درسگفتار تراژدی در فلسفه

جلسه ۳: تراژدی در دیدگاه افلاطون

سارا قزلباش

«انسان از نمایش رنج‌های خود لذت می‌برد...»

⚜️ t.me/Metahistorical 𓁈

ایران را دریابیم
✍️ رضا منصوری
جمعه ۹ آذر ۱۴۰۳

rmansouri.ir

تجربهء تاریخی ایران، و نیز تجربهء چهاردهه جمهوری اسلامی در ایران، نشان می‌دهد که برای حفظ کشور، و ایران فرهنگی، نمی‌شود سیاست‌کلی کشور را با تکیه بر مناسک به رفتارهایی کلیشه‌ای فروکاهید. ایران برای ماندگاری‌اش احتیاج دارد به راهی برای امکان شکوفایی مردم‌اش در گرو امنیت ملی در شرایط پر التهاب ژئوپلیتیک در منطقه و در جهان. این امکان فراهم نمی‌شود مگر در آرامش برای زندگی. این آرامش هم در گرو ثروت و قدرت کشور است. تحولات جوامع انسانی در یک‌صد سال اخیر به‌وضوح نشان می‌دهد این دو مهم محقق نمی‌شود مگر بر پایهء توجه به علم. شعار ما در ایران باید بشود «اول علم»؛ یعنی روش تفکر تحلیلی مدرن. پس از آن است که سیاست مطلق ما، باز هم بر مبنای تجربهء تاریخی ایران و نیز تحولات جهانی، باید تأکید بر صلح و مهر باشد، که ویژگی ایرانی است و وجه تمایز آن با بقیهء جهان: مهر به طبیعت جان‌دار و بی‌جان، چه انسان و چه طبیعت. از این سیاست است که به علم، و کاربردهایش در فناوری و در قدرت و در اقتصاد، جهت داده می‌شود. پس توصیه کنیم:
• حکمرانان از فروکاستن همه چیز به مناسک دست بردارند
• علم و توجه مطلق به آن سرلوحهء سیاست‌های کشوری باشد
• «اول علم» باید شعار رفتارهای سیاسی بشود. به اصطلاح امروزی، هیچ برنامه‌ای بدون پیوست «علم» شروع نشود
• در سیاست هم توجه به انسان ایرانی و شکوفایی‌اش محور باشد
• مهر و صلح مطلق در رفتار باانسان و طبیعت همواره درنظر گرفته‌شود
• قدرت و ثروت باید قیدِ مهر و صلح داشته باشد
سیاست صلح‌دوستی وجه تمایز ما ایرانیان است. قدرش بدانیم.

وقتی پای ایمان وسط باشد رسیدن به آگاهی ممکن نخواهد بود.
ایمان کوهی را جابجا نمی‌کند، اما در جایی که هیچ کوهی نیست، کوه‌هایی را می‌نشاند و این را در بین مومنین به وضوح می‌توان دید.
اساسا مومن به خود تعلق ندارد و تنها ممکن است ابزاری باشد یعنی باید از او بهره گیرند و او خود نیز به کسی نیازمند است که از او بهره کشی کند.
چنین کسی اجازه ندارد به آگاه شدن بیشتر از آنچه که به او داده‌اند فکر کند.
همان که دین برایش ترسیم کرده کافی است‌.
هر نوع ایمان نوعی از خود گذشتگی و از خود بیگانگی است. اگر به این نکته بیاندیشیم که به تعبیر نیچه ؛
بیشتر مردم به مرجعی نظام بخش برای خود نیازمندند تا از بیرون با آن تنظیم شوند و آنها را محدود نگه دارد و بپذیریم که اجبار در مفهوم متعالی‌تر آن نوعی بردگی و آخرین شرطی است که انسان دارای ضعف اراده، به آن می‌بالد، حقیقت این باور و "ایمان" را در می‌یابیم.
باور ستون فقرات این انسان‌هاست نه آگاهی و آگاه شدن.
آنان بسیاری از امور را نمی‌بینند و نمی‌خواهند که ببینند و در هیچ کاری آزاد نیستند و هیچ چاره‌ای جز جانبداری و پذیرش ندارند.
مومن، متضاد و مخالف امور حقیقی و حقیقت و آگاهی و آگاهی‌رسانی است".
مومنان آزادی آن را ندارند که اصلاً برای تشخیص مسئله‌ای "حقیقی" و "غیرحقیقی"  وجدانی داشته باشند و این یعنی صداقت و جستجو در رسیدن به آگاهی فراتر از آنچه به آنها حقنه شده در آنها وجود خارجی ندارد.

