تو به اندازه‌ی خودت قوی‌ای.

چیلدرن! من بعد از مدت‌ها عزم جزم کردم و کسب و کار هنری کوچولوم رو راه انداختم.
خوشحال میشم با فالو و لایک‌هاتون به سرپا موندن پیجم کمک کنید و این پیام رو تو کانال‌هاتون شیر کنید.
بوسه‌های خیلی زیاد?
https://www.instagram.com/abi.handmades?igsh=MW1jN3BpNXV3ZmF6NA==

چه اتفاقی می‌افته که یک زن رها می‌کنه؟
تمام اون تار و پودی که سالیانِ سال برای نگه‌داشتنش همه‌ی راه ها رو میرفت و به هر چاره‌ای چنگ مینداخت.
چی میشه که یک زن رها کردن و رفتن رو ترجیح میده به بودن و زیستن کنار آوارِ رویاهای دیروزش؟
یک زن چقدر باید رنج بکشه تا قید دوست داشتن و جنگیدن برای عشقی که توی قلبش یدک میکنه رو بزنه؟
که نهایتاً بفهمه این‌جا جای زن‌های عاشق نیست‌.

سلام!
امیدوار به شاد و خرم بودنت نیستم اما آرزو میکنم غمی که تو قلبت جا گذاشتم روز به روز کمرنگ تر بشه.
حرفهای زیادی برای گفتن دارم اما خارج از حوصله‌ست و زمان بر.
میدونم که یه وقتی از روز یا شب این پیام رو می‌بینی و پیش خودت فکرهای زیادی میکنی که حتی نمیتونم راجع بهشون حدس بزنم.
راستی! چند خط نوشته‌ای که بعد خوندن کتاب "هیپی" برات نوشته بودم رو بعد مدت ها پیدا کردم؛ متاسفم که دیر کردم، مثل همیشه برای همه چیز. تصمیم گرفتم اینجا بنویسمش تا نوشدارویی باشه برای سوگواریِ مرگِ سهراب.
"این نوع ارتباط به ندرت اما به طور عمیق بین آدمها شکل میگیره. نمیشه قطع به یقین اسمش رو عشق گذاشت اما اون چیزی که جریان پیدا میکنه دست کمی از عشق نداره.
آدمها عموماً هیچ اسم به خصوصی برای این حس مشترک پیدا نمیکنن، فقط دلشون میخواد پشت سر اون آدم راه برن و به طور غیر اتفاقی تو نقاط مختلف شهر همدیگه رو ملاقات کنن.
تنها چیز عاقلانه کنار تمام این عواطف ترسه، چونکه عشق یا هرچیز شبیه به این حس، باشکوه و بزرگه. و ابهتی که داره منتهی میشه به ترسی که توی جون عاشق شکل میگیره.
ترس از دست دادن ابدی و تجربه نکردن.
تو گفتی: اگر بجنگم شاید از عشق تمام شوم. به نظرم عشق و جنگیدن نه تنها هیچ تداخلی باهم ندارن بلکه کنار هم زیبا و ضروری‌ان. عشق از انسان یه جنگجوی خستگی ناپذیر میسازه و هر جنگجویی قطعاً عاشقه، چون بدون عشق نمیشه برای کسی یا چیزی جنگید.
مهم نیست آدمها چقدر کنار هم میمونن یا چقدر میتونن به هم نزدیک بشن، مهم اون چند ورق درسیه که از همدیگه یاد میگیرن؛ میدونی که هر کسی یه روحی داره و هر روح درسی برای یاد دادن به بقیه."

گفتی: چه حافظه‌ی خوبی داری، همه چیز یادت مونده.
اما من حافظه‌م خیلی هم خوب نبود، تاریخ تولد آدمها، لباس‌های شسته‌ شده داخل لباس‌شویی، گل‌های تو اتاقم، حرفهایی که تو خلوتم با بقیه‌ی آدمها رد و بدل می‌کردم، خودم و خیلی چیزهای دیگه یادم نمی‌موندن.
تنها چیزی که اهمیت داشت تو بودی؛ تو و هراونچه که به تو می‌رسید، ساعت‌هایی که کنارت سپری می‌شدن، حتی اون لحظه‌هایی که تو نبودی اما اسم و یاد ارغوانی رنگت بود.
کجای این داستان سخت بود و غیرقابل درک که تو نتونستی بپذیری و عمیقاً باورش کنی؟
کی سرت رو بین دوتا دستش و سینه‌ش قفل کرده بود و به دروغ گفته بود: دوستت دارم. که نخواستی اشک‌هام و جدی بگیری؟
ردپای تو تا ابد تو بومِ نقاشی زندگیم جا می‌مونه و هیچ رنگی نمی‌تونه بپوشونتش؛ این چیزیه که من می‌خوام.
می‌خوام تو رو برای همیشه کنار خودم نگه دارم، حتی اگه تو یه جایی فرسنگ‌ها دورتر از من،‌ ادامه بدی به زندگی.
من می‌مونم با تو و کلی رویا و خاطره.

نوشته بود: نمی‌دونم راه حلش رنگ کردن موهامه یا پریدن از بالای پشت بوم.

می‌پرسه: خوبی؟ جواب میدم: نه.
میگه: دارم میام پیشت. لباس بپوش، فندکتم با خودت بیار.
میفهمم قراره روی جدول‌های کوچه پشتیِ مقصودیه بشینیم، غم‌هامون رو بی‌صدا دود کنیم و منتظر بمونیم تا ساعت عمارت هشت بار زنگ بخوره.
تمام مدت می‌خندیم، انگار که تو اقیانوسِ شادی غرقیم؛ اما من خوب می‌دونم موقعی که عقربه‌ی کوچیکِ ساعت بیاد روی نُه و کلیدم توی قفلِ در بچرخه تمام اشک‌ و اندوهی که پشت چشم‌هام صف بسته بودن هجوم میارن روی گونه‌هام؛
و من میمونم با تنهایی و سکوت بی‌آزارِ شب.