိတယ်။

ဒီပြဿနာက စိတ်ကျန်းမာရေး၊ အထူးသဖြင့် ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်တွေအတွက် အတော်လေး အရေးကြီးပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အရွယ်တွေကတော့ နည်းနည်းလေး စိတ်ညစ်သွားရုံကလွဲရင် ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူး။ သူတို့တွေကျ ပုံပန်းသွင်ပြင်ကို သိပ်ဂရုစိုက်တဲ့အရွယ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ အမြင်တွေကိုလည်း သိပ်အလေးထားတဲ့အရွယ်၊ Sensitive အရမ်းဖြစ်တဲ့အရွယ် မဟုတ်လား။

တစ်ဖက်မှာလည်း ဆိုရှယ်မီဒီယာတွေ အားကောင်းလာတော့ တခြားသူတွေနဲ့ ပိုပြီး နှိုင်းယှဉ်မိလာတယ်။ မလှလှအောင် ခွဲစိတ်ထား၊ ပြုပြင်ထားတဲ့သူတွေ၊ ကြည့်မကောင်းကောင်းအောင် Edit လုပ်ထားတဲ့ပုံတွေကို တစ်နေ့တစ်နေ့ မြင်နေရတယ်။ “ဒါမှ လှတာ” ဆိုတဲ့ Beauty Standard ထဲ အတင်းသွတ်သွင်းခံနေရတယ်။

🔳 အဲဒီလို အခြေအနေမှာ Body shaming ပါ ထပ်လုပ်ခံရရင် ပိုဆိုးတယ်။ အွန်လိုင်းပေါ်မှာလည်း ဒီလိုကြုံရနိုင်တယ်။ ပြင်ပဘဝမှာလည်း မိဘတွေကအစ ပြောမိတာတွေ ရှိတယ်။ နောက်တဲ့အနေနဲ့ရော၊ ကောင်းစေချင်လို့ရော၊ နှိမ်တဲ့အနေနဲ့ပါ ဒီစကားတွေကို နေ့စဉ်နဲ့အမျှ ကြားနေရတယ်။

ဒီအခါ မပျော်တော့ဘူး။ သိမ်ငယ်လာတယ်။ ရှက်ရွံ့လာတယ်။ လူတွေနဲ့ ဝေးဝေးနေချင်လာတယ်။ အစာရှောင်ပစ်တာ၊ လေ့ကျင့်ခန်းတွေ အလွန်အကျွံလုပ်တာ၊ ခွဲစိတ်ပြုပြင်နိုင်ဖို့ ဘယ်နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ပိုက်ဆံရအောင် ရှာလာတာ စသဖြင့် အန္တရာယ်များတဲ့ အပြုအမူတွေ လုပ်မိလာတယ်။ လူနေမှုပုံစံတွေ ဖြစ်လာတယ်။

🔳 ဟိုရက်က ဖက်ဒရယ်ကျောင်းတစ်ခုမှာ စကားပြောဖြစ်တော့ ဆယ်ကျော်သက် ကျောင်းသူလေးတစ်ယောက် ရင်ဖွင့်သွားတယ်။ သူ့ကို ဝတယ်လို့ ဝိုင်းစကြတာ၊ လူကြီးတွေက နင် ဝိတ်ချဦးလို့ ပြောတာတွေကို မခံစားနိုင်တဲ့အကြောင်း၊ Instagram များ သုံးမိလိုက်ရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေချင်တဲ့စိတ်ပါ ဖြစ်မိတဲ့အကြောင်း ပြောသွားတာ။

ပေါ့သေးသေး ပြဿနာ မဟုတ်ဘူးလို့ သဘောပေါက်စေချင်တာပါ။

🔳 ဒါဖြင့် ဘာမှမပြောဘဲ လွှတ်ထားရမှာလား။ ဒီလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဝက်ခြံပေါက်နေတဲ့သူကို နင့်အသားအရည်က အရမ်းလှတာပဲ သွားပြောရင်လည်း စော်ကားသလို၊ ရွဲ့သလိုတောင် ဖြစ်ဦးမှာပါ။

