[موزه‌ی ایران باستان، جمعه]

امان از دردی که جگر را به گداختن وا می‌دارد و لب را به گفتار تر نمی‌کند. می‌گذارد در نگفته‌هایمان خاکستر شویم و فرو ریزیم. امان از روزهایی که حتی نمی‌شود فرو ریخت؛ برای اعاده‌ی حیثیت هم که شده باید سرپا ماند، با پاهایی که جراحت چاقو تا استخوانشان پیشروی کرده و هر لحظه ایستادن مساوی با زخم بیشتر است.
امان از دردی که درد نیست، خشم است.

چه می‌ماند؟ از گوشی که تاب مکرر کردن این طاعون را ندارد، مغزی که معتاد شنیدن است و بدنی که جان جستن چیزی تازه‌تر را ندارد؟

«آهنگ‌های آلوده به تکراری که دیگر تازگی ندارند.»

در ماندنی‌ها کم‌نظیر است؛ بویش بر لباسم را می‌گویم. من را به شک می‌اندازد که چه کسی دلباخته‌تر بود؟ قلبِ من یا پیراهنِ در تقلا؟

«خاطراتِ گلاویز با تار و پود پارچه.»