بنا به گزارشات رسیده به سازمان حقوق بشری هانا؛ سحرگاه امروز پنجشنبه ۱۹ مهر ماە ۱۴۰۳، حکم اعدام یک زندانی کُرد با هویت "برهان انصاری" فرزند احمد  اهل روستای "قره‌اغاج" از توابع ارومیه، در زندان مرکزی ارومیه به اجرا درآمد.

ادامە گزارش👇👇👇

https://fa.hana-hr.org/content/20241010-اجرای-حکم-اعدام-یک-زندانی-ک-رد-در-زندان-ارومیه

تلگرام 🔗 یوتیوب 🔗 اینستاگرام 🔗 فیسبوک 🔗 تویتر

https://t.me/hana_farsi
#JinaAmini
#Hanahumanrights
#womanlifefreedom
#everyone
#followers

- دیگر بمب اتمی هم به برتری نظامی در برابر غرب کمکی نمی‌کند!

اگر می‌خواهید تا به درکی نسبی از جنگ مدرن امروزی برسید، باید به دو واقعیت مهم توجه کنید:

اول اینکه آن کس که از روی زمین شلیک می‌کند، هر چقدر هم که پرتابه‌ها و سلاح‌های ویرانگری داشته باشد، حریف کسی که از آسمان شلیک می‌کند، نخواهد شد، همانطور که یک گروهان سرباز که در جادهٔ پایین کوه مستقر است، حریف یک جوخهٔ سرباز که در بالای کوه موضع گرفته است، نمی‌شود.

واقعیت دوم آن است که آن کس که در حوزهٔ الکترونیک و فناوری پیشرفتهٔ اطلاعات، ضعیف‌تر و عقب‌تر است، حریف کسی که در این زمینه پیشتاز است نخواهد شد. ما امروز در عصر جنگ پساصنعتی یا جنگ عصر اطلاعات زندگی می‌کنیم.

در پارادایم قبلی جنگ، یعنی جنگ عصر صنعتی، پیش‌فرض آن بود که گلوله‌ها و پرتابه‌ها اولاً پس از شلیک هدایت نمی‌شوند، بنابراین به شلیک انبوهی گلوله نیاز بود و دوماً اینکه هر دو طرف جنگ قادر خواهند بود انبوهی پرتابه به سوی یکدیگر شلیک کنند و پرتابه‌ها را پس از شلیک نمی‌توان در آسمان منهدم و دفع کرد. یعنی ممکن است به هدف نخورند اما بالاخره جایی در اطراف هدف به زمین خواهند رسید.

بنابراین چنین جنگی جنگ بسیج انبوه نیروی انسانی و تجهیزات و تلفات وحشتناک نظامیان و غیر نظامیان و ویرانی انبوه شهرها و منابع طبیعی بود. در این جنگ آن کسی برنده می‌شد که گلوله‌های بیشتر و قدرتمندتری شلیک می‌کرد. بمب اتمی نقطهٔ انتهای جنگ عصر صنعتی و به عبارت دیگر بن‌بست تئوریک آن بود، چراکه اگر بنا بود جنگ به انهدام کامل دو جانبه و نابودی سیارهٔ زمین منجر شود، دیگر دانش نظامی و استراتژی جنگی چه معنایی داشت؟

جنگ عصر اطلاعات که تولد و تکامل پیوسته‌اش از میانه دههٔ هفتاد میلادی آغاز شد و هنوز هم به شکل نهایی خود نرسیده، این بن‌بست را شکست و تمام پیش‌فرض‌های جنگ آتش انبوه عصر صنعتی را تغییر داد. حالا دیگر به مدد دانش جدید الکترونیک و فناوری اطلاعات پرتابه‌ها پس از شلیک به دقت تا رسیدن به هدف هدایت می‌شدند و به علاوه برای نخستین بار می‌شد که پرتابه‌های دشمن را در آسمان دفع و منهدم کرد. همچنین دیگر بنا نبود که دو طرف بتوانند هدف را ببینند و گلوله‌های زیادی شلیک کنند. حالا دیگر تنها طرفی که برتری فناوری داشت قادر به این کار بود. این انقلابی در مقیاس انگشت شمار انقلاب‌های فنی سراسر تاریخ بشر بود. بدین‌ترتیب دیگر نیازی نبود میلیون‌ها پرتابه شلیک کرد و همچون جنگ دوم جهانی تمام نیروها و قلمرو دشمن را نابود نمود. کور کردن چشم الکترونیک او و انهدام مراکز ثقل ارتباط و فرماندهی‌ و بخشی از سلاح‌ها و عناصر انسانی کلیدی‌اش کافی بود.