အဓိကက Judge မလုပ်စေချင်ရုံပါပဲ။

🔳 ဝိတ်များနေသူက သူ ဒီလိုများနေတာ မသိဘဲ မနေပါဘူး။ သူကိုယ်က မချချင်သေးတာပါ။

ဝက်ခြံထွက်နေသူကလည်း သူ့မျက်နှာ သူမြင်ပါတယ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း မကြိုက်နေပါဘူး။ ပျောက်အောင်သာ သူ မလုပ်နိုင်သေးတာပါ။

ပိန်သွားတာကလည်း သူကိုယ်တိုင် ဝိတ်ချနေတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ကိုယ့်မျက်စိထဲ အရင်လို ပြည့်ပြည့်လေးကမှ ချစ်စရာ ပိုကောင်းချင် ကောင်းနေနိုင်ပေမဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ကြိုက်နေ ပြီးတာပဲပေါ့။

🔳 တခြားနှုတ်ဆက်စရာ စကားတွေ အများကြီး ရှိပါတယ်။

“နေကောင်းလား မတွေ့တာ ကြာပြီနော်”
“ဒီရက်တွေ အဆင်ပြေရဲ့လား”
“ဝတ်လာတဲ့ အင်္ကျီလေး လှလိုက်တာ”
“လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းတွေရော ကောင်းရဲ့လား”

အဲဒီလို တစ်ဖက်လူရဲ့ စိတ်ကို ဘာအနှောင့်အယှက်မှ မဖြစ်စေတဲ့ စကားတွေ အများကြီးပါ။ အဲဒါလေးတွေနဲ့ စနှုတ်ဆက်ကြည့်ပါ။

🔳 ပုံပန်းသွင်ပြင်မှာ အများသတ်မှတ်ထားတဲ့ ဘောင်ထဲ ဝင်မနေတဲ့သူတွေမှာလေ သိမ်ငယ်စိတ် ရှိကြပါတယ်။ အဲဒီအချက်ကို ဘယ်သူကများ ထပြောလိုက်မလဲလို့ စိတ်ပူနေကြတာ။ ဒါကြောင့်လည်း တော်ရုံ လူတောထဲ မနေချင်ကြတာပေါ့။

အဲဒီမှာ ကိုယ်က ဘာမှတ်ချက်မှ မပေးဘဲ ခုနကလို စကားလေးတွေ ပြောပေးလိုက်ရင် သိပ်ကို စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားကြပါလိမ့်မယ်။ တွေးကြည့်ရင် ကုသိုလ်လည်း ရတာပေါ့။ ကိုယ့်ကိုလည်း ပိုခင်သွားကြလိမ့်မယ်။

🔳 ရောဂါတစ်ခုခုကြောင့် ပုံပန်းသွင်ပြင် ထိခိုက်ရသူတွေဆို ပိုဆိုးပါတယ်။ ဝတာကမှ ဝိတ်ချလို့ ရသေးတယ်။ ဝက်ခြံကမှ ကုလို့ ရသေးတယ်။ SLE လို့ ခေါ်တဲ့ ရောဂါမျိုးဆို ပြင်းထန်တဲ့ အခြေအနေတွေမှာ အတော်ဆိုးပါတယ်။ သူတို့ကိုယ်သူတို့ မှန်တောင် မကြည့်ချင်လောက်တဲ့အထိကို ဖြစ်တာ။

“ကျန်းမာရေး (သို့မဟုတ်) ငြိမ်းချမ်းခြင်းအတွက် တံတားတစ်စင်း”

? Health as A Bridge for Peace ဆိုတဲ့ သဘောတရားတစ်ခု ရှိပါတယ်။ တိုတိုပြောရရင် ပဋိပက္ခဖြစ်တဲ့ အရပ်ဒေသတွေမှာ ငြိမ်းချမ်းရေးကို ဖော်ဆောင်ကြတဲ့အခါ ကျန်းမာရေးကဏ္ဍကို အလေးထား ဆောင်ရွက်ကြတာပေါ့။

