نشد که با من افسرده مهربان باشی
نشد که این تن بی‌روح را تو جان باشی

نشد به باغ وجودم که ریخت برگ و برش
بهار آری و پایان این خزان باشی

همین به قسمت من بود بی‌پناه شدن
نشد که بر سر من چتر آسمان باشی

تمام شهر بمیرد برای دیدن تو
تو خواستی که چنین شهره‌ی زمان باشی

به غیر عشق تو دیگر نخوانَد از چیزی
اگر قناری دل را تو آشیان باشی

تویی که کرده‌ای آغاز عشق را در من
بکُش مرا که خودت ختم داستان باشی

#صنم_عنبرین

عشق را بی قفس شناخته‌ام ، درد زنجیر ریخت از پایم
در صدایم پرنده‌یی پر زد، خنده آورد روی لب‌هایم

عشق، ای عشق! در کنارم باش، زخم‌های مرا نوازش کن
در حضور تو هست آرامش، در وجود تو هست بودایم

بی‌ تو تنهایی‌ام به مرگ کشید، جسدم گور خنده‌هایم شد
بی تو دیوارِ خشت خشت غمم، بی تو یک انزواست دنیایم

غیر تو در نیافت هیچ‌کسی رازهای نهان روحم را
تو کلید سؤال هستی من، ناگهان پاسخ معمایم

گونه‌ام یک کتاب کهنه‌ی اشک، هر ورق یادگار طوفان‌ها
هر که را درد خُرد می‌سازد ، لیک با درد عشق والایم

به تنم جامه‌یی از آتش و دود، شعله آهسته وسعتی می‌بافت
اتفاقی شگُفت، آمدی و ، عشق پیوند زد به دریایم

#صنم_عنبرین

در من انگار که یک کوه به هم ریخته‌است
دلم از دیدن در آینه لب‌ریخته‌است

زندگی حس غریبی‌ست که در صفحه‌ی ما
رنگ خود شسته و‌ وحشت‌زده بگریخته است

یافته حسرت یک عاشق دل‌سوخته را
هر که خاکستر امید مرا بیخته‌است

آن‌که داده‌ست به من مژده‌ی باران دگر
آتش روح مرا بیش برانگیخته‌است

در پس پنجره‌ام هست شبی بی‌پایان
عکس خورشید مگر بر درم آویخته است

#صنم_عنبرین

لایک کامنت نظر پیشنهاد انتقاد یادتان نرود
اگر نه فعالیت های این صفحه متوقف می‌شود.. ???

جاده تاریک و چراغ گل‌فروشی روشن است!
عکس می‌گیرم از این‌جا تا که گوشی روشن است

زندگی یک نعرۀ مستانۀ نیم شب است
با چنین اوضاع تکلیف خموشی روشن است

من همان پیراهن پرپینۀ خونخواهی‌ام
از من مسکین دلیل چشم‌پوشی روشن است

چای تلخی دم کن و چرتی بزن در آفتاب
تا تنوری گرم و زیر چای‌جوشی روشن است

شاعرم من -وارث آیینه و آب و خرد-
هر چه شیر از من در این ظلمت بدوشی روشن است

هر چه شب را می‌توان تا دامن فردا رساند
خود به خود اما طلوع باده‌نوشی روشن است

چشم‌هایت، چشم‌هایت، چشم‌هایت، چشم‌ها...
اینکه دریاوار بر من می‌خروشی، روشن است!

کو غزالم که از این بی‌غزلی می‌میرم!
مگسستان شده پاک از چتلی می‌میرم

گفت می‌میری اگر چند نفس لال شوی
شور دادم سر خود را که بلی می‌میرم!

پشت یک مشت بهارش به خدا دلتنگم
دور از گرد و غبارش به علی می‌میرم

گر چه از سینه خود زهر چشانده است مرا
طفلم از شدت این بی‌بغلی می‌میرم

اگر آیینه بگیری طرفم نابودم
یا اگر دست به قلبم بهلی می‌میرم

سرطانی‌تر از آنم که بخواهم باشم
دوست دارم که ترا خوب... ولی می‌میرم

گل به گل گرچه زدم دور زمین را اما
پشت آن چشم سفید عسلی می‌میرم

کارگردان همه جا جایزه می‌گیرد و من
در پس صحنه به نقش بدلی می‌میرم

ممنون از دوست که این معلومات را فرستادن

دوبیتی ها

اگر امــــــروز در دادی دیـــــارم
به فردا باش حــــــتمن انتظارم

فراموش کردنت، قانون من نیست!
که من فرزند یک تاجک تبارم

سرود و شعر آزادی بــــــخوانیم
به سنگر خویشتن را می کشانیم

تو تسلیمی مخواه از ما که مایان
چریــک دره ی آزاده گـــــــانیم

مکن خوش دل که چون ما بی دفاعیم
که دیگر جنگ را کی ره نمائیم

مگر روزش رسد، در پیش دشمن
غرور و سرکش و بی اعتــنائیم

برو ما تکــــــیه بر عالـم نکردیم
تــــوقع از زیاد و کـــم نــکردیم

نه تسلیمِ نه تعظیمِ بکاراست
به جز حق پیش کس سر خم نکردیم

بهار

بهار میرسد اما ؛ بهار از مانیست
شکوه دشت ودمن، لاله زار از مانیست

درخت تازه، چمن سبز،چشمه هاجاری
دریغ ودرد که ده و دیار از مانیست

چگونه کف بزنم در برابرش وقتی
نشاطِ دار و ندار قمار از ما نیست

به دور از وطنم هر دقیقه میسوزم
ولی چه چاره خوشِ روزگار از مانیست

مباش خوش دل میدان و لشکر انبوه
که در میانه یکی شهسوار از ما نیست

به قُله مینگرم با دو دیده ی حسرت
که کوه بلند و ولی اقتدار از ما نیست

نمونه اشعار?????