بسیار شگفت‌آور و گیج‌کننده به نظر می‌رسد وقتی که یک پزشک کشف می‌کند که افراد گاهی دقیقاً زمانی بیمار می‌شوند که یک آرزوی عمیق و دیرینه به تحقق می‌پیوندد. گویی آن‌ها قادر به تحمل خوشبختی خود نیستند؛ چرا که بدون شک ارتباط علّی میان موفقیتشان و بیمار شدنشان وجود دارد.

فروید، 1916

همه نوزادان تمایل دارند تا کمی از آغوش حمایت‌گر مادر فاصله بگیرند؛ و به محض اینکه توانایی حرکتی پیدا می‌کنند، دوست دارند از روی پای مادر پایین بیایند. اما در عین حال تمایل دارند در نزدیکی مادر بمانند و در پای او بازی کنند. این پدیده از سوی مالر به‌عنوان مرحله‌ای طبیعی از رشد توصیف شده است، جایی که کودک تمایل به کاوش و بازگشت به امنیت مادر دارد. به همین شکل، مهاجران نیز هنگامی که به کشوری جدید مهاجرت می‌کنند، به سوی شهرها و محله‌هایی گرایش پیدا می‌کنند که به پناهگاهی برای فرهنگ اصلی‌شان تبدیل شده است. این مکان‌ها به آنها حس تعلق و امنیت می‌دهند. از این پایگاه امن، آنها می‌توانند به‌تدریج و با اطمینان بیشتر به کشف و تعامل با فرهنگ جدید و ناشناخته‌ای بپردازند که فراتر از مرزهای محله‌شان قرار دارد. این پیوند با فرهنگ اصلی، چه برای کودک و چه برای مهاجر، نقطه اتکایی برای مواجهه با ناشناخته‌ها و کسب احساس هویت پایدار است.

خواستن و اشتباه کردن به هم گره خورده‌اند؛ در واقع، خواستن فراتر از نیازهای اولیه مانند نفس کشیدن، خوردن و خوابیدن، یک آزمایش مداوم بین اشتباه کردن و نکردن است.به‌نوعی، همیشه خواستن معادل اشتباه کردن و ندانستنِ کامل است. نیاز به درست بودن، همواره تلاشی شکست‌خورده برای نخواستن است.

افسردگی پدیده‌ای چند وجهی است که شامل تجلیات پیچیده و دردناکی می‌شود که به دلیل معنایی که هر فرد به تجربه فقدان نسبت می‌دهد، یا حتی عدم معنای آن، تحریک می‌شود. هر فقدانی، چه از دست دادن یک فردِ بیرونی یا درونی، و چه از دست دادن بخش‌هایی از خود، ممکن است احساس ناتوانی در بازیابی آنچه از دست رفته است را به وجود آورد. این حس که تحقق آرزوی بازگشت به شرایط قبلی غیرممکن است، از عوامل اصلی ایجاد افسردگی به شمار می‌رود. فقدان به نوعی به‌عنوان نشانه‌ای از شکست در حفظ پیوستگی خود و روابط با محیط شناخته می‌شود و باعث تشدید احساسات منفی و اضطراب‌های درونی می‌شود.

گرینبرگ، 1978

تمدن، با انتقال خشونت به درون و تحت سلطه قرار دادن غرایز تخریبی، زندگی اجتماعی را ممکن می‌کند.

نامه فروید به انیشتین، 1933

فردی که دچار «نقص کنجکاوی» است ، هرگز سؤالی نمی‌پرسد، به افراد و اتفاقات اطرافش بی‌تفاوت است و معمولاً یا کسل‌کننده به نظر می‌رسد یا خودخواه. این حالت می‌تواند روابط بین فردی او را مختل کند و به نتایج ناخوشایند و حتی سرد و آسیب‌زننده منجر شود. به عنوان مثال، ریچارد نیکسون پس از پنج سال زندگی در کاخ سفید، نمی‌دانست که بهترین دوستش، رابرت هالدمن، متأهل است. این ناآگاهی میتواند از خودشیفتگی ناشی شود، زیرا فرد خودشیفته به دیگران توجهی ندارد.

کمبود کنجکاوی می‌تواند باعث ایجاد پیش‌داوری‌های نژادی و مذهبی نیز شود. در این موارد، نه فقدان اطلاعات بلکه عدم توجه عمدی به اطلاعات موجود است که به پایداری این پیش‌داوری‌ها کمک می‌کند. به عنوان مثال، اطلاعات نادرست درباره وجود سلاح‌های کشتار جمعی در عراق بهانه‌ای برای حمله آمریکا به این کشور بود، حتی زمانی که بسیاری از کشورها این اطلاعات را نادرست می‌دانستند.

