زمانی بود که تو لبریز لبخند بودی...!

پروردگارا لطفا سریعتر منو از دوره ی پی ام اس خارج کن...هر سه ثانیه یه بار یه کاری ازم سر میزنه که خودمم سوپرایز میشم

بنده هم کاملا موافقم باشما

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
بیخود کرده گفته

گفت:
آرامش و معصومیتی که از وجودت حس میکنم آرومم میکنه...انگار بیشتر از آدمای دیگه رنگ و روح خدا رو نصیب شدی
و اگه میدونستی با حضورت دنیای طرف رو چجوری تغییر میدی زودتر از اینا دست به کار میشدی

خب به جای اینکه از سرگذشت سال ۴۰۲ ام بگم میخوام وقایع این هفته رو با خودم مرور کنم که حس میکنم به اندازه ی یه سال طول کشیده و آزارم داده:
در بالاترین حالت از انفعال خودم بودم...طوری که استادی که هر جلسه با تعریف از استعداد و پیشرفتم روانم میکرد،با تخریب گونه ترین حالت ممکن ازم خواست دیگه اونورا پیدام نشه و عملا یه موقعیت هم نوازی خوب رو از دست دادم.
تصورم نسبت به یه سری از افرادی که طور دیگه ای روشون حساب باز کرده بودم به کلی خراب شد  طوری که هضم کردنش برام خیلی سخت بود که چطور این آدم میتونه این شکلی باشه و چقدر من  خوشبینانه و حداعلی اون ادم رو برای خودم به تصویر کشیدم...
روزایی بودن که از یه جایی به بعد این معده دردم بود که همراهیم میکرد از شدت استرس
روزایی که نصفش تو خونه برای کمک کردن و مابقیش تو بیمارستان برای همراهی کردن گذشت...
ولی همچنان حفظ ظاهر میکردم... زیبا میپوشیدم و باصورت همیشگیم وانمود میکردم که اتفاقی نیوفتاده و دارم خیلی عادی همه چی رو هندل میکنم،مثل همیشه و به خودم یاداوری میکردم که میگذره و قراره اوضاع رو بهتر کنی
ولی خب یه چیزی رو هم میدونم قرار نیست همیشه پیشرفت درکار باشه،گاهی خسته میشی،ناامید میشی و روتین زیبای زندگیت بهم‌ میخوره
پذیرفتم این رو و صبر میکنم...چون میدونم قراره اوضاع رو بهتر کنم

خدایا چرا تمام بلاهای آسمانی و زمینی رو تو دو روز منتهی به امتحانم داری دونه دونه برام نازل میکنی!

از آدمایی که واسه جلب توجه همه تلاش نمیکنن خوشم میاد
تو کل این دنیا قراره یه نفر سهم تو باشه...

ولی جذابیتی که آدمای بی حاشیه دارن>>>>>>>