ဒါကို ဒီကာလမှာ အထင်အရှား တွေ့မြင်နိုင်တယ်။ အထူးသဖြင့် ကချင်၊ ကရင်နီ စတဲ့ နေရာတွေမှာပါ။ မြေပြန့်က ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းတွေ ရောက်လာကြတယ်။ ဆိုင်ရာအဖွဲ့အစည်းတွေကလည်ယ ဝမ်းသာအားရ ကြိုဆိုလက်ခံကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ လှပတဲ့ မြင်ကွင်းတွေ ထွက်ပေါ်လာတယ်။ ပုံမှန်ဆို ဘယ်နည်းနဲ့မှ ဒီလိုနေရာဒေသတွေကို ရောက်လာစရာ အကြောင်းမရှိတဲ့ ပါမောက္ခတွေ၊ အထူးကုတွေကို မြင်တွေ့လာရတာပဲ။

? နှစ်ပေါင်းများစွာ သွေးခွဲထားမှုတွေ၊ ဝါဒဖြန့်ထားတာတွေကြောင့် တိုင်းရင်းသား အချင်းချင်းကြားထဲမှာ အထင်လွဲမှုတွေ ရှိခဲ့တယ်။ ဒီလူမျိုးအများစု ပါဝင်နေတဲ့ အဖွဲ့အစည်းရဲ့ ရက်စက်ယုတ်မာမှုတွေကို မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်ခဲ့ရတော့လည်း သိမ်းကြုံးပြီး မုန်းတီးနေခဲ့ကြတယ်။ ဒါကြောင့် မြေပြန့်က ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းတွေ ရောက်ရောက်လာချင်း အဆင်ပြေခဲ့ကြတာ မဟုတ်ဘူး။ ဌာနေလူထုရဲ့ မယုံကြည်မှုတွေ၊ အမုန်းတရားတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ကြရတယ်။

တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့မှ ယုံကြည်လာကြတယ်။ လက်ခံလာကြတယ်။ ကွဲကွာနေတဲ့ တိုင်းရင်းသား အချင်းချင်းကြား နီးစပ်စေမဲ့ 'တံတားလေး'တွေ ပေါ်လာခဲ့တယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့ မျှော်ရည်တဲ့ အနာဂတ် နိုင်ငံသစ်အတွက်လည်း အများကြီး အကျိုးရှိစေပါတယ်။

? ဒီအတွက် ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းတွေကို ပံ့ပိုးကူညီပေးဖို့ သိပ်အရေးကြီးပါတယ်။ ဌာနေတိုင်းရင်းသားတွေရဲ့ ကျန်းမာရေးကို စောင့်ရှောက်ပေးနိုင်တာ၊ ရောဂါကုသပေးနိုင်တာ၊ အသက်ကယ်ပေးနိုင်တာတွေအပြင် ငြိမ်းချမ်းရေးအတွက်ပါ အကျိုးရှိစေနိုင်လို့ ဖြစ်ပါတယ်။

(ဖမ်းမိတဲ့ စ-စ်သုံ့ပန်းတွေကို ဆေးကုသပေးတာတွေလည်း ဖတ်ဖူး၊ မြင်ဖူးကြမယ် ထင်ပါတယ်။ ဒါသည်လည်း ဦးနှောက်ဆေးခံထားရတဲ့ ဒီစ-စ်သုံ့ပန်းတွေရဲ့ အမြင်ကို တစ်စုံတရာ ပြောင်းလဲသွားစေနိုင်တယ်။ အဲဒီကမှတဆင့် သူတို့ရဲ့ မျိုးဆက်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မျိုးဆက်ကြားမှာ မပြီးဆုံးနိုင်တဲ့ အမုန်းတရားတွေနဲ့ အပြန်အလှန် လက်စားချေရင်း သံသရာ လည်နေမဲ့ ဖြစ်စဉ်ကြီးကိုပါ ဟန့်တားပေးသွားနိုင်ပါတယ်)

