الان که میشینم فکر میکنم میبینم خیلی خوب شد که یسری‌ جنده و خارکسه از زندگیم‌ رفتن‌
حقیقتا بودنتون تِر زده بود به همچی،مرسی که رفتین.

امروزو روز فحش‌کش کردنِ عالمو ادم نامگذاری میکنم.

گفت: ما تنها نسلی هستیم که جنگ نرفت و موجی شد.
گفتم بزرگوار دقیقا جنگ به چی میگی؟
از خروسخون که بیدار میشی تا بوق سگ، با بی پولی میجنگی،با افسردگی میجنگی، با آدم متعصب میجنگی،با اخبار میجنگی،با حسرت آرزوهات میجنگی‌،با فقر فرهنگی میجنگی،با گرونی و دلار n هزار تومنی میجنگی،با خانواده میجنگی و هزار تا درد دیگه.
اینا اگه جنگ نیست پس چیه؟
حتما باید یه کلت بذارن رو سرت تا اسمش بشه جنگ؟

کجا بودی شبایی که غمام میکشتنم بی تو
نگاه کن تو چشای خیسِ تنهاییم منم بی تو
تو اون اغوشی که تنها پناه گریه‌ها بودی
شبایی که من این زخمارو میشمُردم کجا بودی؟
هنوزم اون شبای گربه‌ی مستی رو یادم هست
کجا موهاتو وا کردی کجا بستی رد یادن هست.

زندگی و کارام به خودم مربوطه،اینکه اینارو ببرین بزارین کف دست اینو اون فقط باعث میشه از چشمم برای همیشه بیفتین.

خودکشی صادق هدایت:

روز نهم آوریل سال ۱۹۵۱ پس از ساعت ۴ بعداز ظهر او را در آپارتمان کوچک مرده می‌یابند. طبق اظهار سرایدار، بوی گاز روز هشتم آوریل در تمام ساختمان پیچیده بود. بنابر تحقیقاتی که به عمل آمد، درست‌ ترین زمان مرگ وی، شب یا نیمه شب هشتم آوریل ۱۹۵۱ می‌باشد. هدایت در خیابان شامپیونه بدرود حیات گفت و در ساختمان شماره ۳۷ مکرر. در و پنجره‌ها را بست، همه منافذ و درزها را با پنبه پر کرد، آخرین دست نوشته‌ هایش را سوزاند، شیر گاز را گشود و بر روی پتویی که در کف آپارتمان پهن کرده بود دراز کشید و با چهره‌ای آرام به خواب ابدی رفت و جز یادداشتی کوچک هیچ پیام و نوشته‌ای از خود برجای نگذاشت.

هدایت را درحالی که روی پتویی که در کف آشپزخانه پهن کرده بود، دراز کشیده بود و خاکستر آثار چاپ نشده‌اش هم در کنارش قرار داشته، پیدا می‌کنند و بعد پیکرش را به اتاق مجاور برده و روی تختخواب قرار می‌دهند.

یادداشت خودکشی صادق هدایت: ما رفتیم و دل شما را شکستیم.