در پایان می‌خواهم بگویم خبر بسیار بد برای کسانی که می‌خواهند با این برتری و سیطره الکترونیک/اطلاعاتی مقابله کنند این است که بمب اتمی هم کمکی به آن‌ها نخواهد کرد. بمب اتمی سلاحی متعلق به پارادایم قبلی نبرد و به‌تدریج در حال منسوخ شدن است، چراکه استفاده از آن در شرایط جنگ نوین به هیچ‌وجه به‌صرفه نخواهد بود. سناریوهایی که امروزه دربارهٔ جنگ جهانی سوم در اندیشکده‌های مهم راهبردی نوشته می‌شود، عمدتاً جنگی بدون سلاح اتمی را به تصویر می‌کشد که ویرانی و تلفات بسیار محدودی خواهد داشت اما ساختار قدرت نظامی طرف بازنده را بطور کامل نابود و فلج خواهد کرد. به‌تدریج قدرت پدافند ضد موشک ایالات متحده و بلوک غرب در حال افزایش است. دو دهه پیش تصورش هم دشوار بود که سبستمی مانند پاتریوت بتواند در مقابل موشک‌های بالستیک به نرخ انهدام ۹۸ درصد برسد.

شرایط امروز به گونه‌ای تغییر کرده که سال گذشته آمریکا اعلام کرد که اگر روسیه در اوکراین از سلاح اتمی تاکتیکی استفاده کند، پاسخ آمریکا از طریق سلاح‌های متعارف غیر اتمی خواهد بود. معنای این حرف روشن است. سیستم هوشمند نبرد بلوک غرب به‌قدری پیشرفت کرده که بدون نیاز به استفاده از سلاح هسته‌‌ای می‌تواند، قدرت اتمی و ساختار نظامی راهبردی روسیه را فلج نماید. امروز و در آینده دشمنان آمریکا و غرب رغبتی به استفاده از سلاح اتمی نخواهند داشت، چراکه می‌دانند در بهترین حالت تعداد بسیار ناچیزی از پرتابه‌های اتمی به قلمرو دشمن خواهد رسید ولی در عوض خودشان به طور کامل نابود خواهند شد.

توس طهماسبی
نویسنده و پژوهش‌گر
ــــــــــــــــــــــــــــــــ

تقوای الهی و نماز جمعه

✍️ رحیم قمیشی

چنان گفتند نماز جمعه‌ای تاریخی قرار است برگزار شود، که باور کردم و از بعدازظهر دیروز همه‌اش منتظر بودم ببینم، اخبار چه می‌گوید و چه تاریخ جدیدی رقم خورده؟ چه نکته‌های جدیدی گفته شده. اما هیچ خبری نبود! هر چه می‌شنیدم تکراری بیش نبود!

تصور کرده بودم حتما مقام بلندپایه‌ای با رعایت تقوای الهی می‌آید و می‌گوید؛
ای مردم عزیز، من آنچه شرط بلاغ بود در این سال‌های متمادی به شما گفتم. امروز روزی است که شما باید انتخاب کنید. ادامه رویه قبلی یا تغییر. جنگ یا صلح!
اجداد من هم وقتی جامعه همراهی‌شان نمی‌کرد، گلایه نمی‌کردند، حرص نمی‌خوردند، تکلیف از دوش‌شان ساقط می‌شد و می‌پرداختند به تهذیب نفس خود و یاران‌شان. کار می‌کردند. زندگی می‌کردند.
و حکومت را رها می‌کردند.

تصور کرده بودم وقتی همه هواداران‌شان را جمع کرده و شدند دویست هزار یا پانصد هزار نفر، تقوا پیشه می‌کنند و می‌گویند، حالا سه روز دیگر، یک هفته دیگر، مخالفان ما و مخالفان جنگ هم همین جا جمع شوند، امنیت‌شان برقرار است. بگویند هر چه را که می‌خواهند. اگر جمعیت آنها بیشتر بود، خدا هم از من انتظار ندارد بر ناراضیان از خودم حکمفرمایی کنم.
ای نمازگزاران تقوا مگر جز اینست؟

خطیب جمعه بگوید؛ دوستان!
همه تلاشمان را کردیم، قداست نماز جمعه را هم به خدمت گرفتیم، تبلیغات سراسری شبکه‌های رادیو تلویزیون، خطوط رایگان مترو و اتوبوسرانی، ایجاد هیجان دینی در مردم، صرف ده‌ها میلیارد تومان پلاکارد، نهایتا ده درصد شهروندان را جذب کردیم، نه، بیست درصد!
تقوای خدا می‌گوید؛
باید فرصتی برای مخالفان هم ایجاد کنیم. این از بدیهیات انسانیت است.

