در کدام وطن خاک شوم که نرگسِ آزادی‌ات بر تنم بروید؟

آخرین پناهگاه من، برای فرار از زجری که می‌کشم، تو بودی.
تو هم رفتی.

«از زمانی که مجبور شدم تو را رها کنم، دیگر رفتن، از دست دادن و ترک کردن هیچکس برایم سخت نیست.»

به فرض این خونه خراب شه، حتی یادشم بر آب شه، بده دستتو به دست من،
بزار انگورا شراب شه.
@qhayatevojod

«به من بچسب همین الان، مرا ببوس همین حالا، که زندگی دو سه نخ کام است، و عمر سرفه‌ی کوتاهی.»
-میچکا

بی پناهیِ امروز تموم شدنی نیست، هی کش میاد.
_میچکا

غم‌های بزرگسالی
موهای ادم را سفید می‌کنند،
غم‌های شاعرانه دلِ آدم را،
کاش به نوع دوم مبتلا بودیم.
_شالو

اگر تو را مثل جنگل پرتقالی که
هیچکس مایل به خریدنش نیست،
بفروشم!
یا مانند دریایی که ناخداهای بوشهری هم دلِ لنج انداختن در آن را ندارند.
زنانگی‌ام درباره‌ی من چه می‌گوید؟
نه! نمی‌توانم مانند پرنده‌ای یخ‌زده بگذارم از من بگذری،
نمی‌توانم زیر رگبار دیوانه‌وار دست‌ها و چشم‌هایت
بدون چتر بایستم.
-شالو

رؤیا از موهای تو می‌تابه به دنیای من.
@qhayatevojod

خیلی دلم می‌خواد همه چیو برات با دیتیل تعریف کنم، ولی همش یه چیزی ته ذهنم میگه، ما‌ دیگه خیلی دوریم.