ဒါကြောင့် ကျန်းမာရေးကဏ္ဍရဲ့ သက်ရောက်မှုက အင်မတန် ကြီးတယ်လို့ ပြောရမှာပါ။ ကျွန်တော်တို့လည်း တတ်နိုင်တဲ့နေရာကနေ ဝိုင်းဝန်းပံ့ပိုးကြရပါလိမ့်မယ်။

? အခုလက်ရှိမှာတော့ Loyalty mobile team for karenni ကနေ ကမ်ပိန်းတစ်ခု လုပ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ စာဖတ်သူတွေအတူတူ မကြာခဏ ကူနေတဲ့အဖွဲ့ပါ။ ကရင်နီတခွင် လှည့်လည်ပြီး ဆေးကုသပေးနေတဲ့ အဖွဲ့ဖြစ်ပါတယ်။ ဆေးဖိုးနဲ့ ဆီဖိုး လိုအပ်နေတာမို့ ဒီအစီအစဉ်လေး လုပ်ဖြစ်တာပါ။

ဒီအတွက် တတ်စွမ်းသမျှ ပါဝင်ပေးကြဖို့ မေတ္တာရပ်ခံချင်ပါတယ်။ လူနာတစ်ယောက်အတွက် ၃ ထောင်ကျပ်နှုန်းနဲ့ ကိုယ်အဆင်ပြေသလောက် ကူနိုင်ပါတယ်။ Page ရဲ့ Messenger ကိုသာ ဆက်သွယ်လိုက်ပါ။

? အားလုံးလည်း ခက်ခဲနေကြမယ်ဆိုတာ နားလည်ပါတယ်။ "မလွယ်တာ တွေ့ရင် ပိုခက်တဲ့ တခြားဘဝတွေကို ငဲ့ကြည့်ပါဦး" ဆိုတဲ့ သီချင်းစာသားလေးအတိုင်းပဲ ရှေ့ဆက်ကြတာပေါ့ခင်ဗျာ။

ကိုယ်တိုင်လည်း ကျန်းမာအောင်နေပါ။ ပိုဒုက္ခရောက်နေတဲ့ အများအတွက်လည်း တတ်နိုင်သလောက် ဝန်းရံပါ။ ကူညီပါ။ ဖေးမပါ။ ဒါ ဒီကာလအတွက် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ကျင့်သုံးနေတဲ့ ဘဝနေနည်းလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

? အ​သေးစိတ်ကို ဒီမှာဖတ်ပါ။

https://www.facebook.com/share/p/QapepDsJczZUP44P/?mibextid=WC7FNe

? Telegram က​နေ ဆက်သွယ်ရန်

https://t.me/loyalty2021

Facebook

Log in or sign up to view

See posts, photos and more on Facebook.

လက်ရှိအ​ခြေအ​နေ​တွေ ရပ်တန့်သွားမဲ့အချိန်က ဘယ်အချိန်လို့ ထင်လဲ။ ခင်ဗျားတို့ ​ဖြေကြည့်။

အခု တစ်ဘတ်ကို မြန်မာ​ငွေ ၁၃၀ ​ကျော်လာလို့ ​အော်​နေတယ်။ ​​အော်​နေလို့ ရပ်သွားမလား။ မရပ်ဘူး စိတ်ချ။ နောက်လ ၁၅၀ ဖြစ်မယ်။ ​နောက်လ ၁၆၀ ဖြစ်မယ် (နမူနာ ​ပေးတာ) ဒီလိုပဲ လာမှာပဲ၊ ဒီ​​ကောင်​တွေ မကျသ​ရွေ့က။

စီမံခန့်ခွဲမှု တော်လို့ ကျပ်​ဈေးပြန်မာလာမယ်၊ တိုင်းပြည်စီးပွား​ရေး ပြန်ဦး​မော့လာမယ် ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်မလား စဥ်းစားကြည့်။ မဖြစ်နိုင်ဘူး။