اگر آن خدای شما می‌گوید نه، ما مردم، اصلا با آن خدا آشنایی نداریم!
خدای کافران که منطقی‌تر است!!
اگر خدای شما می‌گوید در هر شرایطی باید حکمرانی کنید.
وقتی در اقلیتید نظرتان را تحمیل کنید.
و تقوا یعنی ندیدن، کتک زدن و زندان کردن مخالفان...
شک نکنید شیطان خودش را جای خدا قالب کرده. خدا که ظلم نمی‌کند!

در نمازهای جمعه تقوا را رعایت کنید
اگر در نماز جمعه تقوا رعایت نشود
کجا قرار است بشود!؟

@ghomeishi3

بوکان/ قتل یک کاسبکار کُرد با شلیک مستقیم نیروهای انتظامی

بر اساس گزارشات رسیدە بە سازمان حقوق بشری هانا: روز پنجشنبه "۱۲ مهر ماە ۱۴۰۳" نیروهای انتظامی در محور بوکان به مهاباد بە ظن کالای قاچاق اتومبیل (پژو) یک کاسبکار کُرد با هویت "یوسف دشتی" اهل بوکان را به رگبار گلولە بستە و بە قتل رسید.

بە گفتە یک منبع، این کاسبکار کُرد یک کارتن توتون قلیان بودە است.

https://fa.hana-hr.org/content/2024103-انتقال-ماموستا-محمد-خضرنژاد-روحانی-ک-رد-بە-زندان-مرکزی-سنندج

بیان عظیمی همسر پژمان فاتحی زندانی سیاسی کُرد اعدام شدە و مادر صباح پیامی را خطاب بە نهادهای بین المللی و افکار عمومی منتشر کرد.

در سخنان بیان آمدە است:
«طی روزهای گذشته نیروهای اداره اطلاعات کردستان به دلیل ثبت شکایت ما مبادرت به تهدید مادر سالخورده و بی دفاع پژمان فاتحی در سنندج نموده‌اند. صدای مادر پژمان باشید او دادخوه پسرش است، دادخواهی جرم نیست» .

تلگرام 🔗 یوتیوب 🔗 اینستاگرام 🔗 فیسبوک 🔗 تویتر

https://t.me/hana_farsi
#JinaAmini
#Hanahumanrights
#womanlifefreedom
#everyone
#followers

? مرز و پادگان!٭

? بار چندم است که می‌گوییم «آقایان، مرز دیوار نمی‌خواهد، مرزبان می‌خواهد!» این پادگان‌های بی‌نام‌و‌نشان کناره‌ی شهرها را ببرید کنار مرز تا به نیروهای مرزبانی کمک کنند.

برای یک حکومت خوب نیست نیروهایش را از ترس شورش شهری مردم خودش کنار شهرها در آماده‌باش نگه‌دارد و مرزها را بی‌دفاع بگذارد.

شرق کشور ما فقط از جنبه‌ی ورود اشخاص افغان (کارگر ارزان، پناهنده‌ی اقتصادی- اجتماعی) تهدید نمی‌شود. تهدید اصلی برای ما، غیر از آسانی عملیات تروریستی در مرکز، احتمال هجوم مغول‌وار و برق‌آسای نیروهای منظم داعش به پشتیبانی طالبان به یکی از شهرهای نزدیک مرز است.

پیشروی برق‌آسا از طریق ایجاد وحشت، تخصص و تاکتیک آن‌ها است. درست است نمی‌توانند جایی را حفظ کنند، اما تاکتیک اشغال و گریز و «هزارضربه» برای ما آسیب‌زاتر است.

