آدم بی‌شیله پیله کم پیدا می‌شه. خیلی کم.

فسنجون

یه قرنه قراره بریم بیرون با آدمای جدید ولی زندگیم منو به سمت ۱ روز فارغ از بگایی قرار نیست ببره.

چه وضع زندگیه نه خواب داریم نه بیداری.

Alone every night in my world, just me
No remedy near, no one I can see
I miss the days when my mind was clear
So burned inside, can't feel nothing here

Time slips by, but my heart stays numb
Life’s a road where I'm the only one
Darkness surrounds, no light, no break
Nothing here but shadows in my wake

Wish I could go back to those easy days
Laughing carefree, in simpler ways
Now it's just memories, faint and cold
A missing feeling in a heart turned old

In empty streets, I walk at night
Lost in thoughts with no end in sight
But I’m still fighting, even with this pain
Maybe one day, I'll learn to smile again

شب‌ها سخت و منم تجربه‌ام کافی نیست
در دلم درد و مرا مرهمی هم پیدا نیست
من ندانم که چطور بگذرم از درد و بلا
هر چه گشتم نبود راهی، نگرد پیدا نیست

پول می‌خوام از زندگیم و دیگر هیچ.

دلم می‌خواد تا فردا اینو جاج فیس و... کنم. اصلا برینم تو کرامت و انسانیت و فقط به این زنیکه هیت بدم.

ایشون دقیقا تایپ منه تو مقتول شدن، و همینو ازش یه تابع معکوس بگیری می‌شه فرد موردعلاقم.
از فاکینگ همه نظر

واقعا اینجا تنها جاییه تو مجازی که حس خونه می‌ده بهم.