معنا نخواه،
معنی بده؛

Don’t make me sad,
Don’t make me cry.

امروز ابرا خیلی خیلی خوشکلن.

سرزنش ‌کردن آدما بخاطر انسان‌بودنشون، دقیقا چیزیه که ممکنه از فرد،فرد‌ِ نا‌امن بسازه.

هروقت دلت گرفت، این آهنگو برای خودت و کودکت(خودِ کوچکِ درونت) بذار?

یه‌بار جستی ملخک، دوبار جستی ملخک؛ حالا حتی اگه گریه‌ام کنی باید بشینی امتحان بخونی ملخک!

دیروز همکارم بهم می‌گفت که مژگان، قبل از این‌که باهم همکار بشیم و تویِ یه محیط قرار بگیریم، فکر می‌کردم که به شدت آدم خودخواه و مغروری هستی که به جز خودش به هیچ‌کسِ دیگه بها نمی‌ده؛ به همین خاطر مدام با یه تصویرِ ذهنی غلط، ازت دوری می‌کردم.
اما الآن که باهات تویِ محیط‌ام و دارم می‌شناسمت فهمیدم که چقدر متعصب و کورکورانه به تو یا خیلی‌های دیگه نگاه می‌کردم.
این یه نقطه‌ی کوچیکی از ماست. نقطه‌ی کوچیکِ انسان بودن. این‌که به راحتی خودمون رو به دستِ افکاری می‌سپاریم که اگر مراقب‌شون نباشیم،شاید یه رابطه، یه دوستی و یا حتی یه زندگی رو ازهم بپاشونن.
هیچ‌ کدوم از ماهم از این خطاهای شناختی و فکری مستثنی نیستیم.
ولی خوبه که مکث کردن رو یاد‌بگیریم. خوبه که تلاش کنیم خودمون رو بیشتر بشناسیم و نگذاریم، ترس‌ها و احساسات برامون تصمیم بگیرن.

«ما به اندازه حرف‌هایی که بهم نمی‌زنیم از هم دور می‌شیم.»

تکلیف یه سری چیزها مشخصه عزیز من. با فرار و جبهه‌گیری فقط مواجه شدن با واقعیت رو سخت‌ تر می‌کنی!

ما از اون‌هایی که زخم‌هاشون رو می‌بستیم، زخمی‌تر بودیم.