တပ်မ​တော်အုပ်ချုပ်ရင် အရာရာ ​ကောင်းလာလိမ့်မယ် ဆိုပြီး ယုံခဲ့တဲ့သူ​တွေ​တောင် အလင်းပွင့်လာကြပြီ။

ဆို​တော့ လုပ်စရာက တစ်ခုတည်းရှိတယ်။ ​လျှောက်စရာက တစ်လမ်းတည်းရှိတယ်။

"ဒီအ​ခြေအ​နေကြီး အမြန်အဆုံးသတ်​အောင် ဝိုင်းရုန်းကြဖို့ပဲ"။

စီးပွား​​ရေး​တွေ ဘယ်လိုကျလာမယ် ဘာညာ ခန့်မှန်း​​နေရမဲ့အချိန် မဟုတ်သလို ညည်း​နေလို့လည်း ပြီးမသွားဘူး။ လက်​တွေ့ကျကျ ပါဝင်ကြရလိမ့်မယ်။

​ငွေမရှိသူ​တွေက ပိုကြပ်၊ ရပ်တည်​ရေးအတွက် ပိုခက်လာကြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ တတ်နိုင်သူက တတ်နိုင်သလို ပိုကူကြရမယ်လို့ပဲ မြင်တယ်။ ကျ​နော်ကိုယ်တိုင်လည်း အဲဒီလိုပဲ ​​တွေးထားတယ်။ ကိုယ့်ဝင်​ငွေနဲ့ ထွက်​ငွေကို ချိန်ဆ၊ အ​ရေး​ပေါ်အတွက် ဖယ်ထားတာကလွဲရင် သိပ်ပြီး စုထား ​ဆောင်းထား လုပ်မ​နေ​တော့ဘူး။ မြန်မြန်ပြီးမှ ဒုက္ခ​တွေ မြန်မြန်​အေးကြရမှာမို့လို့ပဲ။

မြန်မာပြည်မှာ စစ်အာဏာရှင်စနစ်​ကြောင့် ချမ်းသာ​နေသူ​တွေရယ်၊ ဦး​နှောက်​ဆေးခံထားရသူ​တွေရယ်ကလွဲရင် ဒီစနစ်ကို ဘယ်သူမှ မကြိုက်ဘူး။

ခက်တာက လက်​တွေ့ကူဖို့ကျ ပါမလာကြတာပဲ။ အ​ကြောင်းမျိုးစုံ ပြ​နေကြတာ​ပေါ့။ ကိုယ့်စိတ်က မကြိုက်သ​လောက်သာ ဒီစနစ် ချုပ်ငြိမ်းဖို့ အားထုတ်ကြရင် ပွဲက ဒီထက်ပိုမြန်မြန် ပြီးပါတယ်။

Better late than never ဆိုတဲ့အတိုင်း ​နောက်ကျတာက မလုပ်တာထက်​တော့ ​တော်​သေးတယ်။ အ​ခြေခံပြည်သူ​တွေ၊ ​တောက်​လျှောက် ကူ​နေခဲ့သူ​တွေက တအားပင်ပန်းနေကြပြီ။ ဒါ​ကြောင့် နိုင်သမျှ ကူကြဖို့ တိုက်တွန်းချင်တယ်။

အနာခံလုပ်​နေကြတုန်းက ဘာမှဝင်မကူဘဲ အသာစံရပြီဆိုမှ ရောပြီး ဝင်ခံစားမယ် ဆိုတာကြီးက ရှက်စရာလည်း ​ကောင်းပါတယ်ဗျာ။ နိုင်ငံခြားမှာ အိမ်အကူလုပ်ရင်း​တောင် ရတဲ့လစာထဲက ကူ​နေကြတဲ့သူ​တွေ အများကြီး ရှိ​နေတာပါ။ ဒါ​ကြောင့် ကိုယ်လည်း အ​ပေါ့ဆုံးမဟုတ်တဲ့ နိုင်ရာတာဝန်တစ်ခု​တော့ ယူသင့်ပါတယ်။