توکل شما در این‌مورد به کار نمی‌آید و ممکن‌است شتر داعش از روی جنازه‌ی ما بگذرد.
اگر مطالب تحلیلی بیرون از دایره‌ی تحلیلگران ایرانی (چه درون‌حکومتی و چه برون‌حکومتی) را نگاه کنید، حتی مرکز مطالعات شرقی لهستان در شمال اروپا هم درباره‌ی خطر داعش خراسان از ما نگران‌تر است. کاملا آشکار است ما خطر را جدی نمی‌گیریم.

گاهی در برابر نگرانی مردم و هشدار دلسوزان، یک مقام درجه‌سه صدایش را علیه حضور افغان‌ها بلند می‌کند؛ اما به نظر می‌رسد صداقتی پشت این گفتارها نیست و مسئولان فرمانبردار یک استراتژی بی‌چهره و پنهان‌اند.

جامعه‌نو اصلا اطلاعاتی درباره‌ی فعالیت اطلاعاتی دستگاه‌های مسئول درباره‌ی احتمال تجمع نیروهای داعش در حوالی مرز ایران ندارد؛ ولی بی‌خیالی اینجا را که می‌بینیم، می‌شود حدس‌زد فعالیت اطلاعاتی و شناسایی ما در آن‌سوی مرز هم جدی گرفته نمی‌شود. برخی از افراد برای آن‌که از قافله عقب نمانند، گاهی حرف میزنند؛ ولی مجموعه‌ی مواضع آن‌ها سامانی ندارد. حتی حرف بلاهت‌بار هم در میان حرف‌ها شنونده پیدا می‌کند. مثلا یک نماینده‌ی مجلس گفته‌است: «سالی ده‌درصد از تعداد افغان‌ها بکاهیم».

معنایش این‌است که مسئله را برای حداقل بیست‌سال مسکوت بگذاریم. چنین پیشنهادهایی را مثلا می‌توان درمورد کاهش ضایعات کشاورزی داد نه یک مشکل امنیتی!
کاملا روشن است ما نمی‌دانیم با چه مسئله‌ای روبروییم. انفجارات کرمان و شاه‌چراغ نشان‌دادن ضرب‌شست کوچک به ما بود. باید این فرضیه را قوی دانست که آن‌طرف مرز درحال تجمع آرام‌اند. تاجیک، پشتون، عرب، چچنی: همه زیر عنوان داعش خراسان (isis-k).

ناتوانی در نشان‌دادن اراده‌ی حکومتی برای حل عاقلانه مسئله، مشکل دیگری هم می‌آفریند: تقویت موج ضدافغان در میان مردم که به نفع ملت ما نیست و فجایعی به‌دنبال خواهد داشت. نشانه‌های بروز آن کاملا آشکار است و اگر تشدید پیدا کند آسیب خواهیم‌دید. درباره‌اش قبلا گفته‌ایم و تکرار نمی‌کنیم.

٭جامعه نو

?? ? رسانه ما باشید
دیده بان ایران, رسانه مستقل ایرانیان
??  ??

اردوگاه ۱۸ بعقوبه

و درسی برای امروز

✍️ رحیم قمیشی

هنوز پس از ۳۵ سال، برایم خاطره‌ای مهم و درس آموز است، از زندان در اردوگاه مفقودین عراق.
درک شرایط آنجا، امروز واقعاً دیگر ممکن نیست، حتی برای خودم، چه رسد به آن‌که تنها بشنود یا بخواند.
ترس روزانه از کتک‌های وحشیانه نگهبان‌ها، بی‌خبری از دنیا، تشنگی و گرسنگی دائمی، مبارزۀ دقیقه‌ای با شپش و گال، لباس‌های کم و وصله پینه شده، تراشیدن مداوم سر و صورت با تیغ‌های ده بار مصرف شده و کُند، نوبت‌های طولانی دستشویی رفتن و حمام.
و نبودن وسایل نظافت، نه که شامپو و خمیر دندان، حتی صابون و پودر رختشویی.

نگهبان، من و نادر دشتی‌پور که آن روزها ارشد داخلی اردوگاه شده بودیم را صدا کرد.
- برای نظافت کل اردوگاه، به‌خصوص دستشویی‌ها، چقدر پودر نیاز دارید؟
با تعجب نگاهش کردیم. یعنی چه خبر شده؟!
قبل از اینکه سؤال کنیم خودش توضیح داد؛ هیأتی از بغداد این هفته برای بازدید می‌آید. اردوگاه باید تمیز باشد.
بالاخره هیأتی پس از سال‌ها به اردوگاه ما مفقودین می‌آید،
ای خدا! صلیب باشد.

