امان از دردی که جگر را به گداختن وا می‌دارد و لب را به گفتار تر نمی‌کند. می‌گذارد در نگفته‌هایمان خاکستر شویم و فرو ریزیم. امان از روزهایی که حتی نمی‌شود فرو ریخت؛ برای اعاده‌ی حیثیت هم که شده باید سرپا ماند، با پاهایی که جراحت چاقو تا استخوانشان پیشروی کرده و هر لحظه ایستادن مساوی با زخم بیشتر است.
امان از دردی که درد نیست، خشم است.

چه می‌ماند؟ از گوشی که تاب مکرر کردن این طاعون را ندارد، مغزی که معتاد شنیدن است و بدنی که جان جستن چیزی تازه‌تر را ندارد؟

«آهنگ‌های آلوده به تکراری که دیگر تازگی ندارند.»

در ماندنی‌ها کم‌نظیر است؛ بویش بر لباسم را می‌گویم. من را به شک می‌اندازد که چه کسی دلباخته‌تر بود؟ قلبِ من یا پیراهنِ در تقلا؟

«خاطراتِ گلاویز با تار و پود پارچه.»

«مدرنیته به خوبی بر تن سست‌عقلان شهر نشسته؛ نگاهشان که کنی برق می‌زنند. سر تا پایشان را در بر گرفته و رخت و لباسشان شده؛ آن چند تکه پارچه و آهن، برایشان شخصیت والایی دست و پا می‌کند. عجیب این‌جاست که عالمان شهرمان هم برای کسب اعتبار رختشان را به تن می‌کنند. غریب این‌جاست که جمله‌ی پیشین به‌هیچ‌وجه بین مردم غیرعادی خوانده نمی‌شود.
لباسشان اعتبارمان شده و کردارشان افعالمان. نادانی‌شان لالمال کرده، چرا که پستی عقل‌شان ترازوست.»

«و پرسیدند: یا شیخ! دل‌های ما خفته است که سخن تو در دلهای ما اثر نمی‌کند. چه کنیم؟

گفت: کاشکی خفته بودی که خفته را بجنبانی بیدار گردد. دل‌های شما مرده است که هرچند می‌جنبانی بیدار نمی‌گردد.»

[تذکرةالاولیا]

همین تاریخ، سال گذشته.