​ရောဂါကို သိတယ်။ ​ရောဂါရဲ့ ဇစ်မြစ်​ရော၊ ​ရောဂါအတွက် ကုသနည်းကိုပါ သိတယ်။ အဲဒါကို ဒီ​ရောဂါ ​နောက် ၆ လ​နေ ဘယ်လိုဖြစ်လာမယ် ဆိုပြီး ခန့်မှန်း​​နေမဲ့အစား ကုသ​ရေးကိုသာ ကြိုးစားပမ်းစား လုပ်လိုက်ကြမယ်ဆို ဝေဒနာ ခံစား​နေရတာလည်း မြန်မြန်သက်သာသွားတာ​ပေါ့။ ရှင်းရှင်းလေးပါပဲ။

၁၁.၇.၂၀၂၄

? အရင်က သူဌေးရောဂါတွေလို့ သတ်မှတ်ထားပေမဲ့ ဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့ နိုင်ငံတွေမှာ ပိုပြီး အတွေ့ရ များလာပါတယ်။ အကြောင်းရင်းကတော့ ဖြစ်သလို နေ၊ ဖြစ်သလို စား၊ ဖြစ်သလို ရှင်သန်နေကြရလို့ပေါ့။

အစားကို ဝမ်းဝရင် ပြီးရော၊ ကြုံသလို စားကြရတယ်။ အထွေထွေ အကြပ်အတည်းတွေကြောင့် ဖြစ်လာတဲ့ စိတ်ဖိစီးမှုတွေကို အရက်၊ ဆေးလိပ်တို့နဲ့ ထွက်ပေါက်ပေးကြရတယ်။ မသန့်ရှင်းတဲ့ လေထုကို ရှုရှိုက်ကြရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဖြစ်နှုန်းက သိသိသာသာ မြင့်တက်လာတော့တာပဲ။ ရောဂါဖြစ်တော့ ကုရ။ ကုရတော့ ငွေကုန်ပြီး ပိုဆင်းရဲနဲ့ သံသရာ လည်နေကြတော့တာ။

? ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံဆိုလည်း နဂိုကတည်းကမှ ဆင်းရဲရတဲ့ကြားထဲ ဒီ ၃ နှစ်ကျော်အတွင်း အင်မတန် ခက်ခဲကြပ်တည်းတဲ့ အခြေအနေတွေကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ကြရတယ်။ ခုထိလည်း ရင်ဆိုင်နေရတုန်းပဲ။ နောင်လည်း ဘယ်လောက်ကြာဦးမယ် မသိဘူး။

စိတ်တွေ ဘယ်လောက်ထိခိုက်ပြီး လူနေမှုပုံစံတွေ ဘယ်လောက်ပျက်ယွင်းကုန်သလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ စဉ်းစားကြည့်။

မြို့ပြက လူတွေကမှ အတိုင်းအတာတစ်ခုထိ တော်သေးတယ်။ တောထဲက လူတွေဆို ဘယ်လိုများ နေမလဲ။ အနေဆင်းရဲ၊ အစားဆင်းရဲနဲ့။ Healthy Lifestyle ဆိုတာကို မွေးမြူချင်တောင် မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒီလိုစာတွေ ရေးရတာလည်း သူတို့ကို အားနာမိပါတယ်။

? ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအခြေအနေကြီးကို အပြောင်းအလဲ လုပ်နိုင်ဖို့ တစ်စုံတရာ အားစိုက်ထုတ်နေတဲ့ တပြိုင်တည်းမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း ဂရုစိုက်ဖို့ လိုပါလိမ့်မယ်။ ဒီအတွက် စိတ်ကျန်းမာအောင် နေပါ။ ကိုယ့်ရဲ့ Lifestyle ကို တတ်နိုင်သမျှ ကျန်းမာရေးနဲ့ ညီညွှတ်အောင် ထိန်းသိမ်းပါ။

ဒေါက်တာ ဖြိုးသီဟ
၇.၇.၂၀၂၄