این نکته بسیار مهمی است. من هربار که به مراکز تحقیقاتی دولتی برای ارایه سمیناری رفته ام می بینم تقریبا هیچ تمایلی برای یادگیری مطلب جدید وجود ندارد. متل این است که به افراد قسم حضرت عباس داده اند که مطلب جدید یاد نگیرند. و افراد به تجربه دریافته اند که آموختن مطلب جدید ممکن است به موقعیت آنها صدمه بزند. اصلا از آموختن می اندیشند (می ترسند) بنا بر این بعد از سمینار شما با شلیک کلمات به سمت خود روبرو می شوید هدف از این شلیک ساکت کردن شماست و هم چنین مسدود کردن گوش خودشان . من در کشور های مختلف اندازه گرفته ام نسبت پیشرفت هر کشوری متناسب با میزان گوش کردن آنها دارد. در مقایسه در امریکا هر کس هزار گوش دارد و در ایران چیزی نزدیک صفر!

سلام

چرا کسی باید در مورد موضوعی که فراتر از اطلاعاتش است، اقدام به ارائهٔ نظر بکند؟
___
هایدگر نخستین مشخصه‌ٔ ذاتیِ «گفتن» را «شنیدن» و «خموش ماندن» می‌داند، و نه سخن‌پردازی درباره‌ٔ این یا آن چیز. در این‌جا نیز هایدگر تمایل عادی و همیشگی ما و حتی گرایش زبان‌شناختی ما به اولی دانستن عمل سخن‌گویی (سبک کلام، گفت‌وگو) را معکوس می‌کند. فهمیدن همان شنیدن است. به عبارت دیگر، نخستین رابطه‌ٔ فرد با کلام، نه عرضه که دریافت آن است. «شنیدن سازنده‌ٔ گفتار است.» این اولویت شنیدن، نشانگر رابطه‌ٔ بنیادین کلام با گشودگی [آدمی] نسبت به جهان و دیگران است.»
پل ریکور
«رسالت هرمنوتیک»
در دیوید ک. هوی، حلقه‌ انتقادی
ترجمه‌ی مراد فرهادپور
تهران، انتشارات روشنگران

MASTER CRITICAL THINKING for KIDS, Searchable pdf

⚜️انستیتو مهندسی شیمی در دانشگاه پلی تکنیک ( امیرکبیر )
تجربه اي موفق ولی ناتمام
✍️ حسن بلورچی
? خرداد 1403 ? توسعه با دو واژه برونگرایی ودرونگرایی متناسب است. هر چقدر وسعت نظر بیشتر باشد جامعه پیشرفته ترخواهد بود. استثنایی در تاریخ بشر وجود ندار د در تاریخ ما نیزجنین بوده است.
در اینجا تصمیم داشتند علم جهان بنیان را در خدمت پیشرفت صنعت قرار دهند. بیشر کتاب ها و جزوه هاي قدیم با کتاب هاب انگلیسی بروز جایگزین شده بود. بیشتر پروژه هاي دانشجویی پروژه هاي صنعتی بروز بود. بهترین استادان از بهترین دانشگاه هاي دنیا جذب شده بودند. وقتی که به پیشرفت ها ي کشورها در این پنجاه
سال در کشورهایی مثل کره ژاپن نگاه می کنیم در می یابیم که آنها از همان راهی رفتند که در اینجا شروع شده بود . ? این یک داستان علمی فلسفی است. اگر فرصت کنید و به عمق داستان بروید متوجه می شوید که چگونه سطحی اندیشی مذهبی باعث نابودی یک استاد مهندسی ممتاز می شود و در جایی دیگر باعث آزار یک دانشمند چهره ماندگار می گردد و کناب های انگلیسی را که به اندازه گوجه فرنگی می تواند فرهنگ غربی را منتقل کند از دانشگاه فنی حذف می کند. اگر ما طالب صنعت هستیم باید از ابزار فلسفه دینی استفاده کنیم و این مشکلات فرهنگی را حل کنیم. رشته های میان رشته ای بسیار کارساز است. و همکاری یک مهندس و یک فلسفه دان دینی می تواند مشکلات فرهنگی آموزش مهندسی را برطرف کند. در داستان توضیح داده شده است چرا استفاده از کتاب های انگلیسی برای مهندسان ارزش حیاتی دارد. دوستانی که به فلسفه دین مسلط هستند شاید بتوانند توضیح دهند این مشکلات فرهنگی را چگونه می توان حل کرد. ? نام این انستیتو هم اکنون به دپارتمان مهندسی شیمی تغییر کرده است.

How To accurately Display Data- searchable pdf