I’m in my “mount Everest ain’t got shit on me” era

...

این قصه ی ناقص سرِ تکمیل ندارد..

گاهی چنان بدم که مبادا ببینی‌ام.

بشارت میدهد هر دم عصای پیر در دستم
که مرگ اینجاست، یا اینجاست، یا اینجاست

نزار قبانی یه نصیحت پدرانه ی فوق العاده میکنه و میگه:
«تا زمانی که از عمق دوست داشتن
طرف مقابلت مطمئن نشدی
عمیقانه دوست نداشته باش
‏چرا که عمق عشق امروز
‏همان عمق زخم فردای توست...»
و چقدر درسته!

کل
زندگیم
شده
رها
کردن
در
اوجِ
خواستن
یا
رفتن
در
اوجِ
دلتنگی.

فیلم ‏Call me by your name یه دیالوگ داره که میگه: «ما کلی احساساتمونو میریزیم دور تا زودتر خوب بشیم، تا اینکه سی سالگی میبینیم احساسی واسمون نمونده و هر دفعه که میخوایم با یه نفر جدید شروع کنیم کمتر و کمتر بهش احساس داریم اما اینکه خودتو مجبور کنی هیچ حس و احساسی نداشته باشی خیلی حیفه!»