در سطوح شخصی‌تر، فقدان کنجکاوی به ناتوانی در شناخت عمیق خود و دیگران منجر می‌شود و روابط را سطحی و بی‌معنا می‌کند. سه منبع اصلی برای این مشکل وجود دارد:

فقدان توانایی «ذهن‌خوانی»: هنگامی که کنجکاوی کودک توسط والدین سرکوب یا نادیده گرفته شود، کودک به دفاع از خود پناه می‌برد و کنجکاوی خود را کنار می‌گذارد.

خودشیفتگی: خودشیفتگی باعث می‌شود که فرد به خود توجه کند و به دیگران علاقه‌ای نداشته باشد.

تعارضات اُدیپی: کنجکاوی جنسی در دوران کودکی ممکن است سرکوب شود و این سرکوب به محدود شدن علاقه فرد به دانستن و فکر کردن منجر شود.

به طور کلی، سرکوب کنجکاوی می‌تواند به شکل‌های مختلف در زندگی بزرگسالان ظاهر شود و تأثیرات منفی بر روابط و رشد فردی داشته باشد.

از کتاب: Silent Virtues

افرادی وجود دارند که به‌طور منفعلانه منتظر تغییر زندگی‌شان توسط مادر، درمانگر، یا یک واقعه معجزه‌آسا هستند. این افراد در انتظار روزی هستند که همه مشکلاتشان ناپدید شود و به صلح کامل و بدون هیچ‌گونه درگیری برسند.

این گونه تفکر که همه‌چیز بدون تلاش به‌دست می‌آید، در واقع نشان‌دهندهٔ تمایل به بازگشت به دوران همزیستی با مادر است، زمانی که تمام نیازها به‌طور کامل برآورده می‌شدند. این افراد به جای مواجهه با واقعیت‌های دشوار و پذیرش پیچیدگی‌های زندگی، در خیالات «روزی...» فرو می‌روند، جایی که هیچ نیازی به تلاش، تفکر یا مواجهه با مشکلات نیست.

بسیاری از بزرگسالانی که هنوز در این خیالات به سر می‌برند، در حقیقت از این واقعیت دفاعی استفاده می‌کنند که مادر تماماً خوب دوران نوزادی برای همیشه از دست رفته است یا شاید حتی هرگز وجود نداشته است. چنین انتظاری می‌تواند با سکوت و بی‌تفاوتی همراه باشد یا با خوش‌بینی‌ای که از پذیرش واقعیت‌های ناهماهنگ داخلی و خارجی خودداری می‌کند.

از کتاب: Silent Virtues

عجله مزمن، علیرغم حضور پررنگ در تجربیات بالینی، کمتر مورد توجه و نوشتار قرار گرفته است. این حالت در افرادی دیده می‌شود که بی‌صبری نسبت به کارها دارند، از سرعت کند زندگی ناراضی‌اند، مرتباً به ساعت نگاه می‌کنند و به‌سرعت صحبت می‌کنند. این افراد به‌طور مداوم چند کار را همزمان انجام می‌دهند، کارهای زیادی را به عهده می‌گیرند و سعی دارند با سریع‌ترین روش ممکن از نقطه A به نقطه B برسند. این رفتارها به‌ویژه در شخصیت‌های خودشیفته مشهود است که حالت‌های «کمتر از حد کامل» برایشان غیرقابل تحمل است و اهداف ایده‌آلی بسیار بالایی دارند.

عجله مزمن از دو منبع اصلی ناشی می‌شود. اولین منبع، فشار برای فرار از احساس وابستگی و ناتوانی دوران کودکی و تمایل به دور زدن نیاز به صبر و کنترل غریزه است. منبع دوم، کشش به سوی بزرگسالی است که برای کودک به عنوان مرحله‌ای با قدرت فراوان آرمانی می‌شود. در نتیجه، کودک احساس می‌کند باید هرچه سریع‌تر به موفقیت و قدرت برسد.

در افراد با ساختارهای شخصیتی ناپایدارتر، عجله نمودی از عدم پذیرش همه‌توانی کودکی و فشارهای خودشیفته است. این عجله می‌تواند به دفاعی مانیایی برای جلوگیری از اضطراب‌های افسردگی تبدیل شود و تأثیر مهمی بر فرآیند روان‌درمانی دارد.

از کتاب: Silent Virtues

نمی‌توان تمایل به جنگ را از بین برد، تنها می‌توان آن را به سمت‌های دیگری هدایت کرد.

نامه فروید به انیشتین، 1933