چقدر من این روزها کافکا رو درک می کنم
وقتی تو یکی از نامه هاش می نويسه:
«خوب نیستم، با تلاشی که الان می کنم که به
زندگی بچسبم، می تونستم اهرام مصر رو بسازم»

نوشته بود
کسی را آنچنان دوست داری که برایش بجنگی؟
گفتم از جنگ ها برگشته ام با زخمها و موی سپید
اکنون یاد گرفته ام که صبور باشم و به تماشا قانع

میگفت:نمی‌شد هیچ کدامشان را خالی رها کرد
من استعداد کودتا با تصویر های خالی را نداشتم!
نمی دانی چه رنج بزرگی ست نگاه خیره ی بوم خالی به یک هنرمند،
فلج کننده است.
انگار دارد به تو میگوید: تو هیچ کاری نمیتوانی بکنی
درست مثل نوازنده ای که با دست های بریده به پیانو اش خیره مانده است!

-گویی قمارخانه‌ی «هیچ» است روزگار
هربار شادمان شدم از بُرد، باختم...!-

گر حلال است که خونِ همه عالم تو بریزی
آن که روی از همه عالم به تو آورد نشآید..!

دلم میخواست خانه ات باشم،
که از خستگی هایت به من برگردی..

آنچنان که دوستت دارم
دوستم داشته باش ،
من از عهده باقی مسائل
بر خواهم آمد…!

از ما رَمَقی به سعی ساقی مانده‌است!