من همان موقع هم آدمی ساده بودم، زود گفتم حداقل چهار پاکت پودر لازم داریم! نادر ولی با زرنگی گفت چهار پاکت برای دستشویی‌ها هم کافی نیست!
- سیدی! حداقل ۲۴ جعبه پودر رختشویی لازم است.
برای ما تصورش هم سخت بود. نگهبان یک کارتن پودر شوینده آورد. نمی‌دانستیم آنقدر برایش مهم است، موقع بازدید هیأت، اردوگاه تمیز باشد.
انگار دنیا را به ما داده باشند!
تصور توالت‌های تمیز شده، شستن کف آسایشگاه با پودر، شستن لباس‌ها ولو با آب سرد در زمستان و هزار کار دیگر...
ولی امان از جو بستۀ زندان!

ما با خوشحالی کارتن را آوردیم که چه مژده و هدیه‌ای از این بالاتر! اما هیأت‌هایی مشغول مذاکره شدند.
- چرا کارتن شوینده را گرفتید، آنها دشمن خونین ما هستند!
- اردوگاه را نظافت کنیم تا هیأت تصور کند ما سال‌ها در ناز و نعمت بوده‌ایم؟
- چرا شما (من و نادر) ذره‌ای شرافت و دین ندارید، همکاری با دشمن در روز روشن...
و فتوایی که هنوز هوا تاریک نشده صادر شد؛
"امروز هر گونه نظافت، و استفاده از پودر رختشویی برای تمیز کردن آسایشگاه‌ها و سرویس‌های بهداشتی، حکمش محاربه با خداست! مرتکب آن کافر است و خون او نیز مباح"!!

باورش امروز دشوار است، اما به همین سادگی ما شدیم عامل نفوذی دشمن و ضد فرامین خدا و رسولش!
زندان بود و فضای خاص خودش.
اعلام کرده بودند همکاری در نظافت اردوگاه، به اَیٌِ نحو، حکمش جهنم است.
استدلال مخالفان نظافت واقعا بیراه نبود.‌ می‌گفتند ما که ۳ سال و نیم است رنگ تمیزی را ندیده‌ایم، در کثافت غرق بوده‌ایم، چرا برای بازدید هیأت عالی از بغداد، همه چیزمان تمیز و مرتب بشود؟
استدلال ما هم واضح بود؛ به هر دلیلی فرصتی پیدا شده، در مصیبت بمیریم تا همه بفهمند ما بدبختیم!؟ یک کارتن پودر هم، یک کارتن پودر است. یک هفته تمیزی هم، یک هفته خوشی است.
آنها درست می‌گفتند، ما هم درست!
نظافت کردن درست بود.
نظافت نکردن هم درست.
اما مشکل از آنجا بود که عده‌ای تصور می‌کردند، حکم آنها حکم نهایی است.
مشکل آنجا بود که عده‌ای فکر می‌کردند حکم آنها حکم خداست!
و مخالفت با آنها محاربه است!!

نادر آدمی محکم بود و صاحب‌نظر. به‌راحتی کوتاه نمی‌آمد، مثل من هم، از جهنم خیالی آنها نمی‌ترسید!!
با قاطعیت گفت ما فردا اردوگاه را تمیز می‌کنیم، شما کثیف کنید...
و فردا ما کافران منحرف شروع کردیم به تمیزکاری، سرویس‌ها را برق انداختیم، کف آسایشگاه را با شوینده شستیم. بغض هم داشتیم.
نگاه‌های چپ‌چپ را هم تحمل می‌کردیم. عرق می‌ریختیم، فحش می‌خوردیم و لعنت هم می‌شدیم... از طرف انقلابیون!
اما کاری که به نظرمان درست‌تر بود را انجام دادیم.
مریض شدن یک نفر کمتر
نمردن یک نفر
کاستن یک شپش
برای ما اهمیت داشت.
اما برخی همچنان در حال مبارزه بودند!
با گذاشتن دست‌هایشان
در جیب‌هایشان!!
و آرزوی آنکه؛
شاید دنیا ببیند ما چقدر بدبختیم!

یک خاطره بود
و چندین درس
شاید ما اشتباه کرده بودیم
شاید هم مخالفان ما!
اما هیچکدام حق نداشتیم بگوییم
ما حق مطلقیم
و مخالف ما کفر مطلق!